علامه شعرانی؛ چراغ راه حکمت و استاد شاگردپرور

به گزارش خبرنگار سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، دوازدهم آبان‌ماه سالروز ارتحال حکیم الهی، علامه میرزا ابوالحسن شعرانی است؛ عالمی جامع‌الاطراف که عمر خود را وقف پاسداری از معارف قرآن و اهل‌بیت(ع) کرد. ایشان علاوه بر تسلط بر علوم حوزوی و اسلامی، با چندین زبان از جمله عربی، فرانسوی، ترکی، انگلیسی و عبری آشنا بود و فعالیت علمی و تربیتی گسترده‌ای در حوزه‌های فقه، تفسیر، حکمت، ریاضیات، طب و ادب داشت.

پیکر مطهر این عالم عامل و دانشمند کم‌نظیر پس از هفتادوسه سال زندگی پرافتخار، در ۱۲ آبان ۱۳۵۲ در آستان مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) در شهر ری به خاک سپرده شد و آثار و آموزه‌های او تا امروز چراغ راه طالبان حکمت و معرفت است.

در همین زمینه، مرحوم آیت‌الله حسن‌زاده آملی در توصیف خاطره‌ای از استاد خود، علامه شعرانی گفته است که چگونه استادان او در تربیت شاگردان خود بی‌نظیر بودند.

مرحوم علامه حسن زاده گفته است: «یک روز در درس اسفار مرحوم[آیت الله ابوالحسن] شعرانی که من تنها شاگرد بودم ایشان حرف آخوند را- که مثالی بود- تقریر کردند. من گوش دادم. عرض کردم
برداشت من این است که مراد از مثال، چیز دیگر است. 

فرمودند: نه این طور نیست و توضیح دادند. من دیگر دنبال نکردم. فردا که آمدم، ایشان فرمودند: برداشتِ دیروزتان از عبارتِ اسفار درست، و حق با شما بود! این گونه شاگرد می‌پروراندند.»

این روز فرصتی است برای بازخوانی زندگی و آثار علمی علامه شعرانی و همچنین یادآوری سبک تربیتی و اخلاقی ایشان که به گفته آیت‌الله حسن‌زاده آملی، شاگردان را به اندیشه مستقل و تفکر دقیق تشویق می‌کرد.