یادداشت؛
بازی با فرهنگ در بازی‌های رایانه‌ای
سرعت تولید بازی رایانه ای و ظهور بازی های برخط و آنلاین و از همه مهمتر هجوم فرهنگ ضد ایرانی و ضد اسلامی، بازی سازان داخلی را واداشت تا طبق فرهنگ خود، بازی تولید کنند.
به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، بچه که بودیم برای رفتن به ویدیو کلوپ لحظه شماری می کردیم. کنسول‌های بازی که روی یک تلویزیون سوار می شدند و دو دسته بازی از کنار آن برای بچه ها بیرون آمده بود هنرنمایی می کرد. رنگ سیاه سگا و رنگ نقره ای پلی استیشن که ما به اختصار به آن سونی می گفتیم! هوش از سرمان می پراند.
بازی های معروف سونی عمدتا یا «فوتبال 98 یا 2000» بود و بعضی از بچه ها که عشق بروسلی بودند با «تیکن3» بیشتر اخت بودند. یادم هست که ساعتی 200 تا تک تومانی هزینه بازی بود. بعضی ها که مایه دار تر بودند ساعت آزاد می گرفتند. جالب بود! برای یک بازی نیم ساعتی برخی مواقع تا حتی یک ساعت هم شاید معطل می شدیم که لذت بازی رایانه ای سه بعدی را تجربه کنیم.
تازه بعد از بازی تحلیل ها و بررسی های نود‌‌گونه! شروع میشد و تا مدت ها با یاد آن بازی خوش بودیم؛ اما با گذشت زمان و پیشرفت فناوری، رفته رفته ویدیو کلوپ ها تبدیل به شبکه های اشتراک گذاری ویدیو شدند و پلی استیشن یک تا چهار خود را ارتقا داد.
کم کم پای پلی استیشن، ایکس باکس و دیگر کنسول ها به خانه ها باز شد و دیگر امروزه بچه ها با تلفن همراه هوشمند به راحتی بازی های به روز و با کیفیت را در هر لحظه ای که اراده کنند بازی می کنند.
از سال 2007 صنعت بازی های رایانه ای روی دست هالیوود زد و فروش بازی از فیلم های سینمایی پیش گرفت. پیشرفت تکنولوژی اینقدر پیشرفته شد که پلتفرم های تولیدی بازی ها دیگر فقط روی یک کنسول و یک سیستم عامل نبود و تقریبا امروزه تمام بازی های به روز دنیا به صورت اشتراکی برای تمامی پلتفرم ها بازی تولید می کنند.
سرعت تولید بازی رایانه ای در دنیا و ظهور بازی های برخط و آنلاین و از همه مهمتر هجوم فرهنگ ضد ایرانی و ضد اسلامی برخی از بازی های پرمخاطب جهانی، بازی سازان و بازی دوست های داخلی را واداشت تا خودشان نیز با علاقه ها و فرهنگ خود، بازی تولید کنند.
یکی از موانع بزرگ پیش روی بازی سازان داخلی، عدم دسترسی به موتورهای ساخت بازی قدرتمند جهانی و علاوه بر آن خلاء هنر بازی نامه نویسی بود. تلاش های خوبی در جهت ساخت بازی داخلی صورت گرفت؛ اما شروع ماجرا از دو جهت مشکل داشت که بازی دوست ها و اصطلاحا بازی خورها خیلی طرف بازی های داخلی نمی رفتند.
اول اینکه یا بازی روی بستر اصلی یک بازی خارجی سوار بود و اصطلاحا کپی شده و تغییر ظاهری کرده و اصل داستان تغییری نکرده بود و همین باعث شده بود نتوان یک داستان جذاب و متناسب با فرهنگ بومی تولید شود.
دوم اینکه پیشرفت روز افزون گرافیک بازی های خارجی، توقع کاربران داخلی را بالا برده بود و ضعف گرافیکی بازی های تولید داخل باعث می شد اقبال به آن ها کمرنگ باشد. ضمن اینکه به دلیل عدم رعایت قانون کپی رایت در ایران، دسترسی به بازی های روز خارجی با کمترین هزینه اتفاق می افتاد در صورتی که یک بازی ساز داخلی برای تولید یک بازی باید میلیون ها بلکه میلیاردی هزینه کند و با فروش بازی سرمایه خود را بازیابد؛ اما عملا این مورد امکان نداشت.
