نهضت عاشورا حرکتی عبادی سیاسی است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حسن رحیم پورازغدی استاد دانشگاه در جلسه سخنرانی خود که شامگاه سه شنبه در حسینیه حوزه علوم اسلامی دانشگاهیان برگزار شد با طرح این سؤال که هیأت انقلابی چگونه هیأتی است، گفت: به این پرسش نمی توان پاسخ داد مگر اینکه نسبت آن را با عاشورای حسینی روشن کنیم، اگر حرکت امام حسین(ع) یک نهضت و انقلاب بوده باشد عزاداری انقلابی نیز معنادار خواهد بود، اما اگر آن حرکت هیچ رابطه حکومتی، سیاسی و ارتباط با مسائل اجتماعی نداشته و فقط صرفا یک رابطه عرفانی با خداوند بوده است طبیعی است که عزاداری و هیأت نمی تواند به انقلابی یا غیر انقلابی تعبیر شود.

وی افزود: سؤال این است که نهضت انبیاء و اولیا ازجمله امام حسین(ع) اساسا بُعد انقلابی سیاسی داشته یا خیر؟ در پاسخ به این سؤال دو جواب نادرست و تک بعدی وجود دارد، این دو پاسخ در طول تاریخ طرفدارانی داشته است، رویکرد صرفا سیاسی از جمله پاسخ به این سؤال است، این جواب می گوید امام حسین(ع) فقط وارد یک مبارزه نابرابر شده و اگر نمی دانسته در محاسبه اشتباه کرده و یا اگر می‌دانسته یک حرکت استشهادی انجام داده و نگاهش فقط برای حکومت و سیاسی بوده است.

پورازغدی گفت: در این جواب نهضت امام حسین(ع) فقط یک نهضت سیاسی است، دعوای او نیز فقط بر سر حاکمیت است، خوب باید پرسید معنویت، خداوند و آخرت چه می شود که می گویند این مسائل امری خصوصی و فردی است، رویکرد بعدی مدعی است مسأله مانند عشق خصوصی میان امام‌حسین(ع) و خداوند بوده و کلیت حرکت را اساطیری، رمزی و نمادین بیان می کنند، بر این اساس هدف اصلی امام(ع) شهادت است.

وی ادامه داد: در این پاسخ هدف اصلاح جامعه نبوده بلکه سلوک عاشقانه شخصی است، سؤال می‌کنیم ایشان درباره مسأله ستم و فساد حاکمیت نظری داشته که می گویند خیر، مدعی هستند حسین(ع) یک صوفی عاشق است، بر این اساس اصلاح حکومت و تمدن اسلامی جایی ندارد، در این نگاه مشخص است که عزاداری انقلابی معنایی نداشته بلکه باید عزاداری عاشقانه باشد.

استاد دانشگاه تصریح کرد: بر اساس پاسخ دوم امام حسین(ع) شهید شد تا شفیع مردم شود، در این جا مردم گریه می کنند تا به بهشت روند، مانند سخنی که مسیحیان برای حضرت مسیح(ع) بیان می‌کنند، هر کدام از این دو تفسیر بخشی از واقعیت را بیان می کنند، اما بخشی از ضد واقعیت نیز در آن است.

رحیم پورازغدی با اشاره به اسناد و ادله موجودی که بیانگر حرکت امام حسین(ع) است، خاطرنشان کرد: بر این اساس هر دو بُعد صریحا در سخنان ایشان آمده، ایشان در ابتدا بیان داشتند که من برای اصلاح امت جد و احیای امر به معروف و نهی از منکر قیام می کنم، مانند با مثل اینان بیعت نخواهد کرد، ما به دنبال تشکیل حکومت صحیح هستیم، در تعابیر امام حسین(ع) محاسبات سیاسی و انقلابی دیده می شود، از طرف دیگر بسیار تعابیری وجود دارد که بیانگر عشق و عرفان است.

وی افزود: فردی که علم به کشته شدن خود دارد می گوید آیا من را از مرگ می ترسانید و من از مرگ استقبال می کنم، حضرت در آخرین لحظات زندگی خویش می گوید من از رضایت خداوند خشنود هستم، اگر دقت شود مشخص خواهد شد که نهضت عاشورا یک حرکت عبادی سیاسی است، بُعد عبادی آن از سیاسی جدا نخواهد بود.

پورازغدی در بخش دیگری از سخنان خود اظهار داشت: امام راحل(ره) در عرفان نظری و عملی یکی از عالمان معاصر است که می گوید کمونیسم باید به موزه تاریخ بپیوندد، آمریکا و اسرائیل باید نابود شود، این به معنای عرفان حقیقی است، انقلابی بازی یک مفهوم غلط سیاست زده است، در دوره ای مقدس بازی باب شد مانند اعمالی که یهودیان و سپس امت عیسی و در نهایت در امت اسلام رخ داده است.

وی افزود: برخی فقط صوفی گری را مدنظر داشتند و می گویند فقط به خدا باید توجه داشت ولی انبیا آمدند و گفتند دنیا مزرعه آخرت است، معنویت، اخلاق، برادری و مبارزه با ظلم عبادی سیاسی است، چرا دین و دنیا جسم و روح را جدا می کنند، در طرفی مادی زدگی به اسم شریعت و رواج ریاکاری، نفاق بدون عدالت و یک معنویت موسمی ایجاد کردند و در بخش دیگر گفتند نباید به دنیا اهمیت داد، سپس از این موضوع نتیجه گیری می شود کرد که نباید کار کرد و به حکومت کاری نباید داشت، دین فقط خصوصی است، یعنی دین و حاکمیت را به دست ظالمان و فاسقان بگذار و خود را فقط نجاد بده، این موضوع نجات نیست بلکه فرار از تکلیف است.

پورازغدی در ادامه گفت: امام حسین(ع) در عاشورا با این دو جریان خود را جدا کردند، فرمودند؛ این حرکتی عاشقانه و سیاسی است، علم به شهادت وجود دارد و عارفانه جنگیدن است، در عین حال به امر به معروف؛ مبارزه با ظلم و اصلاح امت پیامبر(ص) مرتبط است، دور دورانی متأسفانه فرهنگی رایج شد میان شیعیان که به این دو جریان نزدیک شده است، البته امروز نیز برخی هیأت های عزاداری دچار افراط و تفریط شده اند.

وی ادامه داد: کتاب روضه الشهدا که در زمان صفویان نوشته شد و فقط بُعد عرفانی واقعه عاشورا را بیان داشت، به ولایت امام حسین(ع) اشاره نداشته است، نویسنده کتاب محب امام حسین(ع) سنی است اما نگاه امامت به ایشان نداشته است، شیعه مسأله را بالاتر از عزاداری می داند، ولایت باطنی را نباید از ولایت ظاهری جدا کرد.

پورازغدی در بخش دیگری از سخنان خود، ابراز داشت: اگر فقط واقعه عاشورا بُعد عارفانه مدنظر قرار گیرد دیگر علت شهادت امام حسین(ع) پرسیده نمی شود./811/201/ب2