سال گذشته مراسم اربعین حسینی در حالی برگزار می شد که محدودیت‌های کرونایی تقریبا تمام شده بود و زائران پس از حدود 3 سال محرومیت از زیارت اربعین، می‌توانستند بدون هیچ محدودیتی به عتبات عالیات بروند.
در جلساتی که در 6 ماه مانده به روز اربعین (26 شهریور ماه 1401) برگزار می‌شد تاکید مسئولانی از جمله حسن پلارک رئیس کمیته مشارکت‌های مردمی، اسکان و تغذیه و سید مجید میراحمدی رئیس ستاد اربعین بر این بود که موکب‌ها همگی به خارج از ایران نروند و به زائران در طول مسیرهای منتهی به شهرهای مرزی و همچنین مرزها هم خدمات ارائه دهند.
اما بر خلاف این تاکیدات در روزهای منتهی به اربعین که تراکم جمعیت بیشتری در مرزها وجود داشت، شاهد عدم خدمت‌رسانی مناسب و حداقلی به زائران بودیم؛ اکثر موکب‌هایی که در مرزهای زمینی برپا شده بودند، موکب‌های کم‌تعداد ادارات و نهادهای دولتی بود که پذیرایی آنها به سه وعده اصلی صبحانه، ناهار و شام ختم می‌شد و زائرانی که در فاصله بین این وعده‌ها خسته و گرسنه به مرز میرسیدند برای تهیه یک وعده غذایی با مشکلات بسیاری مواجه بودند.
البته ناگفته نماند یکی از دلایل اصلی بسته شدن مرزها و ممانعت از حضور و حرکت زائران به سمت مرزها، هم همین نبود امکانات کافی در مسیرهای منتهی به مرزها در داخل خاک کشورمان بود؛ میراحمدی رئیس ستاد اربعین در هجدهم شهریور 1402 در ارتباط زنده با تلویزیون اعلام کرد: "به‌جهت اینکه امنیت و سلامت زائران ما با خطر جدی مواجه است این تصمیم سخت (بسته شدن مرزهای زمینی) گرفته شده است!"
تهیه آب آشامیدنی یکی دیگر از مشکلاتی بود که زائران اربعین در مرزهای ایران داشتند، برخلاف ادعای مسئولان، اکثر موکب‌ها با کمبود یخ یا اتمام آب آشامیدنی مواجه بودند و زائرانی که منتظر باز شدن یا تردد از مرزها بودند باید ساعت‌ها برای تهیه یک بطری آب معدنی معطل می‌شدند.
با همه تمهیدات و اقدامات و برنامه‌ریزی‌ها چیزی که در اربعین سال گذشته با آن مواجه بودیم ازدحام بالای مسافران و عدم‌دسترسی به امکانات حداقلی در مرزهای زمینی به ویژه در مرز مهران بود که اگر قرار باشد این وضعیت در اربعین امسال هم تکرار شود، با چالش‌های جدی و بزرگی رو به رو می‌شویم.
در این مورد باید از مسؤلان پرتلاش ستاد مرکزی اربعین سؤال کرد که مگر از ماه‌ها پیش از اربعین به درستی پیش‌بینی حضور بیش از 5 میلیون زائر اربعین در مرزها که حجم عمده آن مربوط به مرز مهران خواهد بود، صورت نگرفته بود؟! پس چرا لااقل در مسیر حدود 10 کیلومتری پایانی منتهی به پایانه مهران، وسیله نقلیه حداقلی برای انتقال زائران از پارکینگ اربعین به پایانه تدارک دیده نشده بود؟! و جالب اینکه در این مسیر طولانی حتی خبری از توزیع آب معدنی و تعبیه محل‌های اسکان و استراحت حداقلی شامل چند داربست و یک تکه سایبان پارچه‌ای نیز نبود!
انتظار می‌رود تا امسال موکب‌های مردمی و حتی موکب‌های دولتی و سازمانی ساماندهی صحیحی شوند و هم در شهرهای مرزی و هم جاده‌های منتهی به مرزها شاهد سردرگمی زائران برای تهیه یک وعده غذا و یا یک بطری آب آشامیدنی نباشیم.