کرونای بدخیم، کرونای خوش‌خیم!

بِٱسْمِهِ‌تَعٰالیٰ‌شَأنُهُ‌ٱلْعَزیْزُ

متن بدون شرح پیامک وزارت بهداشت و درمان: «سلام بر حسین ع. برپایی دسته عزای هیأت‌ها در فضای باز و بدون حرکت امکان پذیر است و دسته‌روی بنا بر مصوبه ستاد ملی کرونا ممنوع است»‌.

بحران فراگیری کرونا که آغاز شد ابتدا با توطئه عجیبی مواجه شدیم که هنوز هم ادامه دارد و ذهن ملت را درگیر کرده است.

هنوز مشخص نشده است که چرا دست‌اندرکاران، در تشخیص و اعلان ورود و شیوع این بیماری تعلل داشتند و چرا پس از آن که مسؤولان محلی در قم، مرگ و میر مشکوک هم‌وطنان را افشا کردند ناگهان آغاز بحران از قم اعلام شد؛ تو گویی ویروس منحوس کوید 19 از چاه‌های قم سر در آورده و ایران و جهانی را مبتلا ساخته است!

هنوز از بازی‌های رسانه‌ای و خبرسازی‌های مغرضانه و نمودارکشی‌های قم‌ستیز و سخن‌پراکنی‌های چین‌هراس نگذشته بود که مردم و کادر درمان و نیروهای جهادی قم توانستند بر این بحران فایق شوند و سرایت آن را به صفر نزدیک کنند. اما در کمال تعجب دیدیم تا دیروز که نام قم به بهانه اعلام آمار کرونا نقل نشست‌های خبری و رسانه‌ای بود ناگهان به بهانه تغییر نوع اطلاع‌رسانی، از اخبار حذف گردید و هیچ کس در کشور نشنید که وضع قم رو به سفیدی گذاشته است. اذهان ملت را به گونه‌ای مهندسی کردند که گویا قم بی‌آن که مرز دریایی و زمینی و فرودگاه داشته باشد، همچنان منشأ کرونا است و بهبود نیافته است!

این مقدمه را برای ثبت در تاریخ و به امید پیگیری مسؤولان دلسوز نوشتم تا فراموش نشود و به اصل مطلب برسم که از پیامک یاد شده پرده‌برداری کنم.

با فراگیر شدن فضای مجازی و افزایش ضریب نفوذ شبکه‌ها و ابزارک‌های رسانه‌ای، هجوم شبهات و جوسازی‌ها را شاهد بوده‌ایم و امروزه دیگر به آن عادت کرده‌ایم. گهگاه موجی از تبلیغات سوء به مناسبت‌ها و اتفاقات مذهبی و ملی کشورمان در این رسانه‌ها به اوج می‌رسد و تا خوراک بعدی فرومی‌کاهد.

واکنش اولیه به این شبهه‌پراکنی‌ها گاه انفعال و خمودی و گاه پاسخ‌گویی و رفع شبهه بوده است. اما هیچ چیز بهتر از واکنش از جنس رسانه‌ و تهاجم به دشمن نیست.

چیزی که در این میان، مزمن و آزار دهنده شده، واکنش معکوس برخی مسؤولان در برابر این شبهات و جوسازی‌ها است. یک روز حج و یک روز روزه، یک روز نماز و زکات و یک روز شب قدر و یک روز صبح غدیر، یک دوره اسلام و تشیع و یک وهله فارس و عرب و یک مرحله انقلاب و مسؤولان به باد استهزاء و توهین و تردیدافکنی گرفته می‌شوند ولی دریغ از یک برخورد حرفه‌ای، مسؤولانه و به جای آقایان مسؤول.

توقع واکنش انقلابی و جهادی به این مسائل از اعوان و انصار و مشاوران و حامیان دولت فعلی که البته به مطایبه بیشتر می‌ماند تا انتظاری معقول، چه این که یک نفر باید مراقب عنان و بنان همین‌ها باشد که نیمه شبی یا صلاة ظهری ناگهان دروازه‌ را اشتباه نگیرند و بر شاخ و بن قدرت، ادای رقص اره اپوزسیون درنیاورند! اما این که مقدرات کشور را بر همین منوال بخواهند تدبیر کنند جای نگرانی است نه سکوت.

