اعتراف به گناه در برابر غیرخدا جایز نیست

«موْلانَا فَقَدْ عَلِمْنَا مَا نَسْتَوْجِبُ بِأَعْمَالِنَا وَ لَکِنْ عِلْمُکَ فِینَا وَ عِلْمُنَا بِأَنَّکَ لا تَصْرِفُنَا عَنْکَ وَ إِنْ کُنَّا غَیْرَ مُسْتَوْجِبِینَ لِرَحْمَتِکَ فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَیْنَا وَ عَلَى الْمُذْنِبِینَ بِفَضْلِ سَعَتِکَ، امْنُنْ عَلَیْنَا بِمَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ جُدْ عَلَیْنَا فَإِنَّا مُحْتَاجُونَ إِلَى نَیْلِکَ یَا غَفَّارُ بِنُورِکَ اهْتَدَیْنَا وَ بِفَضْلِکَ اسْتَغْنَیْنَا وَ بِنِعْمَتِکَ [فِی نِعَمِکَ‏] أَصْبَحْنَا وَ أَمْسَیْنَا ذُنُوبُنَا بَیْنَ یَدَیْکَ نَسْتَغْفِرُکَ اللَّهُمَّ مِنْهَا وَ نَتُوبُ إِلَیْکَ تَتَحَبَّبُ إِلَیْنَا بِالنِّعَمِ وَ نُعَارِضُکَ بِالذُّنُوبِ خَیْرُکَ إِلَیْنَا نَازِلٌ وَ شَرُّنَا إِلَیْکَ صَاعِدٌ وَ لَمْ یَزَلْ وَ لا یَزَالُ مَلَکٌ کَرِیمٌ یَأْتِیکَ [عَنَّا] بِعَمَلٍ قَبِیحٍ فَلا یَمْنَعُکَ ذَلِکَ مِنْ أَنْ تَحُوطَنَا بِنِعَمِکَ وَ تَتَفَضَّلَ عَلَیْنَا بِآلائِکَ فَسُبْحَانَکَ مَا أَحْلَمَکَ وَ أَعْظَمَکَ وَ أَکْرَمَکَ؛ مولاى ما امیدمان را تحقق بخش،ما دانستیم که با کردارمان سزاوار چه خواهیم بود،ولى دانش تو درباره ما،و و آگاهى ما به اینکه ما را از درگاهت نمیرانى،گرچه ما سزاوار رحمتت نیستیم ولى تو شایسته آنى که بر ما و بر گنهکاران به فضل گسترده‏ات جود کنى،پس آنگونه که شایسته آنى بر ما منّت گذار،و بر ما جود کن،که ما نیازمند به عطاى توییم،اى آمرزگار،به نور تو هدایت شدیم،و به فضل تو بى‏نیاز گشتیم،و به نعمتت بامداد نمودیم‏و شامگاه کردیم،گناهان ما پیش روى توست،خدایا از گناهانمان از تو آمرزش مى‏خواهیم،و به سوى تو باز مى‏گردیم،تو با نعمتها به ما مهر مى‏ورزى و ما با گناهان با تو مقابله مى‏کنیم،خیرت به سوى ما سرازیر است،و بدى ما به سوى تو بالا مى‏آید،همواره فرشته‏کریمى،از ما کردار زشت به جانب تو مى‏آید،و این امر مانع نمى‏شود از اینکه ما را با نعمتهایت فراگیرى، و به عطاهاى برجسته‏ات بر ما تفضّل نمایى،منزّهى تو،چه بردبار و بزرگ و کریمى.»

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی، استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه تفسیر فرازهایی از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی با بیان اینکه همواره بخشش را در برابر یک نوع گناه قرار می‌دهند، گفت: وقتی انسان از فرمان الهی سرپیچی می‌کند، دچار گناه می‌شود و اعمال ناگواری انجام می‌دهد.

وی افزود: بنده خطاکار زمانی که از یک سو به اشتباه و خطای خود پی می‌برد و از سوی دیگر خداوند متعال را بخشنده و کریم می‌یابد، رب متعال را به عظمت و کرمش قسم می‌دهد که از خطاهایش چشم‌پوشی کرده و وی را ببخشد و البته این این بنده خطاکار به لطف و رحمت خداوند امید بسته است.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم ادامه داد: بنده خود بهتر به اعمالی که انجام داده واقف است و بهتر می‌داند دچار چه انحرافاتی در زندگی شده و به دانش خدا درباره این اعمال نیز آگاه است و خود را سزاوار رحمت نمی‌داند، اما به درگاه الهی آمده است چون او را کریم یافته است، کریمی که بندگان توبه‌کار را هرگز از درگاهش نمی‌راند.

