دعوت، عزيمت، ضيافت

 
خبرگزاري رسا، سرويس انديشه ـ ماه هاي رجب ، شعبان و رمضان ، فرصتي است که اهل دل آن را غنيمت شمرده و در تنهايي يا به ظاهر در جمع  و اجتماع ، به خلوت گزيني و چله نشيني روي مي آورند . اذکار و عبادات ويژه همچون روزه و اعتکاف از جمله اين دوره عرفاني و اخلاقي است که فرمود: «وَ واعَدْنا مُوسى‏ ثَلاثينَ لَيْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ ميقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعينَ لَيْلَةً وَ قالَ مُوسى‏ لِأَخيهِ هارُونَ اخْلُفْني‏ في‏ قَوْمي‏ وَ أَصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ سَبيلَ الْمُفْسِدينَ » «و با موسى سى شبه وعده کرديم و آن را به ده شب ديگر کامل کرديم، و وعده پروردگارش چهل شب تمام شد موسى به برادر خويش هارون گفت: ميان قوم من جانشين من باش و به اصلاح کارشان پرداز و طريقه مفسدين را پيروى مکن» (142 اعراف) .
از اين رو بيانات سه فرزانه را در اين باره تاليف کرده ايم که در پي مي آيد:

حضرت روح الله اطرافيان و شاگردان بسياري داشت اما برخي ويژگي ها را تنها مي شود از شاگردان و رابطان خاص ايشان شنيد و اين نکته را بايد در امتيازات اين شاگردان نيز دريافت چرا که هر کس به اندازه درک و ظرفيت خود مي تواند از اولياي خدا بهره بگيرد.
حضرت آيت الله سيد علي خامنه اي از جمله اين خاصان است که برخلاف بسياري که خاطراتي معمولي و تاريخي را از امام رضوان الله تعالي عليه نقل مي کنند ، گاهي نکته هايي ظريف از آن مرد الهي بيان مي کنند که به قول طلبه ها به قابليت قابل هم ، بستگي دارد.
مقام معظم رهبري در ديدار با اعضاى کادر مرکزى جنبش انقلابى حزب‏اللَّه لبنان مي فرمايند: « به اعتقاد من بايستى مهمترين امر در ذهنتان اين باشد که به خدا توکل کنيد و حقيقتاً - به معناى واقعى کلمه - از او کمک بخواهيد و از او استغاثه کنيد. اشخاصِ ما عجزه‏يى بيش نيستيم؛ اين عجز را بايستى به قدرت بى‏نهايت پروردگار وصل کنيم، تا بکلى آسيب‏ناپذير شويم. من طهارت و صفاى شما را مى‏دانم؛ اما روزبه‏روز بايد اين بيشتر بشود. توسلات و توجهاتتان را به پروردگار بيشتر کنيد. نوافل - مخصوصاً نافله‏ى شب - وسيله‏ى مهمى است. شما ببينيد که خداوند متعال در سوره‏ى مزمل با پيامبر خودش چگونه حرف مى‏زند. بعد از آن‏که او را به برخاستن در شب و تضرع در نيمه‏ى شب امر مى‏کند، مى‏فرمايد: «انّا سنلقى عليک قولا ثقيلا». البته قيام او با قيام امثال ما فرق مى‏کند؛ طبعاً آن ثقلى که بر دوش آن بزرگوار بود، با ثقلهايى که بر دوش لاغر و ضعيف ما هست، فرق مى‏کند؛ به همان نسبت، خود ما هم کوچک و ضعيفيم و همان تمرين براى ما هم لازم است. من در زندگى امام بزرگوارمان (رضوان‏اللَّه‏تعالى‏عليه) اين را يافتم که وقتى بار عظيمى بدون سابقه بر دوش او قرار مى‏گرفت، با اتصال و ارتباط معنوى و قلبى، خودش را تقويت مى‏کرد. در اين اواخر، معمولاً ايشان در ماه رمضان با کسى ملاقات نمى‏کردند. من بعد از ماه رمضان که ايشان را زيارت مى‏کردم، بوضوح مى‏ديدم که نورانى‏تر شده‏اند؛ به خاطر همين نورانيت بود که ايشان تا آخرين ماههاى عمرشان مثل کوه ايستاده بودند. سن پيرى معمولاً فصل ضعف و انحطاط جسمى و روحى در انسان است؛ ولى جوان از لحاظ روحى و جسمى - هر دو - قوى است؛ اما اين را بايستى به خداى متعال وصل کند، تا در او هيچ چيزى نفوذ نکند. به‏هرحال، در اين مبارزه‏ى عظيمى که در مقابل شماست و بايد آن را ادامه بدهيد، من تقويت جانب معنوى را واجب مى‏دانم.»[1]
