حکومت، عامل استقرار دین در جامعه و تقرب به خداوند است
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در اصفهان، حجت الاسلام علی سرلک استاد حوزه و دانشگاه، امشب در هیأت انصارالحسین(ع) اصفهان، با بیان اینکه خداوند برای هریک از ما برنامهای خاص طراحی کرده است، گفت: خداوند برنامه عجیبی را ارائه کرده است و برای هرکدام از ما مسیری انحصاری قرار داده است و هرنفسی را به اندازه وسعتش به تکالیف و مأموریتهایی واداشته و مسیر حرکت ما تقرب خداوند متعال است.
وی در ادامه افزود: در همین چالشها و سختیها و پیچیدگیهای زندگی قرار است جهت خود را پیدا کنیم و همین مسیری که ما را خدایی میکند و خداوش و خداگون میشویم و قلب ما ظرف مشیت الهی میشود، دین است، دین برا ما تقرب الهی را فراهم میکند و کاری میکند که هستی را با خداوند ببینیم و اینگونه جریان آفرینش، پدیدهها و رخدادها معنای متفاوتی برای ما پیدا خواهد کرد.
حجت الاسلام سرلک با اشاره به اهمیت عبودیت و پذیرش ربوبیت خداوند در زندگی انسان، اظهار کرد: دین به همه مناسبات جامعه توجه کرده است و حکومت نماد دین اجتماعی است به عنوان ابزاری که جامعه را از دستبرد افرادی که میخواهند جریان بندگی خدا را محدود کند مصون میدارد.
استاد حوزه و دانشگاه با بیان اینکه اقامه حق به واسطه حکومت امکان پذیر است، تصریح کرد: حکومت ابزار و وسیلهای است، که انسانها اگر در حکومت عادلانه قرار بگیرند امکان بندگی آنها بیشتر فراهم خواهد شد، بزرگترین هدف حکومت عدالت نیست، بلکه ایجاد تقرب برای خداوند متعال بزرگترین هدف حکومت است تا ما بتوانیم خداوند را راحتتر انتخاب کنیم و هزینه انتخاب خدا کمتر باشد.
وی کار اصلی حکومت اسلامی را برداشتن موانع تقرب به خداوند عنوان کرد و گفت: مسیرهایی که جامعه ما را به سمت تبرج و زیاده خواهی و غفلت سوق میدهد باید از سوی حکومت مسدود بشود، برای بسط و گسترش دیانت در جامعه گریزی جز حکومت ندارند، کسانی که معتقد به جدایی دیانت از سیاست هستند یک حرف صهیونیستی میزنند و چه بسا اعتقاد دارند خدا مرده است و دین را صرفا یک امر فردی برای عبادتگاه میدانند.
حجت الاسلام سرلک در ادامه افزود: امام خمینی معتقد بودند امکان پذیر است با چارچوب دین در عصر سیطره تمدن غربی که تمدن خدا ستیزی است، حکومت دینی را برقرار کنیم و به اندازه بلوغ و آمادگی مردم، آنها از راه دین استفاده و بهره ببرند.
وی خاطرنشان کرد: وقتی میتوانیم به دین و تقرب الهی برسیم که از دامنه مسؤولیتهای اجتماعی به آن قله تقرب پیدا کنیم، یعنی نسبت ما با دیگران باید نسبتی از سر دوستی باشد، اگر ما به عنوان هرکسی که در جامعه هستیم اطرافیان خود را دوست نداشته باشیم و قلب ما از بی تفاوتی برخوردار باشد در مسیر قرب به خداوند دچار ضعف و اشکالاتی هستیم حتی اگر در عبادتهای خود انسان موفقی باشیم./1304/