وجه تمایز سبک کار سیاسی حاج قاسم با برخی سیاستمداران

به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، رهبر انقلاب در ۱۸ دی ماه راجع به ویژگی حاج قاسم فرمودند: «یک نکته‌ مهم این است که در مسائل داخل کشور اهل حزب و جناح و مانند اینها نبود، لکن به شدت انقلابی بود. انقلاب و انقلابی‌گری خط قرمز قطعی او بود؛ این را بعضی‌ها سعی نکنند کم‌رنگ کنند، این واقعیت او است؛ ذوب در انقلاب بود».

خیلی از دوستان انقلابی ما، حاج قاسم را به عنوان یک ژنرال نظامی قبول داشتند. اما ایشان را در مسائل سیاسی اهل تساهل و تسامح در اصول انقلاب و محافظه‌کاری می دانستند و از این منظر انتقادات جدی به ایشان وارد می‌کردند.

وجه تمایز سبک کار سیاسی حاج قاسم با برخی سیاستمداران

آنچه وجه تمایز سبک کار سیاسی ایشان با خیلی از سیاستمداران ماست، این بود که وحدت با آحاد مسئولان و مردم برای او یک خط قرمز بود. در عین اینکه اصول انقلابی خود را به روشنی بیان می‌کرد. حامی مسئولان منتخب مردم هم از جان و دل بود. واقعاً از عمق جان همه مردم را با هر ظاهر و عملکردی را دوست می‌داشت و این بروز حقیقی مردم سالاری دینی است.

روشن است که خط و خطوط ایشان با بسیاری از کسانی که مورد حمایت‌های جدی او بودند، متفاوت بود. اما این سبب نشد که او خود را در یک جبهه دیگری تعریف کند.

سبک کار سیاسی انقلابی‌ها

اساساً وحدت با آحاد مردم و مسئولان در عین حفظ اصالت‌های انقلاب، یک آموزه قطعی در مکتب انقلاب اسلامی و آموزه‌های دینی ماست که از آن به مدارا تعبیر می‌شود.

در مدارا که کار رهبران و نخبگان سیاسی است، بنا نیست اصول و ارزش‌ها دیده نشوند، بلکه با ملاحظه مخاطب، حرکت تربیتی شکل می‌گیرد. وحدت و مدارا در عین انقلابی‌گری.

«مدارا» و «وحدت» ۲ کلیدواژه اساسی در سبک کار سیاسی انقلابی‌ها است.

علامه طباطبایی در توضیح «تلک الایام نداولها بین الناس» می‌گوید: «یوم» به اعتبار مظروفش تغییر می‌کند؛ یعنی آنچه در جان مردم محقق است.

هر جا اراده الهی مردم بروز می‌کند، «یوم الله» است

استاد جوادی می‌گوید: «یوم الله» روزی است که بروز قدرت و نعمت الهی در آن رخ می‌دهد.

وقتی اراده مردم حق را نشان می‌دهد، «یوم» رخ داده است و یوم‌الله‌ها همه مراتبی از ظهور نهایی حق هستند که در «یوم‌الدین» رخ می‌دهد. علامه طباطبایی یوم ظهور، یوم رجعت و یوم قیامت را ۳ مرتبه از یک حقیقت می‌داند.

هر جا اراده الهی مردم بروز می‌کند، یوم الله است. با این حساب ۲۲ بهمن هر سال یادآور یوم الله ۵۷ نیست، بلکه خودش یک یوم الله است.

ذکر «یوم الله» خودش حفظ حقیقتی در جان امت است. ذکر باعث تثبیت می‌شود. مهم‌ترین چالش بعد از وقوع هر یوم الله که هویت انقلاب دارد، حفظ آن یوم الله و تثبیت آن است. «یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا علی دینک». با این حساب برنامه‌ریزی و امتداد یوم اللهی که خون سردار قدس رقم زد، خودش ارزشی به همان اندازه بلکه برتر دارد.

امتی که یوم الله را حفظ می‌کند، در جان خود در واقع خروجش از ظلمت به نور را تثبیت کرده است. «وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَىٰ بِآیَاتِنَآ أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَکَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللَّهِ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ» (ابراهیم.۵)

این تثبیت با صبر و شکر یا صبر بر شکر محقق می‌شود. «شکر» یعنی نعمت دائم به عنوان نعمت پیش چشم امت باشد. این گفتمان‌سازی لازم دارد که سطحی از ذکر نیز همین نکته است. نقش انقلابیون اهل کار رسانه‌ای و هنری و صاحبان منابر و تریبون‌ها در این راستا مهم است و دیگر اینکه نعمت در جهت خودش به کار رود.

شکر بعثت توسعه آن است

نعمت یوم بخواهد در جایگاه خود بکار برود باید چه بشود؟ باید توسعه پیدا کند. در کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن، بعثت نبی به بعثت امت می‌انجامد. شکر بعثت توسعه آن است. ایشان توضیح می‌دهد که حقیقت بعثت نیز همین قیام در جان نبی و سپس جان مردم است. یعنی یوم الله. توسعه یوم در عالم با مبارزه همراه است. مبارزه‌ای که حرف اثباتی روشنی هم دارد.

لااله‌ای که لازمه الا الله است. آیه شکرانه کوثر یعنی «فصلی لربک و انحر» که در واقع سبک شکر نعمت کوثر است، اشاره به همین نکته دارد. توجه به مسیر الی اللهی امت و مبارزه با دشمنان. جبرئیل به پیامبر (ص) توضیح داد که «وانحر» همان نفی غیر خدا در ضمن بیان الله اکبر است. یعنی مبارزه با آمریکا در بستر سلوک در مکتب امام (ره) که چهره اصلی‌اش مردمسالاری دینی است ، در داخل و خارج ، این شکر را محقق می‌کند.

شهید قدس کوثری است که با خونش ایام اللهی را رقم زد. او هر دو بال را دارد؛ یعنی هم مبارزه را و هم نمونه عالی از تربیت‌یافتگی در مکتب امام را و می‌توان ادعا کرد این شکر باعث خواهد شد که بروز و تجلی آیه «الیوم یئس الذین کفروا» واقع شود. در درون ایران و امت اسلام باعث می‌شود مدیریت غربی ویرایش شود، حذف شود و حقیقتی بدون مرز و در قالب امتی واحد برای مبارزه با استکبار شکل بگیرد. /882/ 102/