فمینیسم سوغات غرب به جامعه بانوان

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، وقتی دین را افیون توده ها معرفی کردند و با نگاهی صرفاً مادی گرایانه دنیایی به آن نظر افکندند و دین را مسیر سعادت برای دستیابی به دنیای جاودان و بی پایان آخرت ندانستند، قطعاً همانند کارل مارکس و دیگر اندیشمندان و اقتصاددانان غرب سرازگمراهی در خواهند آورد که نهایتاً به ناچار باید برای جبران بخشی از نادیده گرفتن های جامعه تن به واژه فمینیسم داد.

فمینیسم به تعبیر ساده تساوی زن و مرد و به نوعی مرد پنداشتن زن است، اعتراض و مخالفت با ظلم به جنس زن در طول تاریخ کم و بیش وجود داشته است، ولی آغاز جنبش های فمینیستی جدید از اوایل قرن نوزدهم بلکه اواخر قرن هجدهم و همزمان با انقلاب فرانسه است برای جنبش اجتماعی زنان در کشورهای مختلف زمینه‌های وجود داشته است که برخی از آنها عبارتند از: نداشتن حق رای زنان در بیشتر جوامع، نبود اصل امکان تحصیل یا تحصیلات عالی برای بانوان، فراهم نبودن زمینه اشتغال زنان در کارهای اقتصادی سیاسی و...، نبود حق سرپرستی فرزند برای زنان در جوامع گوناگون، وجود دیدگاه فکری و فلسفی نادرست «زن انسان درجه دوم» از زمان ارسطو تا اندیشمندان امروزی، نگاه کلیسا و دانشمندان مسیحی به زن با عنوان موجود درجه دوم و پس تر از مرد و عامل فریب دانستن حضرت حوا در کتاب مقدس و سفر پیدایش تورات، نداشتن حق ارث و مالکیت زنان در برخی جوامع، خشونت مردان بر ضد زنان در خانه و جامعه با استفاده از امکاناتی که مردان داشتند مثل زور، ثروت و موقعیت اجتماعی، در کنار همه این عوامل نباید نقش موثر سرمایه‌داران و بنگاه‌های اقتصادی در قرن هجدهم و نوزدهم نادیده گرفته شود نیاز به نیروی کار ارزان قیمت زنان در کارخانه‌ها و مراکز اقتصادی انگیزه اصلی سرمایه‌داران بزرگ برای دامن زدن و یا حتی راه‌اندازی جنبش‌های فمینیستی بود.

در دهه ۷۰ میلادی زن فمینیسم با وضعیت ظاهری ویژه خود از جمله موهای کوتاه مردانه، کفش بدون پاشنه، کت و شلوار زمخت و چهره بدون آرایش به سادگی شناخته می شد، این دهه فمینیست ها با رد ازدواج و تاکید بر تجرد و حرفه اقتصادی آرمان‌های خود را مطرح می‌کردند، شعار «زنان بدون مردان» و با رفتارهای مردانه مربوط به همین دوره است که از دستاوردهای مهم این دوره می‌توان به مبارزه برای جدایی روابط جنسی از تولید مثل در کشورهای غربی، کاهش ازدواج و زاد و ولد و افزایش آمار طلاق و تضعیف نظام خانواده نام برد.

اما از اوایل دهه ۹۰ میلادی فمینیست های مدرن تلاش کردند با ظاهری زنانه و رفتاری ظریف تمایز خود را از مردان نشان دهند.

همانطور که در ابتدای متن اشاره شد، جنبش های غربی عموماً به عدم دینداری یا نبود یک دین دست نخورده برمی گردد، چرا که در دین مبارک اسلام زن نه تنها محدود نیست بلکه او می تواند همانند تمامی مردها در میدان جنگ و نبرد برعلیه دشمن حاضر شده و به وظیفه مهم خود در مناطق جنگی بپردازد برای نمونه صفیه بنت عبدالمطلب قرشی در جنگ احد را سراغ داریم که همدوش و همراه رزمندگان اسلام تا آخرین لحظه به وظیفه خود در میدان نبرد می پردازد و نمونه عصر حاضر نیز مرضیه حدیدچی( دباغ) فرمانده سپاه همدان در ابتدای انقلاب اسلامی است که با شجاعت مثال زدنی دست به اسلحله، در مقابل متجاوزان ایستادگی می کند.

اسلام هیچ زنی را محدود و محصور به خانه نکرده است بلکه به آن ها این اجازه را داده تا با حفظ جایگاه خود در اجتماع نقش آفرینی کنند، حضرت خدیجه سلام الله علیها نمونه یک بانوی موفق اقتصادی و حضرت فاطمه زهرا و حضرت زینب سلام الله علیهما نمونه دیگری از بانوانی هستند که در عرصه سیاست به بهترین وجه ممکن نقش آفرین بودند.

بدون شک قرآن کریم، زن  را همسان و همشأن مرد در همۀ ابعاد اقتصادی، سیاسی، علمی، فرهنگی و هنری بر شمرده است و با تحکیم موقعیت و شخصیت انسانی بانوان آنان را همانند مردان در همه شئون برخوردار کرده و زنان را همدوش مردان در عرصه های زندگی معنوی، مادی، اقتصادی و وظایف اجتماعی علمی، حقوقی، فرهنگی و هنری و... وارد ساخته است.