ايشان در بيانات مختلف به جايگاه و ارزش ماه رجب اشاره دارند از جمله اين که : «ماه مبارک رجب ... ماه بسيار بزرگ و مبارکى است. اين ماه و ماه شعبان و ماه رمضان، عيد بندگان صالح خدا و اولياءاللَّه محسوب مى‏شود؛ چون وقتِ مناجات و تضرّع و توجّه به حضرت ربّ‏الارباب است ... هر فرصتى را براى استحکام رابطه بين «عبد» و «رب» بايد مغتنم شمرد؛ و فرصت ماه رجب، از اين فرصتهاست. دعاهايى که در اين ماه وارد شده، درسهاى تربيت است. دعا را بايد شناخت... ماه رجب و ماه شعبان، مقدّمه ماه رمضان هم هست. همه اينها مقدّمه «ليلةالقدر» است. چقدر خوب است که جوانان عزيز ما و عموم مردم، دلهاى خودشان را در اين ماه، آماده ورود به ماه مبارک شعبان و ماه مبارک رمضان کنند.... امروز در نظام اسلامى ما، مردم رابطه قلبى و معنوى خودشان را با خدا قويتر کنند و با خدا انس بيشترى بگيرند و اين فرصت ماه رجب و فرصت هاى متبرّک، فرصتهاى مغتنمى است.»[2]

« ايام مغتنم و ذى قيمت ماه رجب؛ وقت ذکر است، وقت دعاست، وقت توجه است...امروز جامعه‌ى انقلابى ما، مردم مؤمن ما، نياز به اين دارند که اين آرامش را، اين سکينه را، اين طمأنينه و وقار را در خودشان هرچه بيشتر به وجود بياورند. «الا بذکر اللَّه تطمئن القلوب». ياد خداست که دلها را در ماجراهاى طوفانى دنيا و زندگى حفظ ميکند. ياد خدا را مغتنم بشماريد ... دعاهاى ماه رجب يک دريائى از معرفت است. در دعا فقط اين نيست که انسان دل را به خدا نزديک ميکند؛ اين هست، فراگيرى هم هست. در دعا هم تعليم است، هم تزکيه هست.» [3]

« قدم اول اين است که ما به کمک الهى اعتماد داشته باشيم و رابطه‏ى دل خودمان را با خدا محکم کنيم؛ اينجا ميرسيم به مسئله‏ى دعا، عبادت، تضرّع، مناجات و توسّل باللَّه. ماه رجب، بهار عبادت و تضرّع و توسل الى اللَّه است. اين ايام عبادت را - اين ماه رجب را، ماه شعبان را و بالاتر، ماه رمضان را - دست کم نبايد گرفت...من خدا را شاکرم که مى‏بينم مردم ما و بخصوص جوانان ما، دلشان به سمت معنويت، به سمت خدا، به سمت دعا و به سمت تضرع متمايل است ... شما ببينيد هزاران نفر جوان ما، امروز رفته‏اند و در مساجد ... مشغول اعتکاف شده‏اند؛ ... با خداى متعال تضرع ميکنند و حرف ميزنند. اين خيلى ارزش دارد؛ اين اعتکاف را ملت ما خيلى قدر بدانند... ماه رجب است، ماه عبادت است، ماه توسل به پروردگار است، ماه تضرع است؛ و در اين راه، ماه تشبه به اميرالمؤمنين است.» [4]
