آرزوی مؤمن رسیدن به عفو الهی است

«فَوَ عِزَّتِکَ لَوِ انْتَهَرْتَنِی مَا بَرِحْتُ مِنْ بَابِکَ وَ لا کَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِکَ لِمَا أُلْهِمَ قَلْبِی [یَا سَیِّدِی‏] مِنَ الْمَعْرِفَةِ بِکَرَمِکَ وَ سَعَةِ رَحْمَتِکَ إِلَى مَنْ یَذْهَبُ الْعَبْدُ إِلا إِلَى مَوْلاهُ وَ إِلَى مَنْ یَلْتَجِئُ الْمَخْلُوقُ إِلا إِلَى خَالِقِهِ. إِلَهِی لَوْ قَرَنْتَنِی بِالْأَصْفَادِ وَ مَنَعْتَنِی سَیْبَکَ مِنْ بَیْنِ الْأَشْهَادِ وَ دَلَلْتَ عَلَى فَضَائِحِی عُیُونَ الْعِبَادِ وَ أَمَرْتَ بِی إِلَى النَّارِ وَ حُلْتَ بَیْنِی وَ بَیْنَ الْأَبْرَارِ مَا قَطَعْتُ رَجَائِی مِنْکَ وَ مَا صَرَفْتُ تَأْمِیلِی لِلْعَفْوِ عَنْکَ وَ لا خَرَجَ حُبُّکَ مِنْ قَلْبِی أَنَا لا أَنْسَى أَیَادِیَکَ عِنْدِی وَ سَتْرَکَ عَلَیَّ فِی دَارِ الدُّنْیَا سَیِّدِی أَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْیَا مِنْ قَلْبِی وَ اجْمَعْ بَیْنِی وَ بَیْنَ الْمُصْطَفَى وَ آلِهِ خِیَرَتِکَ مِنْ خَلْقِکَ وَ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ؛ به عزتت سوگند اگر مرا برانى،از درگاهت نخواهم رفت،و از چاپلوسى نسبت به تو باز نخواهم ایستاد،به‏خاطر الهامى که از معرفت به کرمت و گستردگى رحمتت به قلب من شده،بنده به جانب چه کسى جز مولایش‏مى‏رود؟و آفریده به چه کسى جز آفریدگارش پناه مى‏برد؟ خدایا،اگر مرا با زنجیر ببندى،و عطایت را در میان مردم از من بازدارى،و بر رسواییهایم دیدگان بندگانت را بگشایى،و مرا به سوى دوزخ فرمان دهى، و بین من و نیکان پرده گردى،امیدم را از تو نخواهم برید،و آرزویم را از عفو تو باز نخواهم گرداند، و محبتت از قلبم بیرو ن نخواهد رفت،من فراوانى عطایت را نزد خود،و پرده‏پوشى‏ات را در دار دنیا بر گناهانم فراموش‏نخواهم کرد،اى آقاى من محبت دنیا را از دلم بیرون کن،و میان من و مصطفى پیامبرت و خاندانش،بهترین برگزیدگان‏از آفریدگانت و پایان‏بخش پیامبران محمّد(درود خدا بر او و خاندانش)جمع کن.»

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی، استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه تفسیر فرازهایی از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی با اشاره به نیازهای انسان و دعاهایی که برای رفع این نیازها به درگاه الهی می‌کند، گفت: هر فردی برای رسیدن به خواسته‌هایی آرزوهایی دارد که باید منعکس کند.

وی با بیان اینکه بنده مؤمن همواره به درگاه الهی دعا کرده و از او برای برآورده شدن خواسته‌هایش استمداد می‌طلبد، افزود: در مقابل خداوند متعال باید آنچه را که واقعیت دارد و در ظاهر و باطن یکی است، بیان کنیم، از این‌رو در دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی از خدا می‌خواهیم تا ثواب آن دعایی را که از روی اخلاص مطرح شده به ما بدهد.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم، چاپلوسی در برابر خداوند متعال برای رسیدن به آرزوها را عملی مناسب خواند و گفت: به زبان و به قلب ایمان داریم که خداوند گناهان ما را می‌بخشد و به آرزویمان می‌رسیم اما آرزویی که ما داریم آن است که به خدا و حقیقت بپیوندیم و طوری با ما رفتار شود که امید در قلبمان ثابت بماند نه از بین رود.

