«تَنی»؛ تصویری ملموس از زیست طلبگی

به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، «تَنی»، اثر جدید نرگس روزبهانی، داستانی درباره زندگی طلبگی است. پرداختن به زندگی طلبگی در ادبیات داستانی طی چند سال اخیر مورد توجه برخی از نویسندگان قرار گرفته است؛ مجالی برای طرح زیست مؤمنانه و ادبیات دینی از زاویه دیدی جدید. 

کتاب جدید روزبهانی که توسط نشر معارف به تازگی منتشر شده است، از زبان پسری 17 ساله روایت می‌شود؛ پسری که در جامعه مذهبی اولین سال‌های جوانی خود را می‌گذراند و در یافتن رشته و راه زندگی دچار تردید و ابهام است. گم شدن «عطا»، برادر او، در باز یافتن راهی که گم کرده اثرگذار می‌شود. «محمدحسین»، شخصیت اصلی «تَنی»، پس از گشتن و جست‌وجو پیرامون آدم‌های خانه، متوجه می‌شود که از زندگی چه می‌خواهد. زندگی که در نبود عطا بارها و بارها در مرور خاطرات فرد به فرد آن خانه هرگاه به شیوه و روشی زندگی‌اش می‌کند؛ از این رو باید بگوییم که پیرنگ پرماجرای این قصه پیرنگ شخصیت است.

در این داستان یک بافت اجتماعی -که در اینجا روحانیت است- به لحاظ اجتماعی و اخلاقی مورد نقد و تحلیل قرار می‌گیرد؛ از این روی می‌توان اثر حاضر را در زمره آثار اجتماعی قرار داد. از سوی دیگر، می‌توان این اثر را با در نظر گرفتن ایده کلی بازگشت به معنویت و اخلاقیات، از منظری کلی، رمان دینی خواند. ارائه تصویری ملموس و قابل درک از زندگی یک روحانی سنتی از دیگر ویژگی‌های «تَنی» است. نحوه تعامل با فرزندان و چگونگی قرار دادن اولویت‌های زندگی از آرمان‌های این رمان به شمار می‌آید. مخاطب در این کتاب با زیست «نورالله»، روحانی میانسالی آشنا می‌شود که نحوه زندگی خاص خود را دارد؛ زندگی که در عالم مجردات و نزد حور و ملک رخ نمی‌دهد و همراه با همه آدم‌های خطاکاری است که همه ما به نوعی در زندگی خود دیده‌ایم و برایمان غریبه نیستند.

«نورالله» تلاش می‌کند که از مدار و مسیر خود خارج نشود. شاید همین استقامت اوست که مخاطب در پایان داستان با تبدیل شدن «نورالله» به الگو برای فرزندانش مواجه می‌شود؛ حتی برای پسر ناتنی‌اش، «عطا» که علی‌الظاهر از همه پر اشتباه‌تر است.

«تنی» از منظر ساختاری و شکل روایت نیز حرفی برای گفتن دارد، جذابیت‌های فرمی در کنار استفاده از لحن بر کشش روایت این اثر افزوده است. علاوه بر این، پرماجرا بودن خاصیت «تَنی» است. از همین روست که در هم تنیده بودن وقایع، دقت مخاطب خاص و عام را می‌طلبد. الهام گرفتن از بن‌مایه‌های داستان‌های قرآنی و تمثیل آن در داستان‌های این رمان از دیگر ویژگی‌های کتاب جدید روزبهانی است. همچنین پردازش صحنه‌های سورئال در دل اثر و به هم رساندن تحلیل‌های روانشناختی از بیشتر شخصیت‌ها بر افزایش همذات‌پنداری مخاطب پس از بسته شدن این اثر می‌انجامد.

«تنی»، همانند نامش، رمانی خوش‌ریتم با ضرباهنگی تند است و مخاطب پس از شنیدن نام آن، به محتوایی که در پس اثر نهفته است، به فکر واداشته می‌شود. در مجموع می‌توان گفت نویسنده تلاش کرده با نگاهی جسورانه به سراغ سوژه‌ها برود و طرحی نو در اندازد.