« ايام ماه مبارک رجب است. اولين چيزى که در اين ايام و بعد در ايام ماه مبارک شعبان، بالاخره در پله‌ى سوم و بالاتر در ماه مبارک رمضان بايد مورد توجه يکايک ما قرار بگيرد - هر جا هستيم - اصلاح خود و زدودن غفلتها و ظلمتها از دل خود بايد باشد؛ اصل اين است... ماه رجب فرصت خوبى است؛ ماه دعاست، ماه توسل است، ماه توجه است، ماه استغفار است. دائم هم بايد استغفار کنيم. هيچ کس هم خيال نکند که من از استغفار مستغنى‌ام... بلاشک پيغمبر هم حداقل روزى هفتاد مرتبه استغفار ميکرد. استغفار براى همه است؛ ... ماه استغفار است.» [5]
« عزيزان من! ماه رمضان در پيش است. تا چند روز ديگر مؤمنان - کسانى که لياقت آن را دارند - در پاى سفره ضيافت الهى حاضر مى‏شوند. خودِ روزه، توجّه به خداى متعال، ذکرها و دعاهايى که در اين ماه غالباً دلها به آنها متمايل و متوجّه مى‏شوند، جزو سفره ضيافت الهى است. از اين سفره حداکثر استفاده را بکنيد و خود را آماده نماييد. ماههاى رجب و شعبان، ماههاى آماده شدن دل انسان براى ماه رمضان است...عزيزان من! فرزندان من! جوانان عزيز!...از خداوند بخواهيد، دلهاى باصفاى خود را متوجّه خدا کنيد و با او حرف بزنيد. زبان حرف زدن با خدا، زبان مخصوصى نيست؛ اما معصومين ما - کسانى که پايگاههاى قرب الهى را يکى پس از ديگرى طى کردند - با زبانهاى خوبى با خدا حرف زدند. آنها راه سخن گفتن با خدا را به ما ياد دادند. اين مناجات شعبانيّه، اين دعاهاى ماه رجب و ماه شعبان، اين مضامين عالى، اين معارف رقيق و نورانى با الفاظ زيبا و معجزه‏گون، وسيله‏اى براى دعاکردن ماست.» [6]

همچنين شهيد بزرگوار استاد آيت الله مطهري ، بيانات و خاطراتي از اين ايام دارد:
« ماه مبارک رجب است. براى جمعه اول رجب يک سلسله اعمال وارد شده است... ما که بچه بوديم، در منزل خود ما (من از هفت و هشت سالگى کاملًا يادم هست) اصلًا اينکه ماه رجب دارد مى‏آيد مشخص بود؛ مى‏گفتند يک هفته به ماه رجب مانده، پنج روز مانده، سه روز مانده، امشب احتمالًا اول ماه رجب است، برويم براى استهلال؛ مى‏رفتند براى استهلال، ماه را ببينند، شب اول ماه رجب است، اعمال ماه رجب را بجا بياورند. در مسجد که جمع مى‏شدند، همه صحبت آمدن ماه رجب بود. ماه مبارک رجب و ماه مبارک شعبان پيش‏درآمدهاى ماه مبارک رمضان هستند. من از بچگى هميشه اين را مى‏ديدم، مرحوم ابوى ما و مرحومه والده ما غير از اول و آخر ماه رجب و غير از ايام‏البيض (يعنى سيزدهم و چهاردهم و پانزدهم اين ماه که اعمال بالخصوصى دارد و عمل معروفش به نام عمل «امّ داود» را ما آن زمان بچه بوديم بجا آورده بوديم، ... ايندو غير از روز اول و روز آخر و سه روز وسط، حداقل پنجشنبه و جمعه‏ها روزه بودند و بلکه مرحوم ابوى ما در بعضى از سالها دو ماه رجب و شعبان را پيوسته روزه مى‏گرفتند و به ماه مبارک رمضان متصل مى‏کردند، يعنى اين سه ماه را يکسره روزه مى‏گرفتند. اصلًا اين ماه، ماه استغفار و توبه و عبادت است. حتى وارد شده است که اگر کسى نتواند روزه اين ماه را بگيرد ذکرى وارد شده است که روزى صد بار اين ذکر را بگويد به عنوان جبران روزه‏اى که نتوانسته است بگيرد. يادم است که در ماه مبارک رجب در سال21 - که تابستان بود و به اصفهان رفته بوديم- مى‏رفتيم به درس آقاى