وی ادامه داد: همانطور که یکی از اسمای بزرگ الهی وهاب است، همواره از خداوند بخشنده می‌خواهیم پس از اینکه هدایتمان کرد، از راه ایمان جدا نشویم، ما را ببخشد و در جوار رأفت و رحمت خود قرار دهد.

آیت‌الله فقیه یزدی اظهار کرد: خداوند را به عزتش قسم می‌دهیم و سوگند می‌خوریم که اگر ما را از درگاهش براند و از خود دور کند، از در خانه‌اش بیرون نمی‌رویم و فرار نمی‌کنیم و هرگز از او دست نمی‌کشیم، در این مسیر هم هرچه تملق او کنیم، باز هم کافی نیست.

وی با بیان اینکه هرچه داریم از معرفت خداوند متعال و از الهام‌های الهی است، گفت: در رسیدن به خواسته‌ها خود از تملق خدا کم نمی‌گذاریم و دائم با التماس از معرفت الهی بهره می‌بریم؛ اگرچه چاپلوسی در هیچ‌کجا جایز نیست اما در درگاه الهی برای رسیدن به نتیجه مطلوب هرچقدر چاپلوسی خدا کنیم باز هم کم است.

استاد اخلاق حوزه علمیه قم تصریح کرد: اگر با چاپلوسی به در خانه خدا برویم با توجه به آن الهاماتی که از معرفت او و به واسطه کرم و سعه رحمت او در قلب ما وجود دارد، همه دعاها نتیجه‌بخش است چراکه همیشه عبد از مولای خود خواسته‌هایی دارد و باید این خواسته‌ها را با التماس و چاپلوسی مطرح کند.

وی با بیان اینکه رسیدن به خواسته‌ها به غیر از درگاه الهی امکان‌پذیر نیست و مخلوق باید به سوی خالق خود برود و از درگاه او برای رسیدن به این خواسته‌ها که بخشش و رأفت جزئی از آن است، التماس کند، گفت: التماس به درگاه الهی و ایستادن در محضر خداوند یکتا برای رسیدن به رحمت و رأفت او، قیمت ‌دارد.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی با اشاره به فراز دیگری از دعای ابوحمزه ثمالی، اظهار کرد: از خداوند می‌خواهیم که ما را از لطف و کرم خودش محروم نکند و از مسیر هوا و هوس‌هایی که سبب رسوایی انسان در برابر مردم و کشاندن او به سمت آتش دوزخ می‌شود با راهنمایی‌های خودش نجات دهد.

وی با بیان اینکه از خداوند یکتا می‌خواهیم که بین ما و بندگان خوب و مورد عنایت خودش مانعی قرار ندهد تا بتوانیم به آنها ملحق شویم، گفت: امکان ندارد که امید ما از بخشش و رأفت خداوند متعال قطع شود، همواره به سوی او هستیم و در همه حال آرزوی عفو او را داریم و هرگز حب و دوستی خدا از قلب ما خارج نمی‌شود.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم تصریح کرد: آرزوی ما رسیدن به عفو الهی است؛ هرگز آن نعمت‌های فراوانی را که از طریق خدا به دست ما رسیده است فراموش نمی‌کنیم و فراموش نمی‌کنیم که در هر حالی عیب‌های ما را بر دار دنیا پوشاند و از او می‌خواهیم که دوستی دنیا را از قلب ما بیرون کرده و با پیامبر خاتم و آل او محشور کند.

