تخریب منتقدان حربه کارآمد دولت
به گزارش سرویس پیشخوان خبرگزاری رسا، برگزاری بیست و یکمین نمایشگاه مطبوعات و حواشی پیرامون آن فرصت دیگری را فراهم ساخته تا مقامات بلند پایه دولتی این بار رسانه‌های منتقد خود را با ادبیات و جملاتی توهین‌آمیز مورد نوازش قرار دهند و ناخشنودی خود را از «نقد دلسوزانه» از تریبون نمایشگاه مطبوعات اظهار کنند.
در آستانه نمایشگاه امسال برخی از مطبوعات ارزشی پس از آنکه مطالبات صنفی‌شان در پیگیری‌های اداری و جلسات حضوری با مسئولان دولتی راه به جایی نبرد، ترجیح دادند در واکنش به اقدامات تبعیض آمیز دولت و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در قبال رسانه‌های منتقد و حامی دولت، در نمایشگاه بیست و یکم حضور نداشته باشند و به این شکل ناراحتی خود را از استانداردهای دولت در این باره ابراز کنند.
مدیران رسانه‌های منتقد معتقد بودند که مسئولان دولت تدبیر و امید با چنین حرکتی برای مشکلات و مصائب صنفی آنها - پس از گذشت 26 ماه از عمر دولت - «تدبیری» اندیشیده و از این پس با اقداماتی نظیر توزیع عادلانه و منصفانه یارانه‌های مطبوعاتی بخشی از انتظارات معمول آنها را برآورده کنند.
اما توقع صنفی رسانه‌های منتقد خیلی زود با پاسخی سخت مواجه شد؛ نخست تلاش شد بدون توجه به خواسته‌های صنفی رسانه‌های دلسوز، حضور نیافتن آنها را اقدامی سیاسی و جناحی تفسیر کرده و در ادامه آنها را با عبارت‌هایی توهین‌آمیز نظیر«پلیس مخفی» مورد خطاب قرار دهند. البته این رویه تنها به اینجا ختم نشد و برخی دیگر از شخصیت‌های مشهور دولتی رسانه‌های منتقد را تهدید به حذف کامل یارانه‌های دولتی کردند.
تخریب منتقدان، حربه‌ای کارآمد؟!
تخطئه طرف مقابل در عالم سیاست همواره حربه‌ای بوده که فرد یا گروه تخریبگر برای اثبات غیر مستدل و پیروزی هوچیگرانه در فضای افکار عمومی بر طرف مقابل به‌کار می‌برد؛ در چنین روشی نیاز به تلاش و هزینه زیاد برای اثبات تفکر خود نیست و تنها با سخنان و برچسب‌های متفاوت با استفاده از روش‌های عملیات روانی و انحراف افکار عمومی، منتقدان و مخالفان خلع سلاح شده، از توانایی استدلال کردن ناتوان شده و تفکر و رویکرد آنها در اذهان عمومی غیر منطقی نشان داده می‌شود.
فضای تخریب منتقدان در سال‌های اخیر آن‌قدر بر الزامات اخلاق سیاسی غلبه داشته که طیف متخلق به اخلاق هم گوشه عزلت برگزیده و در میدان هوچیگری فرصت عرض اندام نیافته‌اند.
نکته دیگر آنکه فقدان نقد پذیری و وجود فرهنگ آن در جامعه، به‌خصوص در قشر نخبگان و کارگزاران کار را به جایی خواهد رساند که جامعه هم از چنین فضایی تأثیر‌پذیرفته و رویکرد پرخاشگرایانه، عصبی و توهین آمیز را انتخاب می‌کند که نظام‌مند شدن چنین باوری سقوط اخلاقی را در پی خواهد داشت.