حاج‏آقا رحيم ارباب سلّمه‏اللَّه تعالى که از بزرگان هستند. من اين ذکر را اول بار از اين مرد شنيدم. مى‏ديدم که خيلى کند صحبت مى‏کند و اذکار را بالخصوص خيلى با تأ نّى و حضور قلب مى‏گويد: سُبْحانَ الْالهِ الْجَليلِ، سُبْحانَ مَنْ لايَنْبَغِى التَّسْبيحُ الّا لَهُ، سُبْحانَ ذِى‏الْعِزَّةِ وَالْجَلالِ ... مى‏ديدم اين مرد مرتب اينها را مى‏گفت. چون پيرمرد بود و نمى‏توانست روزه بگيرد، آن را با اين جبران مى‏کرد. و باز يادم نمى‏رود که در همان سالها روز بيست و پنجم رجب بود (روز وفات حضرت موسى بن جعفر سلام‏اللَّه عليه)، ... يک وقت صداى مرحوم حاج ميرزا على‏آقا را شنيدم... براى طلبه‏ها موعظه مى‏کرد و بعد هم ذکر مصيبت. حديث دارد که در قيامت فرياد مى‏کشند: «أيْنَ الرَّجَبيّون» رجبيون کجا هستند؟ اين مرد با همان آهنگى که داشت و با آن حال و روحى که داشت اين تعبير را به کار برد: آن وقتى که بگويند «أيْنَ الرَّجَبيّون» و ما در پيشگاه پروردگار شرمسار باشيم، در ماه رجب هيچ چيزى نداشته باشيم و اصلًا جزء رجبيّون شمرده نشويم، چه خواهيم کرد؟ غرض اين است: اين ماه، ماه استغفار و عبادت و روزه است و اين سنتها در ميان ما بکلى دارد فراموش مى‏شود. ماه رجب مى‏آيد، بزرگهايمان [متوجه نمى‏شوند] تا چه رسد به بچه‏ها.» [7]

« مرحوم پدر خودمان رضوان‏اللَّه عليه، ما از بچگى اين را مى‏ديديم ... ما حس مى‏کرديم ماه رمضان که مى‏آيد واقعاً يک امر قابل احترامى مى‏آيد، يک امرى مى‏آيد که دارد استقبال مى‏شود، از ماه رجب و شعبان به استقبال مى‏رفتند يعنى مرتب روزه مستحبى مى‏گرفتند؛ پيشواز مى‏رفتند. پيشواز رفتن [يعنى‏] مهمانى دارد مى‏آيد که ما داريم استقبالش مى‏کنيم. آداب ماه رجب، آداب ماه شعبان و مستحبات اين دو ماه عمل مى‏شد. معلوم بود که به سوى يک امر بزرگ و خطير دارند مى‏روند.»[8]

« در دعاى رجب مى‏خوانيم: يا مَنْ ارْجوهُ لِکُلِّ خَيْرٍ وَ امَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ تا آنجا که مى‏گوييم: يا مَنْ يُعْطِى الْکَثيرَ بِالْقَليلِ اى خدايى که رحمت و نعمت بسيار را مى‏دهى در مقابل عمل کم. يا مَنْ يُعْطى مَنْ سَئَلَهُ اى خدايى که عنايت مى‏کنى به هرکه‏ از تو بخواهد ولو عملى هم نداشته باشد؛ معاوضه عمل هم نيست. يا مَنْ يُعْطى مَنْ لَمْ يَسْئَلْهُ وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ اى خدايى که اعطا مى‏کنى و رحمت مى‏کنى به بنده‏اى که حتى از تو نخواسته و تو را نمى‏شناسد تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً از بس تو به بندگان خودت لطف و تحنّن و رأفت و رحمت دارى! يکى از شرايط دعا- که شرايط زياد دارد- همين ايمان به لطف عميم پروردگار است و اينکه رحمت پروردگار بى‏منتهاست و اينکه انسان هر اندازه عاصى و گناهکار باشد اگر به مانند يک بنده تائب و بازگشت‏کننده و مُقرّ به معصيت و بنده‏اى که تصميم گرفته است ديگر نافرمانى نکند به درگاه الهى قدم بگذارد محال و ممتنع است که پروردگار او را از در خانه خودش دور کند» [9]

