تأخیر در ازدوج؛ تباهی بهار عمر

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، در نظام خلقت، هر پدیده‌ای جایی و قانونی دارد؛ زمان ازدواج، همانا بهار عمر است؛ آغاز جوانی.

آسیب‌های جسمانی و روانی

جابه‌جایی این زمان، زیان دارد؛ زیان جسمانی، روانی، اخلاقی و اجتماعی.

تغییر سلیقه‌ها و فرهنگ‌ها و آداب و رسوم، هرگز نمی‌تواند قانون خلقت را عوض کند چراکه خداوند در سوره روم آیه 30 می‌فرماید: «لاتبدیلَ لِخَلقِ الله؛ آفرینش خدا تغییر پذیر نیست».

اگر کسانی بخواهند در این نظام تغییری ایجاد کنند، خود زیان می‌بینند و هرگز موفق به تغییر سنت‌های الهی در آفرینش نخواهند شد.

این سخن، اگرچه به ذائقه برخی تلخ می آید، اما سخن خدا و پیامبر است. ببینید:

«ای مردم! جبرئیل، از سوی خدای مهربان و دانا، نزدم آمد و گفت: دوشیزهگان مانند میوه بر درختند؛ زانی که میوه ها برسند، باید آنها را چید وگرنه تابش خورشید و وزش بادها تباهشان می‌کند؛ دختران نیز چنین‌اند؛ هنگامی که به موقعیت زنان رسیدند و آنچه را زنان درک می‌کنند، ایشان نیز درک کردند، چاره ای جز شوهر کردنشان نیست؛ و گرنه اطمینانی نیست که تباه نشوند، زیرا ایشان انسان‌اند.[و انسان است و این غرایز.]

باختن بهار جوانی

شاید کسی باشد که با تأخیر در ازدواج، زیانی نبیند؛ که ما چنین کسی را نمی‌شناسیم، اما بی بهره ماندن از نعمت همسر در بهار عمر را چه کنیم؟ گذراندن جوانی، بدون وجود همسر، مانند این است که کسی را در فصل بهار طبیعت، در اتاقی زندانی کنند و او نتواند از لطافت بهار بهره ببرد؛ با این تفاوت که بهار طبیعت، تکرار شدنی است، اما عمر آدمی فقط یک بهار دارد./841/ت303/س

منبع: کتاب «دختران و انتخاب همسر» نوشته حجت‌الاسلام علی اکبر مظاهری