عقده‌گشایی مشتی بی‌دین و لامذهب از محرم و صفر، روشن است که از سر دلسوزی نیست چرا که هرگز در برابر نشر خرافات و خل‌بازی‌های مقدس‌نماها نمی‌ایستند و اعتراضی نمی‌کنند. آنها از پیام عاشورا می‌ترسند. جماعت طاغوتی و منافق و لیبرال و غرب‌زده و عیاش، هر زخمی از انقلاب اسلامی خورده از همین مجالس وعظ و خطابه و عزا و سینه‌زنی‌ها خورده است. این همه تلاش مذبوحانه برای تحقیر و تمسخر و تهدید و تحدید آیین سوگواری سیدالشهداء، امتداد همان سیاست اموی است که با دست و دهان خواسته‌اند نور خدا را خاموش کنند و لعن ابدی را شامل خود کرده‌اند. این جای تعجب ندارد، شگفتی آن جا است که مسؤولان محترم، به همین شعبده‌بازی‎ها دل سپرده و مبهوت گشته‌اند.

از مسؤولان رسمی کشور انتظار می‌رود که بر دهان این یاوه‌گویان بزنند نه آن که سیاست‌های حکمرانی را با نمایشنامه‌های کور تبلیغات‌چی‌های دشمنان تنظیم کنند. مگر کسی شک دارد که ایادی داخلی و خارجی فارسی‌زبان، به هر بهانه‌ای می‌خواهند رنگ دین و مذهب را در کشور کم کنند. حالا از سر بی‌عرضگی و هرزگی برخی صاحب‌منصبان، قمیت چادر به فلک کشیده و تولید داخل هم تضعیف شده به جای خود، در برابر کرشمه و چشم‌غره استحاله‌شدگان چرا کرنش می‌کنند و بچشم می‌‌گویند؟!

شاید کسی گمان کند که دور از انصاف است تلاش حضرات را نادیده بیانگاریم و تذکرات و توصیه‌ها و شیوه‌نامه‌ها را نشنیده بگیریم؛ لکن انصاف این است که این همه هراس از ویروس کرونا اگر بحق هست که هست، مگر مؤمن و کافر دارد؟ چرا لحن دستورها و توصیه‌ها متفاوت است؟! نکند منبر و مسجد و هیأت، ویروس پرور است و کنار دریا و جشن و بازار و سفر، کم‌خطر.

اما همان‌گونه که گفته شد بهترین راه در برابر شبهات و سم‌پاشی‌ها، حالت هجومی و حمله است. کاری که نیروهای جهادی، هیأتی، انقلابی و بسیجی انجام دادند. همه دیده بودند که در حوادث سیل و زلزله چگونه مردان و زنان خدایی به یاری هم‌وطنان شتافته بودند. باز هم دیدند که چگونه به جنگ این ویروس رفتند و اگر نبود بی‌مبالاتی برخی از مردم و شل‌کن سفت کن‌های کارگزارانی که هر روز سخنی متفاوت با دیروز می‌گویند، امروز بحران کرونا شاید برطرف شده بود.

به هر حال بار دیگر بچه‌های بامعرفت هیأتی و مسجدی با دلی خون و غریبانه پرچم عزای سالار شهیدان را برافراشتند و چشم بدخواهان را کور کردند تا درسی انقلابی بدهند به شل‌مسلکانی که در تعارفات ماهواره‌ای و القائات آن‌ور آبی، دائم در حال کنترل رفتارهای مذهبی هستند و دیگر کانون‌های تجمع را به حال خود رها کرده‌اند یا دست کم ادبیات متفاوتی با آنان دارند. از کجا معلوم شاید این هم نوید فردایی است که دور نیست!‌

این روزها هم می‌گذرد اما نباید از این حواشی به آسانی گذشت و باید شناخت رویکردهایی را که حکایت از درون دارد. گاهِ گزینش نزدیک است و بزنگاهِ تعیین سرنوشت کشور به زودی فرا می‌رسد. باید هشیار بود که نگاه و توان و سواد و عرضه و داشته‌های دولتمردان آینده را نه تنها در مجال سیاست و قدرت که در آوردگاه فرهنگ و هنر و معنویت و اخلاق و دانش هم باید سنجید.

مباد که فردا دوباره حسرت بخوریم از غفلتی که امروز داریم./ی701/ف

حامد عبدالهی