چون بازی خورها حاضر به هزینه زیاد برای بازی با کیفیت و داستان ضعیفتر از مشابه خارجی نبودند و از آن مهمتر فعال سازی بازی های ایرانی به دلیل جلوگیری از کپی رایت، بعضا با سختی نصب همراه بود و خیلی از مخاطبان را با خود همراه نمی کرد.
بعد از این مهم، بنیادی با نام بنیاد ملی بازی های رایانه ای راه اندازی شد تا هم از حیث محتوایی و هم از نظر کیفیت ساخت ساماندهی نسبت به تولیدات بازی داخلی داشته باشد. در پایگاه اینترنتی این بنیاد، آماری از تولیدات ده ساله بازی در ایران منتشر شده است. از سال 1388 تا کنون تعداد 127 بازی رایانه ای داخلی تولید شده است که در یازده سبک مختلف طراحی شده است.
پلتفرم های ساخت بازی در دنیا 20 عدد هست که ایرانی ها توانسته اند روی 3 پلتفرم پرمخاطب داخلی یعنی ویندوز، اندروید و آی او اس بازی بسازند. هنوز تا حوزه تولید مطلوب بازی های رایانه ای در ایران راه زیاد است؛ اما تولید فعلی نیز نسبتا مطلوب بوده است چون توانسته ایم با وجود سختی های تولید و مشکلات مالی آن بازی در حد فرهنگ بومی تولید کنیم.
یکی از بزرگ‌ترین مشکلات بازی های رایانه ای در ایران، حمایت و تبلیغ و انتشار آن است که متاسفانه بسیار کمرنگ است. البته با روی کارآمدن تلفن همراه و بازی های برخط، هم تولید بازی راحت تر شده و هم بازار اقتصادی آن روند صعودی خوبی داشته است.
سایت های اشتراکی خرید نرم افزارهای تلفن همراه، بازی هایی با پلتفرم های اندروید و آی او اس را تحت چتر حمایتی خود دارد. در این رهگذر تولیدات خوب و البته تولیدات مضر نیز داشته ایم. منظور از تولیدات مضر عدم دقت بر روی پیوست فرهنگی بازی هاست و اینکه با هدف جذب کاربر بیشتر، چشم بر روی برخی از ناهنجاری های اجتماعی و فرهنگی و بومی بسته شده است.
کپی سازی هایی که از بازی های برخط اتفاق می افتد باعث بروز شکاف فرهنگی نیز شده است. برخی بازی ها، کاملا از لحاظ ساختار بازی تفاوت خاصی با مدل خارجی خود ندارد و این می تواند مخاطبین را تحت تاثیر خود قرار دهد چون تاثرات بازی بیشتر از فیلم است.
فیلم یک رسانه یک طرفه است و مدتی کوتاه با مخاطب خود ارتباط دارد؛ اما بازی های رایانه ای، نه تنها یک طرفه نیست بلکه ساعت ارتباط گیری و همزاد پنداری و جاگذاری کاربر در بازی، درگیری مخاطب و اثرگذاری حداکثری را روی آن خواهد داشت.
بازی های تلفن همراه بیشتر حالت فان و سرگرمی به خود گرفته و ارتباط دائمی مخاطب در طول روز حتی سنین مختلف در بزرگسالان را نیز با خود همراه نموده است. ساخت بازی یکی از بهترین شیوه های ارتباط گیری و تبلیغ است که طلاب محترم می توانند در این زمینه ورود کرده و مانند تهیه کنندگی، کارگردانی و نویسندگی در حوزه فیلم، در این حوزه نیز به صورت جدی وارد شوند.
البته خوشبختانه برخی از طلاب این کار را شروع کرده اند و تولیداتی داشته که برخی از آنان با پذیرش مخاطبان همراه بوده است؛ اما مشکل اصلی تولید بازی در ایران را می توان به صرف دغدغه گرایی و عدم تخصص لازم در این حیطه عنوان کرد.
هنر بازینامه نویسی و کارگردانی بازی یکی از کارهای مهمی است که بازی سازان بین المللی روی آن با دقت کار می کنند.
در آخر باید گفت حضور حداکثری نیروهای انقلابی در این عرصه و پشتیبانی حداقلی مسئولین، می تواند در این عرصه یاریگر بازی سازان و این صنعت در ایران باشد./829/ی702/س
محمدمهدی مرادی
ارسال نظرات