پرخاش، رویه ثابت دولت
حال رفتار امروز دولت با برخی از مطبوعات ارزشی اگر چه در نوع خود قابل تامل بوده وجای ناراحتی دارد اما همان‌طور که اشاره شد چنین رویه‌ای از شهریورماه 92 تاکنون یکی از خطوط ثابت حرکتی دولتمردان بوده، به‌گونه‌ای که به کرات رسانه‌ها و شخصیت‌های منتقد سیاست‌های دولت با واژگان و ادبیات توهین آمیز و تخریب گرایانه مواجه شده‌اند که در ادامه به مصادیق آن اشاره خواهد شد.
در همان شروع به کار دولت یازدهم در صحن علنی مجلس و در حالی که سخن از اهمیت رأی مردم بود، فقط کسانی «مردم» خطاب می‌شوند که تنها به رئیس دولت یازدهم رأی داده و رأی‌دهندگان به رقبای رئیس‌جمهور یازدهم با الفاظی خاص به باد تمسخر و توهین گرفته می‌شوند: «مردم در 24 خرداد به افراط، تفریط، خشونت، خودرأیی، تک‌رأیی، عدم مشورت و عدم‌تدبیر رأی ندادند و به اعتدال، تدبیر و عقلانیت رأی دادند.»
این روند توهین محور نسبت به منتقدان تا به امروز سیر صعودی و نگران کننده به خود گرفته است که تنها به بخش‌هایی از آن اشاره خواهد شد.
تازه به دوران رسیده
یک عده تازه به دوران رسیده که ما البته به آنها هم احترام می‌گذاریم، نمی‌خواهند نسبت به آینده و ارزش‌های انقلاب و اسلام دل‌نگران باشند. «16آذر93»
به جهنم، ترسو و لرزان، بزدل سیاسی
بروید صورت مذاکرات سالیان دراز گذشته را بخوانید من اینقدر دیدم بعضی‌ها هراسان زندگی می‌کنند و چون خود اعتماد به نفس ندارند گفت کافر همه را به کیش خود پندارد دیگران را هم این چنین می‌بینند ناچار شدم چند مورد مذاکرات خودم را با دیپلمات‌های هسته‌ای بیاورم با اینکه عرفش این نبود این کار را من کار کردم تا بخوانند و ببینند ترسوها یک عده به ظاهر شعار می‌دهند ولی بزدل سیاسی‌اند هر وقت می‌خواهد مذاکره شود عده‌ای می‌گویند ما هم داریم می‌لرزیم خوب به جهنم، بروید یک جای گرم برای خودتان پیدا کنید. چکار کنیم خداوند شما را ترسو و لرزان آفریده ما چکار کنیم. «20 مرداد 93»
عصر حجری می‌اندیشند
ما گفتیم فرهنگ از آن مردم است و مردم باید برای تعالی فرهنگ خود قدم بردارند. فرهنگ یعنی آنچه که ما با آن زندگی می‌کنیم و زندگی خواهیم کرد. مگر بناست کسی فرهنگ را در کپسولی کند و در نسخه‌ای بنویسد و از داروخانه‌ای باید آن کپسول را خریداری کنیم؟ گویی عده‌ای هنوز در دوران حجر می‌اندیشند و فکر می‌کنند. «22 خرداد 93»
بعضی‌ها فکر می‌کنند از دیوار بالا بروند انقلابی‌اند
بعضی‌ها فکر می‌کنند از دیوار بالا بروند انقلابی‌اند، نه. بعضی‌ها فکر می‌کنند از دیوار بالا بروند این سرعت عمل بیشتر است. «22 اردیبهشت 93»
هوچی باز، سوءاستفاده کننده از تحریم
یک اقلیت ناچیزی هم هستند که خیلی عصبانی‌اند که تحریم برداشته شود، چون بهشان لطمه می‌خورد. آنها از این تحریم سوء استفاده کردند و متأسفانه برخی از تخریب‌های دولت هم از این ریشه نشئت می‌گیرد. نقد سازنده لازم است و دولت هم استقبال می‌کند اما اتهام، دروغ، تخریب و هوچی‌بازی که عده‌ای شروع کرده‌اند، خوب نیست. هنوز به مقطعی نرسیدیم که لازم بدانم، بیایم برای مردم توضیح بدهم. «10اردیبهشت 93»