در عصر پیش از اسلام دختران مایه ننگ برای خانواده محسوب می شدند و آنان را زنده به گور می کردند و آن دسته که زنده می ماندند معمولاً در حد یک برده بودند چرا که یا در مطبخ مشغول به کار بوده و نقش تولید فرزند پسر را باید به عهده می گرفتند و یا بانوان پرچمداری بودند که از امتیاز و آزادی خود در راه های نامشروع استفاده می کردند اگر چه این کار هم باید به نوعی بردگی در مقابل جنس مخالف دانست و کمتر زنی در پیش از اسلام از جایگاه معنوی و آزادی سیاسی- اجتماعی برخوردار بود، اما با پیدایش اسلام و بعثت پیامبر معادلات جهان عرب به هم ریخته و زن دارای جایگاه اجتماعی شد و از آن پس هرمنطقه ای که دین اسلام به آن نفوذ کرد، زن نیز ارج  و منزلتی دست نایافتنی، یافت.

قرآن این حقیقت را چنین بیان کرد:

     «اَنّی لا اُضیعُ عملَ عاملٍ منکم مِن ذکرٍ او اُنثی بعضُکم من بعض»

    من کار هیچ کارگزاری را از شما چه مرد و چه زن بی مزد نمی گذارم.

     «و من یَعْمَل مِن الصّالحات مِنْ ذکرٍ او انثی و هو مومن فاولئک یدخُلُون الجنّة ولا یظلمون نقیراً».

    «و کسانی که کارهای شایسته کنند ـ چه مرد باشند یا زن ـ درحالی که مومن باشند، آنان داخل بهشت می شوند، و به قدر گودی پشت هسته خرمایی مورد ستم قرار نمی گیرند.»

      «من عَمِلَ صالحاً من ذکرٍ اَوْانثی وَ هو مومنُ فَلَنُحْیِیَنَّه حیاةً طیبةً و لَنَجْزِیَنَّهُم اَجرهُم بِاَحسنِ ما کانوا یعمَلون».

    «هر که از اهل ایمان کار شایسته ای انجام دهد چه زن باشد و چه مرد او را در فضای زندگی پاکیزه ای حیات می بخشیم و آنان را به نیکوتر از آنچه عمل کرده اند پاداش می دهیم.»

     قرآن کریم  زنان را همانند مردان مسئول کارهایشان  دانسته و هریک از آنان در گرو اعمال خویش می باشند. در این باره، قرآن کریم می فرماید:

    «کلُّ نفسٍ بما کسبت رهینةٌ»

     «مَن عملَ صالحاً فلنفسه ومن اَساءَ فعلیها وما ربُّکَ بظلاّمٍ للعبید».

    «هرکس چه زن و چه مرد عمل صالح و خوب انجام دهد به نفع خود او و هر که کار بد و عمل غیرصالح انجام دهد به ضرر خود او می باشد و خداوند بر بندگان ظلم و ستم روا نمی دارد.

     زن و مرد هر یک در گرو اعمال و کارهای خویش می باشند و اسلام هریک از زن و مرد را مسئول کارهایشان می داند.

بانگاهی به دستورات قرآن و سیره معصومین نسبت به جنس مونث و ادیان و مذاهب دیگر به وضوح پیدا است، فمینیسم به معنای آزادی نیست یا لااقل نتیجه آن به آزادی منتج نشد و نهایتاً بردگی نوینی را پدید آورد که زن با برهنگی به خواسته های جنس مذکر تن دهند.

این شب ها در تلویزیون جمهوری اسلامی ایران فیلم آتش در گلستان به روی آنت رفته است که بخشی از زندگی نظامی خانم دباغ را نشان می دهد در سکانسی از آن آنگاه که روناک زن با غیرت کُرد در دفاع از بانویی کُرد دیگری که مورد دست درازی یک مرد کُمُله واقع شده بود، پرداخت، به او اعتراض کردند که این را برای همیشه در ذهن خود تفهیم کند زنان باید برای دموکراتیک و آزادی بجنگند اما مردان حقی دارند که هیچ زنی نباید در مقابل آن بایستد و به ناچار باید به آن تن دهد، این سکانس دقیقاً همان چهره از آزادی است که غرب برای بانوان و جامعه نوین دیکته کرده است، آزادی غرب به معنای هنجارشکنی و تن دادان به منافع هوسبازان و عده معدودی از سرمایه داران جهان می باشد.

متاسفانه آزادی و فمینیسم دست مایه ای برای بی دینی شده است و امروزه در کشور ما نیز پدیده ای به نام «فمینیسم اسلامی» بروز و ظهور پیدا کرده است، این گرایش، تصویری زن گرایانه از اسلام است؛ ریشه این گرایش به دو دهه اخیر در ایران و برخی کشورهای اسلامی برمی گردد که می خواهند نسخه بومی متناسب با باورهای دینی و در عین حال بر پایه گرایش های فمینیستی تجویز کنند.

مع الاسف نماد این گرایش در کشور ما برخی از چهره های سلبریتی هستند که در بی توجهی مسئولان فرهنگی کشور به تبلیغ و ترویج این جاهلیت مدرن دامن می زنند و سعی می کنند با برداشتی جدید تصویری از اسلام نشان دهند که با الگوهای غربی فمینیسم نزدیک است.

در پایان باید یادآوری کرد، فمینیسم به هر شکل و قاعده ای که در نظر بگیریم یک وجه مشترک به نام دین گریزی دارد؛ فمینیسم یا دین خاصی را نمی پذیرد و یا اگر هم پذیرفت، حوزه دین را از دنیا و امور بشر یعنی مسائل اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جدا می کند تا راه برای هر گونه فهم و تصمیم گیری انسان باز باشد.

حمیدرضا شاکر