عرفان‌های نوظهور؛
وقتی دشمن با ذکر و مدیتیشن حمله می‌کند
تبریز- عرفان‌های نوظهور در ظاهر پیام آور آرامش‌اند، اما در واقع بخشی از نقشه پیچیده نفوذ فرهنگی و تضعیف ایمان در جامعه دینی ما هستند؛ جنگی نرم که نه با سلاح، بلکه با لبخند و مراقبه آغاز می‌شود.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در آذربایجان شرقی، در سال های اخیر، جریان های موسوم به «عرفان های نوظهور» با شعار آرامش درون و معنویت فردی، آرام آرام به یکی از مسیر های نفوذ نرم در جامعه دینی تبدیل شده‌اند این عرفان ها با ظاهری جذاب و واژگانی صلح جویانه، در واقع مأموریت دارند تا با تحریف مفهوم خدا، معنویت و انسان، بنیان های اعتقادی و امنیت فرهنگی جامعه اسلامی را تضعیف کنند بازخوانی این پدیده از منظر امنیت ملی، ضرورتی حیاتی در عصر جنگ نرم است.
معنویت های جعلی در عصر اضطراب
انسان امروز، به ویژه در جوامع صنعتی، گرفتار بحران هویت و تشویش روحی است در چنین فضایی، معنویت های وارداتی مانند یوگا های تحریف شده، ریکی، سایمنتولوژی، مدیتیشن های غیرالهی و عرفان حلقه، با شعار آرامش درونی و خودآگاهی عرضه می‌شوند.
اما این جریان ها با حذف خدا از محور معنویت، در واقع نسخه‌ای از معنویت بدون دین را ترویج می‌کنند این همان چیزی است که رهبر معظم انقلاب از آن با عنوان «معنویت سکولار و بی‌خدا» یاد کرده‌اند؛ معنویتی که در ظاهر آرام، اما در عمق، انسان را از ایمان و عبودیت دور می‌کند.
آن معنویتی که از دین و خدا جدا باشد، در حقیقت بی معنویتی است.
(بیانات رهبر معظم انقلاب، ۱۳۹۰/۲/۲۵)
عرفان های نوظهور؛ ابزار جنگ نرم علیه ایمان
پژوهش های فرهنگی نشان می دهد که ترویج عرفان های نوظهور بخشی از پروژه مهندسی فرهنگی غرب است هدف، جایگزینی معنویت فردی و نسبی به جای ایمان جمعی و وحیانی است تا پیوند انسان با شریعت و جامعه ایمانی سست شود.
وقتی فرد احساس می‌کند حقیقت را در درون خود می‌یابد و نیازی به پیامبر(ص)، امام، مسجد یا مرجع دینی ندارد، در واقع در دام معنویت فردگرایانه و ضد اجتماعی گرفتار شده است.
این دقیقاً همان چیزی است که دشمن از آن برای تضعیف سرمایه معنوی و امنیت فرهنگی ایران اسلامی بهره می‌گیرد عرفان های ساختگی با لباس زیبا، ایمان را از درون تهی می‌کنند و جامعه‌ای بی تعهد، بی مرجع و بی جهت می‌سازند.
تهدید امنیت فرهنگی و ملی
امنیت ملی ایران بیش از هر چیز بر پایه ایمان و هویت دینی مردم استوار است از همین رو، هر پروژه‌ای که این پایه را تضعیف کند، تهدیدی راهبردی محسوب می‌شود عرفان های نوظهور با القای بی تفاوتی نسبت به احکام شرعی، دعوت به رهایی مطلق از قیود دینی و تمرکز بر حس خوشایند فردی، به مرور زمان روحیه مقاومت و مسئولیت اجتماعی را در جامعه فرسوده می‌کنند.
در واقع، ترویج این عرفان ها مصداقی از تهاجم نرم است؛ تهاجمی که در آن گلوله‌ای شلیک نمی‌شود، اما ایمان و غیرت فرهنگی جامعه هدف گرفته می‌شود.
راهکار: بازخوانی عرفان اسلامی در قالب روز آمد
مقابله با عرفان های کاذب، صرفاً با انکار و هشدار کافی نیست جامعه امروز تشنه معنویت است و اگر حوزه های علمیه و نهاد های دینی پاسخ درخور و روزآمد ندهند، میدان به دست عرفان های جعلی خواهد افتاد.
باید عرفان ناب اسلامی، به ویژه عرفان اهل بیت(ع)، با زبانی روشن، عقلانی و جوان پسند بازگو شود در این عرفان، سلوک معنوی نه انزوا از جامعه بلکه حضور در متن مسئولیت ها، خدمت به مردم و بندگی خداست.
عرفان اسلامی عرفان مجاهدت، خدمت و عبودیت است؛ نه عرفان بی درد و بی تعهد.
(رهبر انقلاب، ۱۳۹۲/۳/۱۴)
رسالت رسانه ها و نهاد های فرهنگی
مقابله مؤثر با عرفان های نوظهور نیازمند جهاد تبیین فرهنگی است رسانه های دینی باید با تولید یادداشت های تحلیلی، گفت‌وگو های علمی و پرونده های رسانه‌ای، فضای شناخت و آگاهی را گسترش دهند.
افزایش سواد رسانه‌ای و تفکر انتقادی در مدارس، تولید محتوای هنری و مستند های تحلیلی درباره انحراف عرفان های وارداتی، و پیوند دادن مباحث روان شناسی با مبانی اسلامی، می‌تواند حصاری از آگاهی در برابر نفوذ معنویت های دروغین ایجاد کند.
جمع بندی:
عرفان های نوظهور در ظاهر پیام آور آرامش‌اند، اما در حقیقت حامل پروژه‌ای برای سکولاریزه کردن ایمان دینی هستند آنها در سطح فردی، انسان را از عبادت به خود پرستی سوق می دهند و در سطح اجتماعی، بنیان وحدت دینی و هویت ملی را هدف قرار می‌دهند.
بازگشت به عرفان اهل بیت(ع) و بازخوانی معنویت اسلامی در تراز نیاز های نسل جدید، تنها راه خنثی سازی این نفوذ نرم است.
در جهان پرغوغای امروز، امنیت ملی از امنیت معنوی آغاز می‌شود و جامعه‌ای که ایمان خود را حفظ کند، استقلال فرهنگی و سیاسی اش نیز پا برجا خواهد ماند.
ارسال نظرات