بی‌شناسنامه
بیست و هفتمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب مجال دیگری برای روحانی بود. رئیس‌جمهور با کنایه‌ای عجیب منتقدان را بی‌شناسنامه خطاب کرد و گفت: از همه می‌خواهیم با شناسنامه حرف بزنند. بگویند از کجا هستند، وابسته به کدام جناح هستند و با نام جناح خود سخن بگویند. «9اردیبهشت 93»
بی سواد
چرا یک عده بی‌سواد که از بخش‌هایی خاص پول می‌گیرند باید حرف بزنند اما بزرگان، دانشگاهیان و اساتید ما سکوت می‌کنند؟«15 بهمن 92»
تازه انقلابی شده
حالا این میان یک نفر هم پیدا می‌شود و حرفی می‌زند که برای چه به غربی‌ها لبخند می‌زنید؟ البته امیدوارم حرف‌شان از روی حسن نیت باشد. ما لبخند می‌زنیم تا منجر به لبخند مردم شود. آیا نباید با تحریم‌های ظالمانه مبارزه کرد؟ باید با دیپلماسی مشکل را حل کرد و ما از ابزار دیپلماسی استفاده می‌کنیم. آیا برداشتن تحریم‌ها کار بدی است؟ گویی عده‌ای انقلابی شده‌اند! گرچه سوابق آنها را می‌دانیم و از حرف‌هایی که می‌زنند تعجب نمی‌کنیم. «26 دی 92»
برخی رسانه‌ها پلیس مخفی‌اند
در آخرین نمونه از دهها عبارت و جملات ناموس با کرسی مسئولان نظام در روز افتتاحیه نمایشگاه مطبوعات اینگونه منتقدان و رسانه‌های دلسوز مورد تخریب قرار می‌گیرند: «مگر قابل قبول است برخی از رسانه‌ها از تنبیه و توبیخ در امنیت باشند، که هرچه می‌خواهند بگویند و گاهی به عنوان پلیس مخفی عمل کنند... آن روزنامه‌ای ضدانقلاب است که وقتی آن را ورق می‌زنیم امید و اعتماد را از شما می‌گیرد...»
اهداف و آسیب‌ها
شاید فرافکنی از ناتوانی دولت در برآورده کردن برخی از شعارهای انتخاباتی- تبلیغاتی را بتوان یکی از اهداف عمده دولت در چنین مسیری دانست که با برجسته کردن برخی از موضوعات فرعی در مقابل مباحث اصلی کشور نظیر « بیکاری »، « تورم » و «برداشته نشدن تحریم ها» به‌کار گرفته می‌شود.
تاکتیک «آدرس غلط» به افکار عمومی در حالی است که کشور با انواع و اقسام تهدیدات بین‌المللی و منطقه‌ای روبه‌روست و افکار عمومی انتظار دارد کارگزاران حتی‌المقدور با اظهارات سنجیده فضای جامعه را به سمت آرامش و ثبات روانی هدایت کنند نه آنکه روحیه ناامیدی و یأس از آینده انقلاب – به‌واسطه چنین جدل‌هایی- در کشور فراگیر شود.
طبیعی است که افکار عمومی انتظار دارند که دولتمردان همواره اولویت‌های کشور را در نظر گرفته و چنانچه ناملایماتی توسط برخی از منتقدان علیه دولت صورت می‌گیرد، هم با ملاطفت و سعه صدر و نه پرخاشگری پاسخ داده شود تا هم امنیت اجتماعی حفظ شده و هم مسیر حرکت دولت در ریل فرعی و غیرحقیقی طی طریق نکند./998/د101/ف2
منبع : روزنامه جوان