اما امام امت حضرت روح الله ! اين پير جماراني و مرد آسماني از پيشوازي رمضان چه رازي نجوا مي کرد و چه رمزي مي گشود و با چه شوقي به ضيافت خدا مي شتافت که نورانيتش در شب قدر هر سال افزون تر مي شد؟

خميني مي گفت:
« اين سه ماه رجب و شعبان و ماه مبارک رمضان، برکات بسيار نصيب انسان شده است.، انسانهايى که مى‏توانند استفاده کنند از اين برکات، ... شرافت اين سه ماه در زبانها و در بيانها و در عقلها و در فکرها نمى‏گنجد. و از برکات اين ماهها ادعيه‏اى است که وارد شده است در اين ماهها... مناجات شعبانيه از بزرگترين مناجات و از عظيمترين معارف الهى و از بزرگترين امورى است که آنهايى که اهلش هستند مى‏توانند تا حدود ادراک خودشان استفاده کنند... و چه بسا مسائل عرفانى که در قرآن و اين مناجاتهاى ائمه اطهار سلام اللَّه عليهم و همين مناجات شعبانيه مسائل عرفانى هست که اشخاص، فلاسفه، عرفا تا حدودى ممکن است ادراک کنند، بفهمند عناوين را، لکن آن ذوق عرفانى چون حاصل نشده است نمى‏توانند وجدان کنند. آيه شريفه در قرآن: ثُمَّ دَنى‏ فَتَدَلَّى‏ فَکَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى‏ خوب، مفسرين، فلاسفه در اين باب صحبتها کردند، لکن آن ذوق عرفانى کم شده است.
الهى هَبْ لِى کَمالَ الْانْقِطاعَ الَيْکَ وَ انِرْ ابْصَارَ قُلُوبِنا بِضِياء نَظَرِها الَيْکَ حَتّى‏ تَخْرِقَ ابْصارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ الَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصيرَ ارواحَنا مُعَلَّقَهً بِعِزّ قُدْسِکَ الهى وَاجْعَلْنِى مِمَّنْ نادَيْتَهُ فَاجابَکَ وَ ناجَيْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلالِکَ‏ اينها عناوينشان را خيال مى‏کند انسان، خوب، ما هم مى‏دانيم. نه عارف و نه فيلسوف و نه دانشمند نمى‏توانند ذوب کنند چى هست مسئله. مسئله‏ فَصَعِقَ لِجَلالِکَ‏ که مبدأش قرآن است: و خَرَّ موسى‏ صَعِقاً ، مسئله‏اى است که انسان گمان مى‏کندکه خوب افتاد غش کرد «صَعِقَ» يعنى غش کرد، اما اين غش چى بوده است؟ غش حضرت موسى چى بوده است؟ اين مسئله‏اى نيست که غير موسى بفهمد. يا: دَنى‏ فَتَدَلّى‏ را، اين مسئله‏اى نيست که غير آن کسى که «دُنُوّ» پيدا کرده است بتواند فهم کند، ادراک کند، ذوب کند. يا همين جملاتى که در اين مناجات بزرگ است ... که به حسب ظاهر سهل است و واقعاً ممتنع است....خدا با آدم مناجات مى‏کند، چى است مناجات؟ چه خواسته‏اند ائمه؟ اين ... که همه ائمه اين مناجات را مى‏خواندند. چى بوده است اين؟ بين آنها و خداى تبارک و تعالى چه مسائلى بوده است؟ هَبْ لِى کَمالَ الْانْقِطاعِ الَيْکَ‏ کمال انقطاع چى است؟ وَ بِيَدِکَ لابِيَدِ غَيْرِکَ زِيادَتى وَ نَقْصِى وَ نَفْعِى وَ ضَرّى ؛ خوب، آدم به حسب ظاهر مى‏گويد خوب، همه چيز با اوست. اما وجدان اين مطلب که هيچ ضررى به ما نمى‏رسد الا به دست اوست، هيچ منفعتى نمى‏رسد الّا به اوست، اوست ضارّ و نافع، اينها چيزهايى است که دست ماها از آن کوتاه است. و دعا کنيد که خداى تبارک و تعالى به ما توفيق بدهد که در اين ماه شريف و ماه شريف رمضان از اين مسائل هم يک حظى ولو يک جلوه کوچکى در دلها و قلبهاى ما واقع بشود، و لااقل مؤمن به اين بشويم که قضيّه «صَعِقَ» چه قضيه‏اى است. مؤمن به اين بشويم که مناجات خدا با انسان چى هست. مناجات را مؤمن بشويم به آن، انکار نکنيم، نگوييم اينها حرفهاى درويشى است. همه اين مسائل در قرآن هست به نحو لطيف و در کتب ادعيه مبارکه ما که از ناحيه ائمه هدى وارد شده است، همه اين مسائل هست، نه به آن لطافت قرآن، لکن به نحو لطيف. آن هم و همه اشخاصى که بعدها اين اصطلاحات را به کار برده‏اند فهميده و نفهميده از قرآن و حديث گرفتند، و ممکن است که اصل مسندش هم درست ندانند؛ البته به حقيقت‏اش هم کم آدمى است که مى‏تواند پى برد تا چه رسد به اينکه ذايقه روح بچشد اين را. چشيدن ذايقه يک مسئله فوق اين مسائل است .[10]
اين دعاهايى که در ماهها هست، در روزها هست، خصوصاً، در ماه رجب و شعبان و ماه مبارک رمضان، اينها انسان را همچو تقويت روحى مى‏کند- اگر کسى اهلش باشد، ماها که نيستيم- همچو تقويت روحى مى‏کند و همچو راه را براى انسان باز مى‏کند و نور افکن است براى اينکه، اين بشر را از اين ظلمتها بيرون بياورد و وارد نور بکند که معجزه آساست. به اين دعاها عنايت بکنيد. گول بعض از نويسنده‏ها و امثال کسروى را نخوريد که ادعيه را تضعيف مى‏کردند؛ اين تضعيف، تضعيف اسلام است، نمى‏فهمند اينها، بيچاره‏اند. نمى‏دانند در اين کتاب چه چيزها هست، همان مسائل قرآن است با لسان ديگرى که لسان ائمه باشد...اين ادعيه در ماه مبارک رجب و خصوصاً در ماه مبارک شعبان اينها مقدمه و آرايشى است که انسان به حسب قلب خودش مى‏کند براى اينکه مهيا بشود برود مهمانى؛ مهمانى خدا، مهمانى‏اى که در آنجا سفره‏اى که پهن کرده است قرآن مجيد است و محلى که در آنجا ضيافت مى‏کند مهمش «ليلة القدر» است و ضيافتى که مى‏کند ضيافت تنزيهى و ضيافت اثباتى و تعليمى [است‏]. نفوس را از روز اول ماه مبارک رمضان به روزه، به مجاهده، به ادعيه مهيا مى‏کند تا برسند به آن سفره‏اى که از آن بايد استفاده کنند و آن «ليلة القدر» است که قرآن در آن نازل شده است ...اين ضيافت الهى انسان را منقلب بايد بکند از اين جهت حيوانى به آن جهت واقعى انسانى؛ از آن ظلمتهايى که اطلاع به آن داريم منقلب کند انسان را به آن نورهايى و نور مطلقى که همه عالم تبع اوست ... اين ادعيه مهيا مى‏کنند اين نفوس را براى اينکه اين علايقى که انسان دارد و بيچاره کرده انسان را اين علايق، اين گرفتاريهايى که انسان در اين عالم طبيعت دارد و انسان را سرگشته کرده است، متحير کرده است نجاتش بدهند و آن راهى که راه انسان است ببرند ... همه منتهى به جهنم مى‏شود الّا صراط مستقيم؛ آنى که راه انسان است. اگر راهمان بدهند دراين «ضيافة اللَّه» و مستعد شده باشيم که وارد بشويم در اين ضيافت خدا و در اين ماه مبارک، اميد است که ان شاء اللَّه يک هدايتى شامل حالمان بشود. خودتان را تقويت کنيد دراين ماه مبارک، مهيا بشويد براى همه پيشامدها... يک چوپان با عصايش پامى شد مى‏رفت فرعون و آن بساط فرعونى را مى‏رفت دعوت مى‏کرد که بيا