پيروی از شريعت در کلام امیرالمومنین

به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، برخی از کج‌اندیشان یا خودروشنفکرپنداران، می‌پندارند که در مسائل معنوی و دینی، «مقصد» مهم است و «راه» اهمیتی ندارد؛ درحالی که وصول به مقصد بدون توجه به راه یک توهم است.

مگر می‌شود بگوییم: خدایا من تو را می‌خواهم، اما راه رسیدن به تو برایم اهمیت ندارد؟! مگر می‌توان برای وصول به معشوق و جلب توجه او، از راهی رفت و کاری انجام داد که مورد نفرت او باشد؟! چطور ممکن است انسان ادعا کند که خدا را می‌خواهد اما به شیوه‌ای عمل کند یا از راهی برود که خداوند انزجار و تنفر خود را از آن اعلام کرده است؟!

اما شک نکنید که برای وصول به حق و برای دستیابی به خوشبختی و سعادت، راهی جز عمل به دستورات او نداریم. خداوندی متعال، در قرآن کریم، این حقیقت را با صراحت تمام ابلاغ کرده است که: قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُوني‏ يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيم‏ (آل عمران، 31). ای پیامبر خدا به مردم بگو: «اگر خدا را دوست می‌دارید، از من پیروی کنید! تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد؛ و گناهانتان را ببخشد؛ و خدا آمرزنده مهربان است.»

امیرمؤمنان علیه السلام به هنگام انتصاب مالک اشتر به ولايت مصر و شهرهای تابع آن، نامه‌ای خطاب به وی می‌نويسد که به عهدنامه‌ی مالک اشتر معروف است.

نخستين بند اين عهدنامه به اين شکل است که: «أَمَرَهُ بِتَقْوَى اللَّهِ وَ إِيْثَارِ طَاعَتِهِ‏ وَ اتِّبَاعِ مَا أَمَرَ بِهِ فِي كِتَابِهِ مِنْ فَرَائِضِهِ وَ سُنَنِهِ الَّتِي لَا يَسْعَدُ أَحَدٌ إِلَّا بِاتِّبَاعِهَا وَ لَا يَشْقَى إِلَّا مَعَ جُحُودِهَا وَ إِضَاعَتِهَا؛ او را فرمان مى‌دهد به پرواى از خدا و مقدم داشتن طاعت او بر هر چيز دیگری؛ و پيروى از هر چه او در كتابش به آن فرمان داده است: از واجبات و سنت‌هايى كه احدى جز با پيروى از آنها خوشبخت نمى‌شود و احدى هم جز با انكار و پامال كردن آنها بدبخت نمى‌شود.»

امیرالمومنین علیه السلام همین حقیقت را در نامه ۳۱ که خطاب به امام حسن مجتبی علیه السلام است و همچنین در خطبه ۱۶ نیز با صراحت بیان کرده است.

احمدحسین شریفی