«وَ انْقُلْنِی إِلَى دَرَجَةِ التَّوْبَةِ إِلَیْکَ وَ أَعِنِّی بِالْبُکَاءِ عَلَى نَفْسِی فَقَدْ أَفْنَیْتُ بِالتَّسْوِیفِ وَ الْآمَالِ عُمُرِی وَ قَدْ نَزَلْتُ مَنْزِلَةَ الْآیِسِینَ مِنْ خَیْرِی [حَیَاتِی‏] فَمَنْ یَکُونُ أَسْوَأَ حَالا مِنِّی إِنْ أَنَا نُقِلْتُ عَلَى مِثْلِ حَالِی إِلَى قَبْرِی [قَبْرٍ] لَمْ أُمَهِّدْهُ لِرَقْدَتِی وَ لَمْ أَفْرُشْهُ بِالْعَمَلِ الصَّالِحِ لِضَجْعَتِی وَ مَا لِی لا أَبْکِی وَ لا أَدْرِی إِلَى مَا یَکُونُ مَصِیرِی وَ أَرَى نَفْسِی تُخَادِعُنِی وَ أَیَّامِی تُخَاتِلُنِی وَ قَدْ خَفَقَتْ عِنْدَ [فَوْقَ‏] رَأْسِی أَجْنِحَةُ الْمَوْتِ فَمَا لِی لا أَبْکِی أَبْکِی لِخُرُوجِ نَفْسِی أَبْکِی لِظُلْمَةِ قَبْرِی أَبْکِی لِضِیقِ لَحْدِی أَبْکِی لِسُؤَالِ مُنْکَرٍ وَ نَکِیرٍ إِیَّایَ؛ و مرا به مقام توبه به پیشگاهت برسان، و هر گریه بر خویشتن مرا یارى ده،من عمرم را به امروز و فردا کردن و آرزوهاى باطل نابود ساختم،و اینک به جایگاه به ناامیدان از خیر و صلاح فرود آمده‏ام،پس بدحال‏تر از من کیست؟اگر من بر چنین حالى به قبرم‏وارد شوم،قبرى که آن را براى خواب آماده نساخته‏ام،و براى آرمیدن به کار نیک فرش ننموده‏ام،و مرا چه شده که گریه نکنم،و حال‏آنکه نمیدانم بازگشت من به جانب چه خواهد بود،من نفسم را مى‏نگرم که با من نیرنگ مى‏بازد،و روزگار را مشاهده مى‏کنم که مرا مى‏فریبد،و حال آنکه بالهاى‏مرگ بالاى سرم به حرکت درآمده،پس مرا چه شده که گریه نکنم،گریه مى‏کنم براى بیرون رفتن جان از بدنم،گریه مى‏کنم براى تاریکى قبرم،گریه مى‏کنم براى‏تنگى لحدم،گریه مى‏کنم براى پرسش دو فرشته قبر منکر و نکیر از من.»

وی در ادامه تفسیر فراز دیگری از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی با اشاره به مقام و جایگاه توبه نزد خداوند متعال، گفت: یکی از خواسته‌های ما به درگاه الهی رسیدن به مقام توبه است؛ یعنی مقام توبه را خداوند متعال عنایت کند تا خالصانه از گناهان خود توبه کنیم و همواره بر نفس خود هوشیار باشیم تا دچار غفلت نشویم.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی بر شناخت صحیح نفس و گریه بر آن تأکید کرد و افزود: باید بدی‌هایی را که بر نفس خود کرده‌ایم به درستی بشناسیم و بر آن گریه کنیم؛ خدایا عمر خودم را با آمال و آرزوهای بی‌فایده از دست دادم، از وجود من دیگر خیری باقی‌ نمانده است و دارم به حالت یأس می‌روم، از این وضعیت نجاتم ده.

وی ادامه داد: به جای بدی منتهی شدم طوری که خیرها و درجات صحیح عمر را از دست داده‌ام؛ اگر مثل منی به قبر منتقل شود با این حال و وضعیتی که دارم، دیگر هیچ آمادگی پیدا نمی‌کنم و برای اینکه مکان مرگم جایگاه درستی نیست،‌ به محد و محل آرامش نمی‌رسم، چراکه محل استراحتگاه خود را با عمل صالح مزین نکرده‌ام.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم گفت: چرا گریه نکنم با این وضعی که دارم و نمی‌دانم این راه و پایان مسیر من با این خرابی‌هایی که در نفسم به وجود آمده به کجا می‌رسد؛ چرا گریه نکنم وقتی می‌بینم که نفسم با من خدعه می‌کند و روزگارم را با فریب به سر می‌برم.

وی اظهار کرد: چرا گریه نکنم وقتی می‌بینم که بال‌های موت اطراف سرم می‌چرخد و مرا به سمت مرگ رهنمون می‌شود؛ گریه می‌کنم بر اینکه جانم از کفم می‌رود، گریه می‌کنم برای تاریکی و فشار قبر و گریه می‌کنم از اینکه فرشتگان نکیر و منکر من را مورد سؤال قرار دهند و نتوانم به سؤال‌هایشان پاسخ دهم./920/ت301/ن