وی با اشاره به اینکه فصل خداوند متعال بسیار گسترده است، گفت: زمانی انسان به درگاه الهی توجه می‌کند اما در عین حال ریزه‌کاری‌هایی که باید از محضر خداوند متعال درک کند برای او روشن نیست، از این رو باید به آنچه مستوجب پیشرفت برنامه‌های او می‌شود متوجه کند تا عفو الهی محقق شود.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی با بیان اینکه رحمت پروردگار زمانی حاصل می‌شود که بتوانیم خصوصیات عفو را پیدا کنیم که اگر خصوصیات عفو پیدا نشود، نتیجه‌بخش نیست، اظهار کرد: انسان باید به نحوی به گناه خود در محضر خداوند اعتراف کند که گویی واقعا پشیمان است و دیگر مرتکب آن نمی‌شود، تا عفو و کرم الهی شامل حالش شود.

وی با تأکید بر این نکته در دین مبین اسلام، اعتراف به گناهان تنها در محضر الهی صحیح است و در محضر غیر خدا جایز نیست، گفت: اعتراف به گناه در برابر دیگران اشاعه دادن منکرات و فحشا است و اگر می‌بینید که معتقدان برخی از ادیان مانند مسیحیت به گناهان خود در برابر پدر روحانی اعتراف می‌کنند، صحیح نیست.

استاد اخلاق حوزه علمیه قم، اعتراف در برخی محاکم قضایی را بلامانع دانست و تصریح کرد: محاکم قضایی برای ثابت شدن یک حق و حقوقی برپا می‌شود، از این‌رو اعتراف در این محاکم تنها برای اثبات مسأله‌ای است که می‌خواهد گناهی از خود دور یا حقی را ثابت کند، اما در مواقع دیگر جایز نبوده و تنها در محضر خدا باید به گناهان اعتراف کرد.

وی در ادامه تفسیر فرازهایی از دعای ابوحمزه ثمالی با بیان اینکه بنده خطاکار در وجود خود امید بزرگی به لطف پروردگار دارد با اینکه از فرمان الهی سرپیچی و نافرمانی کرده است، گفت: در هر صورت باید گناهان را مخفی نگه داشت و جز در برابر خداوند متعال اعتراف به گناه نکرد که او پوشاننده همه گناهان است.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی تأکید کرد: وظیفه بنده دعا به درگاه الهی و طلب استجابت از خداوند متعال است، بنابراین از او می‌خواهیم که امید ما را محقق کند، از این‌رو خدا را اینگونه ندا می‌دهیم که ای مولای ما، اعمالی که در طول زندگی خود انجام دادیم، آنقدر ارزش ندارد که امید ما را بر رفع گرفتاری‌ها بالا ببرد، اما می‌دانیم که تو اهل جود و بخشش هستی.

وی افزود: خداوند متعال وضعیت بندگان را به خوبی می‌داند و اسرار درون هرکسی آگاه است، از این‌رو افرادی که گناه می‌کنند و از کرده خود پشیمان هستند، تنها به فضل و سعه رحمت الهی امیدوارند، پس از خدا می‌خواهیم که بر ما منت گذاشته و از گناهان ما درگذرد و ما را به آنچه در بخشش محتاج آن هستیم، عنایت کند.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم تأکید کرد: خداوند متعال غفار و آمرزنده گناهان است، ما به نور او هدایت و به فضل او غنی شده‌ایم و به نعمت‌های او شب را روز و روز را شب کرده‌ایم، اما قدری گناهان بین ما و او فاصله انداخته است، به درگاهش توبه می‌کنیم و می‌خواهیم ما را ببخشد که خیر باریتعالی برای ما همواره لازم است.

وی، اعمال ناشایست بندگان را در برابر نعمت‌هایی که خداوند به انسان داده بسیار دانست و گفت: خدایا اگرچه از سوی بندگان خلاف دستور تو عملی انجام می‌گیرد، اما تو منزه‌ هستی و آنچه نیاز ما است محقق می‌کنی، تو گرامی هستی و همیشه از جانب تو رحمت به ما می‌رسد؛ به آن بزرگی و عظمتت بر ما لطف کن./920/ت301/ن