مذاکره برای امنیت یا امنیت برای مذاکره
به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از روزنامه افکار، مقداد ذکی زاده طی یادداشتی در این روزنامه نوشت:
چندی پیش بود که یکی از مدعیان و حامیان گفتمان اعتدال و مذاکره، در یک سخنرانی عمومی اعلام کرد که باید برای حل و فصل مسائلی مانند سوریه و یمن و... به جای توسل به سلاح و مبارزه از روش مذاکره بهره برد.
این فرد که سابقه محکومیت و فساد اقتصادی را هم در پرونده خود دارد در ادامه این طور مدعی شده که باید از توان دیپلماسی برای حل مسائل منطقه استفاده کنیم و این‌طور استدلال کرده که توان دیپلماسی بزرگان دیپلماسی کشور توانسته شش ابرقدرت را جلوی خودش بنشاند و بزرگ‌ترین مسئله تحریم که شورای امنیت بوده را حل کند برهمین اساس می‌توان سایر مسائل هم از این طریق حل و فصل کرد.
اما حادثه تروریستی روز چهارشنبه در تهران نشان داد که برای مقابله با تروریست‌ها نه تنها مذاکره جواب نمی‌دهد بلکه گفتمان مذاکره برای حل مناقشاتی از این دست، طرف مقابل را گستاخ تر می‌کند و سبب انفعال جبهه خودی و تهاجم بیشتر طرف مقابل خواهد شد.
قطعا کارشناسان و صاحب نظران به این موضوع به خوبی واقفند که امنیت پایدار مقوله‌ای نیست که بتوان در مورد آن تسامح و تساهل کرد یا اینکه بتوان آن را مورد مذاکره قرار داد؛ چرا که در هر مذاکره‌ای یک سری از داده ها و یک سری از ستانده‌ها وجود دارد اما بی شک نمی‌توان در مورد مقوله امنیت داده‌ای برای طرف مقابل ارائه کرد.
از سویی دیگر امنیت پایدار اصلی‌ترین مسئله‌ای است که می‌توان با تکیه بر آن کشور را رشد داد، کما اینکه در سند چشم انداز هم به مسائلی همچون داشتن جامعه‌ای «امن»، «باثبات»، «توسعه‌یافته» و «الهام‌بخش» اشاره شده است برهمین اساس قطعا بدون تأمین امنیت پایدار در برابر تهدیدها و آسیب‌های متصور، امکان نیل به هدف‌های بیست ساله غیرممکن است.
همچنین نباید از این مسئله غفلت کرد که مذاکره تنها در شرایطی می‌تواند برای کشور راه گشا باشد که به لحاظ امنیتی در وضعیت ایده آلی قرار داشته باشیم چرا که در غیر این صورت هر حکومت و دولتی می‌تواند از طریق اعمال فشار در مذاکره به خواسته‌های خود برسد و در قبال هیچ داده ای، ستانده‌های مورد نظر خود را بگیرد.
البته توجه به اصل "امنیت" آنقدر مهم و ضروری است که حتی در قرآن کریم هم به صراحت در مورد آن این‌طور بیان شده که "یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا خُذُوا حِذْرَکمْ فَانْفِرُوا ثُباتٍ أَوِ انْفِرُوا جَمِیعاً"(ای کسانی که ایمان آورده اید! در برابر دشمن هوشیار باشید و به علامت آمادگی سلاح خود را بردارید).
به هر صورت واضح و آشکار است که مردم ایران "اقتدار نظامی" را نماد "قدرت بازدارندگی" و تضمین‌کننده "امنیت ملی" می‌دانند و برای رسیدن به این هدف مهم از هیچ تلاش و کوششی دریغ نمی‌کنند، کما اینکه در طول سالهای انقلاب و ایام جنگ تحمیلی و همچنین ایام بعد از آن با تقدیم جان و مال خود اثبات کردند که برای تامین امنیت کشور مقابل هر زورگویی می‌ایستند و زیر بار ستم هیچ ستمگری نخواهند رفت./۱۳۲۵//۱۰۲/خ