مسلمان شو، بيا آدم شو. يک صغير يتيم چوپان زاده يا چوپان از حجاز پامى شود همه دولتها را دعوت مى‏کند که بياييد آدم بشويد؛ براى اين است که آدم کنند همه را ... فطرت شما توجه به خدا دارد، خودتان متوجه نيستيد. همه فطرتها توجه به خدا دارد. اين ماه رمضان و هر ماه رمضان ديگرى مهيا کنيد خودتان را... مهيا کنيم خودمان را براى ورود در «ضيافة اللَّه»؛ در مهمانى خدا که ان شاء اللَّه با سلامت نفْس، با نور هدايت خداى تبارک و تعالى وارد بشويم در اين ماه عزيز معظم و فرق بکنيم. در اين ماه فرق داشته باشيم با ساير ماهها ودنبال اين باشيم که ان شاء اللَّه «ليلة القدر» را دريابيم، برکات «ليلة القدر» را که قرآن در آن نازل شده است، همه سعادت عالَم در آن شب نازل شده است و از اين جهت، از همه شبهاى عالَم بالاتر است، اين را بتوانيم ادراک بکنيم، درک بکنيم. خداوند ان شاء اللَّه، شماها را توفيق بدهد که با سلامت و سعادت وارد در «ضيافة اللَّه» بشويد و از آن مائده‏هاى آسمانى که قرآن و ادعيه است ان شاء اللَّه، همه‏مان مستفيض بشويم و با يک روح سالمى وارد بشويم و «ليلة القدر» [را] هم دريابيم، سَلامٌ هِىَ حَتّى‏ مَطْلَعِ الفَجْر. [11]
در اين ماه مبارک خودتان را تقويت کنيد به قوّتهاى روحانى ... ضيافت خدا در ماه رمضان يک شعبه‏اش روزه است، آن‏ ضيافت خداست؛ يک شعبه‏اش روزه است و يک امر مهمش که مائده غيبى و آسمانى است قرآن است. شما دعوت شده‏ايد به مهمانى خدا و شما در ماه رمضان مهمان خدا هستيد. مهماندار شما، شما را وادار کرده است به اينکه روزه بگيريد. اين راههايى که به دنيا باز است و شهوات است، اينها را سدش کنيد تا مهيا بشويد براى ليلة القدر. ماه شعبان مقدمه است براى ماه مبارک رمضان که مردم مهيا بشوند براى ورود در ماه مبارک رمضان و ورود در «ضيافة اللَّه». ... ماه شعبان براى مهيا کردن اين افراد است، مهيا کردن مسلمين است براى ضيافت خدا، ادبش آن مناجات شعبانيه است... اين مناجات شعبانيه براى اين است که شما را، همه را مهيا کند براى «ضيافة اللَّه» ... مناجات شعبانيه، کافى بود براى اينکه امامان ما، امامان بحقند؛ آنهايى که اين دعا را انشا کردند و تعقيب کردند. تمام اين مسائلى که عرفا در طول کتابهاى طولانى خودشان يا خودشان مى‏گويند در چند کلمه مناجات شعبانيه هست...[12]
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[1]farsi.khamenei.ir/ بيانات مقام معظم رهبري حضرت آيت الله خامنه اي در ديدار با اعضاى کادر مرکزى جنبش انقلابى حزب‏اللَّه لبنان 12/12/1370
[2]همان؛ ديدار اقشار مختلف مردم 29/7/1377
[3]همان؛ خطبه‌هاي نماز جمعه‌ي تهران 29/3/1388
[4] همان؛ ديدار اقشار مختلف مردم به مناسبت ميلاد حضرت على عليه‏السّلام 26/4/1387
[5]همان؛ ديدار نمايندگان مجلس شوراى اسلامى 11/9/1388
[6]همان؛ اجتماع بزرگ مردم شهرستان کاشان و آران و بيدگل 20/8/1380
[7] مجموعه‏آثاراستادشهيدمطهرى، ج‏27، ص: 561
[8] همان؛ ج‏27، ص: 464
[9] همان؛ ص: 673
[10] صحيفه امام، ج‏17، ص: 459
[11] همان؛ ج‏13، ص: 36
[12] همان؛ ص: 33