نگاهی به آثار "خواجه عبدالله انصاری" + دانلود
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، امروز سال روز ولادت خواجه عبدالله انصاری است. ابواسماعیل عبدالله بن ابی منصور محمد در دوم شعبان سال ۳۹۶ ه ق در كهندژ هرات به دنیا امد. پدرش از نوادگان ابوایوب انصاری صحابی رسول الله(ص) بود و ابوايوب كسي است كه رسول خدا(ص) هنگام هجرت از مكه به مدينه مدتی در خانهاش سکنی گزید.
القاب
این عارف نامدار، معروف به پیرهرات، پیر انصار، خواجه عبدالله انصاری، انصاری هروی و شیخ الاسلام می باشد که این لقب آخر را ظاهراً نخستین بار خلیفه عباسى "المقتدى" در سال 474 ق به او داد و از آن پس این لقب براى پیر هرات علم شده و رسمیت یافته است.
مسافرتهای خواجه برای گردآوری احادیث
خواجه عبدالله انصاری در سال 417 ق در 21 سالگی برای تکمیل تحصیلات به نیشابور رفت. سپس به طوس و بسطام سفر کرد و به شنیدن و ضبط و ثبت احادیث همت گماشت و در این راه تلاش بسیاری نمود چنانچه خود گفته است : "سیصد هزار حدیث و هزار هزار سَـند حفظ كرده ام."
آثار
خواجه عبدالله انصاری آثار خود را با نثر زیبای مسجع به زبانهای عربی و دری نوشته است. وی چندین کتاب دارد و تعداد نوشته هایش به 32 اثر می رسد. چند کتاب معروف ایشان عبارت است از:
۱. صد میدان، کتابی است فارسی که خواجه عبدالله انصاری در آن هزار مقام میان انسان و خدا را به رشته تحریر درآورده است.
۲. منازل السائرین، مهمترین اثر خواجه در سیر و سلوك عرفانی است که به زبان عربى نگاشته شده، که او در آن منازل چندگانه اى را كه عارف در طى مقامات خویش مى باید به سر آورد بیان می دارد، این كتاب را خواجه در اواخر عمر تصنیف كرده است.
۳. طبقات ا لصوفیه، این كتاب از امالى پیر هرات است. اصل آن كتابى است كه ابوعبدالرحمن سلمى، زاهد و مفسر و محدث و عارف نامدار خراسان در 412 ق به عربى نگاشته است.
۴. فسیرالهروى، این كتاب گذشته از شریعت، به آنچه نزد خواجه تعبیر به طریقت و حقیقت مى شده، نیز نظر دارد.
۵. الاربعین فى الصفات، کتاب طرز تلقى خواجه از مسائل كلامى و مخصوصاً نماینده رأى او در باب تشبیه و تجسیم است.
۶. ذم الكلام و اهله، این رساله ظاهراً مربوط به اواخر عمر خواجه است که شیخ در ان نسبت به مسائل متكلمان اظهار تبرى مى كند، این رساله مجموعه اى است از احادیث در باب ضرورت دورى از خوض در كلام. .
۷. مناجات نامه؛ بیشتر شهرت خواجه عبدالله به سبب این کتاب است كه به نثر مسجع و روان فارسى نگاشته است. نثر او در مناجات نامه، مانند یك شعر آكنده از شور و ذوق و جذبه و عرفان است.
خواجه عبدالله علاوه بر اینها کتابهای دیگری نیز دارد، چون: نصایح، زادالعارفین، کنزالسالکین، قلندرنامه، محبت نامه، هفت حصار، رساله، دل و جان، الهی نامه و... که همگی به نثر مسجع هستند.
نمونه ای از نثر مسجع در مناجات نامه:
الحمدلله. ستایش خدای مهربان، کردگار روزی رسان، یکتا در نام و نشان. خداوندی که ناجُسته، یابند و نادَریافته، شناسند و نادیده، دوست دارند. قادر است بیاحتیال؛ قیوم است بیگشتن حال. در ملک ایمن از زوال؛ در ذات و نعت، متعال. لم یزل و لایزال؛ موصوف به وصف جلال و نعت جمال. عجز بندگان دید در شناخت قدر خود و دانست که اگر چند کوشند، نرسند و هرچه بپویند، نشناسند.
الهی به حرمت آن نام که تو خوانی و به حرمت آن صفت که تو چنانی، دریاب که می توانی.
الهی، عمر خود به باد کردم و بر تن خود بیداد کردم؛ گفتی و فرمان نکردم، درماندم و درمان نکردم.
الهی، در دل های ما جز تخم محبت مکار و بر جان های ما جز الطاف و مرحمت خود منگار و برگشت های ما جز باران رحمت خود مبار. به لطف، ما را دست گیر و به کرم، پای دار.
الهی، به بهشت و حور چه نازم؛ مرا دیده ای ده که از هر نظر بهشتی سازم.
الهی، اگر تو مرا خواستی من آن خواستم که تو خواستی.
ضمنا علاقه مندان می توانند متن کتاب رسائل خواجه عبدالله را از فایل ضمیمه دریافت کنند./۹۲۵/ ت ۳۰۲/ش
منبع: http://wiki.ahlolbait.com