چه کسی از شلیک موشک میترسد؟
"راستیآزمایی موشکی" اصطلاح تازهیی در ادبیات سیاسی جامعهی ایرانی است که قدمت آن به کمی پس از تصویب قطعنامهی 2231 شورای امنیت در تیر 1394 و به صدور بیانیهی اساتید و طلاب حوزهی علمیهی قم در مطالبهی رزمایش موشکی برمیگردد.
متن توافق وین البته ضمیمهی این قطعنامه است، اما به زودی آشکار شد که محتوای این قطعنامه بسیار پیشتر و خطرناکتر از برجام بوده است، چه برجام اگر چه در ظاهر ناظر به موضوع هستهیی است اما قطعنامه با عبور از حوزههای موشکی و فضائی پا به قلمروی منطقهیی ما از مدیترانه تا دریای سرخ نیز میگزارد.
قطعنامه خلاف برجام در جایی از ایران تصویب نمیشد، و مشارکت دیپلماتهای ما در تدوین آن و استقبال نمایندهی ایران در سازمان ملل، بر پذیرش آن از سوی وزارت خارجه دلالت میکرد؛ امری که با دفاع دیپلماتهای ارشد ما از متن قطعنامه قطعی به نظر میرسد.
متن پیچیدهی برجام هر چند بیشتر به یک میدان مین مهندسیشده برای زمینگیر کردن ما طی دههها شباهت داشت، اما به زودی روشن شد که میدان عملی درگیری ما بندهای قطعنامهی 2231 خواهد بود؛ آن جا که در بند پنج تحویل منطقه به تکفیریها از ما مطالبه شده است و بند سه که دست بلند موشکهای ما را از سر اسرائیل را کوتاه میکند.
این شروع مجادلات بیپایان منتقدان و مدافعان قطعنامهی 2231 بود که تا کنون عمداً بر بندهای 11 و 12 و 3 متمرکز بوده است و مطالبهی حوزویان از ستاد کل نیروهای مسلح و شورای عالی امنیت ملی به جریان انداختن سازوکار راستیآزمایی عملی بند 3 از ضمیمهی 2 این قطعنامه بود، تا معلوم شود آیا این بار هم قرائتهای امریکایی از تعهدات عملی خواهد شد؟
سازوکار راستیآزمایی موشکی بند 3 ضمیمهی 2 قطعنامهی 2231 با عبور از همهی ادلهی عدم امکان هستهیی خواندن موشکهای بالستیک ما یا امکان نقض این بند در صورت هستهیی خواندنشان توسط طرف مقابل، آزمونی عملی را پیش پای مدافعین توافق وین و قطعنامهی 2231 مینهد: در یک رزمایش محدود یک موشک بالستیک شلیک کنید.
بیانیهی راستیآزمایی موشکی اساتید و طلاب حوزهی علمیهی قم البته با چند روز تأخیر منتشر شد؛ چه صبح 6 مرداد 1394 برخی از تدوینکنندههای آن در اولین روز "پویش مردمی سوزاندن بیرق ابلیس" در ارتفاعات هستهیی فردو توسط یکان حفاظت سازمان انرژی اتمی دستگیر و به پلیس امنیت و به دادسرای ویژهی روحانیت تحویل داده شدند، و ادامهی کار تا آزادی ایشان به تعویق افتاد.
با این همه ایدهی راستیآزمایی موشکی قطعنامهی 2231 با انتشار رسمی بیانیه به سرعت در فضای عمومی جامعه جذب و بازنشر شد؛ چه فردای انتشار بیانیهی حوزویان قم، دانشجویان نه دانشگاه مهم تهران بیانیهیی با مطالبهی برگزاری رزمایش موشکی منتشر کردند و سلسلهی بیانیههای دانشجویی با این موضوع به دانشگاههای سراسر کشور گسترش یافت.
نقطهی عطف این مطالبه اما حمایت 23 نمایندهی مجلس شورا از بیانیهی راستیآزمایی موشکی اساتید و طلاب حوزهی علمیهی قم مقدسه بود، اگر چه نمایندههای شاخصی چون احمد توکلی به صراحت با این بیانیه مخالفت کردند و برخی دیگر به استناد برخی منابع از مخالفت بزرگان نظام با این کار خبر میدادند.
نگرانی مخالفان این راستیآزمایی آن بود که اگر پس از ایجاد این مطالبه رزمایش را انجام ندهیم مشتمان پیش امریکاییها باز میشود، و انجام دادنش هم به روند توافق هستهیی ضربه میزند؛ پاسخ موافقان بیانیه این بود که اگر اکنون و پیش از تصویب برجام موشک شلیک نکنیم، پس از آن و در هشت سال آینده هم شلیک نخواهیم کرد و به دست خود توافق هستهیی را به مجموعهیی بیپایانی از تعهدات فراهستهیی توسعه دادهییم.
در نهایت حمایت 189 گروه تبلیغی طلاب سراسر کشور با هزاران عضو صاحب منبر از بیانیهی حوزویان انعکاس گستردهیی در رسانهها یافت و فضا را برای اقدام نهائی مجلس شورا آماده کرد؛ چه فردای انتشار حمایت مبلغان بهرام بیرانوند و جواد کریمی قدوسی، دو تن از نمایندگان مجلس، در نطقهای خویش در صحن علنی به صراحت خواستار برگزاری رزمایش موشکی شدند.
صبح روز بعد، یکشنبه 18 مرداد 1394، 204 تن از نمایندگان مجلس بیانیهی مستقلی را خطاب به سردار حسن فیروزآبادی در لزوم ادامهی رزمایشهای موشکی را امضا کردند، هر چند به گفتهی اسماعیل کوثری عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس با همهی پیگیریها در نهایت رئیس مجلس از قرائت آن از تریبون هیأت رئیسه جلوگیری کرد.
این اقدام البته اتفاق غریبی بود، چه موضوع این بیانیه نه امری جناحی و نه حتی مناقشهیی هستهیی که مسألهیی ناظر به امنیت ملی است و رأی فراگیر آن به معنای همراهی همهی جناحها و خطوط داخل نظام در صیانت از مهمترین ابزار بازدارندگی نظامی جمهوری اسلامی است.
و حالا نمایندگان مجلس، اصحاب رسانه، فعالان دانشجویی، اساتید و طلاب حوزه و عموم مردم در انتظار بازگشایی مجلس در روز یکشنبهی آینده هستند که آیا بیانیهی راستیآزمایی موشکی مجلس شورای اسلامی از تریبون هیأت رئیس قرائت میشود، و یا نگرانیهای منتقدان از الزامآور بودن بند 3 قطعنامهی 2231 رنگ هولناک واقعیت به خود میگیرد؟ /924/د102/ج