خداوند با بردباری به گنهکاران مهلت می‌دهد

«وَ أَنَا الطَّرِیدُ الَّذِی آوَیْتَهُ أَنَا یَا رَبِّ الَّذِی لَمْ أَسْتَحْیِکَ فِی الْخَلاءِ وَ لَمْ أُرَاقِبْکَ فِی الْمَلَإِ أَنَا صَاحِبُ الدَّوَاهِی الْعُظْمَى أَنَا الَّذِی عَلَى سَیِّدِهِ اجْتَرَى أَنَا الَّذِی عَصَیْتُ جَبَّارَ السَّمَاءِ أَنَا الَّذِی أَعْطَیْتُ عَلَى مَعَاصِی الْجَلِیلِ الرُّشَا أَنَا الَّذِی حِینَ بُشِّرْتُ بِهَا خَرَجْتُ إِلَیْهَا أَسْعَى أَنَا الَّذِی أَمْهَلْتَنِی فَمَا ارْعَوَیْتُ وَ سَتَرْتَ عَلَیَّ فَمَا اسْتَحْیَیْتُ وَ عَمِلْتُ بِالْمَعَاصِی فَتَعَدَّیْتُ وَ أَسْقَطْتَنِی مِنْ عَیْنِکَ [عِنْدِکَ‏] فَمَا بَالَیْتُ فَبِحِلْمِکَ أَمْهَلْتَنِی وَ بِسِتْرِکَ سَتَرْتَنِی حَتَّى کَأَنَّکَ أَغْفَلْتَنِی وَ مِنْ عُقُوبَاتِ الْمَعَاصِی جَنَّبْتَنِی حَتَّى کَأَنَّکَ اسْتَحْیَیْتَنِی؛ و رانده شده‏اى که مأوایش بخشیدى،من پروردگارا کسى‏هستم که در خلوت از تو حیا نکردم،و در آشکار از تو ملاحظ ننمودم،منم صاحب مصیبتهاى بزرگ،منم آن‏که بر آقایش گستاخى کرد،منم آن‏که جبّار آسمان را نافرمانى کرد،منم آن‏که بر معاصى بزرگ‏رشوه دادم،منم آن‏که هرگاه به گناهى مژده داده مى‏شدم شتابان به سویش مى‏رفتم،منم آن‏که‏مهلتم دادى باز نایستادم،و بر من پرده پوشاندى حیا نکردم،و مرتکب گناهان شدم و از اندازه گذراندم و مرا از چشمت انداختى،اهمیت ندادم،پس با بردبارى‏ات مهلتم دادى،و با پرده‏پوشى‏ات مرا پوشاندى تا آنچا که گویى‏مرا از یاد برده‏اى،و از مجازات گناهان برکنارم داشته‏اى،گویا تو از من حیا کرده‏اى!!»

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی، استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه تفسیر فرازهایی از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی با اشاره به ضعف و ناتوانی انسان، متذکر شد: انسان خطاکار، هرگز نباید نسبت به لطف الهی مأیوس باشد و باید بداند که خداوند او را به کمال رسانده است.

وی با بیان اینکه انسان هیچ نبوده، اما خدا او را بلند کرده و به او جایگاه ویژه‌ای داده است، افزود: خداوند متعال جایگاهی را به انسان عطا کرده است که بتواند به آن مقام انسانی دست یابد، با اینکه انسان فراموش‌کار است و به درستی شکر نعمت‌های الهی را به جا نمی‌آورد و در بندگی‌اش کوتاهی می‌کند، اما خدا به او عظمت داده است.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم یکی از مواردی را که انسان رعایت نمی‌کند، گناه در خلوت عنوان و اظهار کرد: انسان در خلوت از خدا شرم نمی‌کند و وقتی می‌بیند کسی از او مطلع نیست، مرتکب گناهان و زشتی‌هایی می‌شود که در فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی نسبت به این گناهمان اعتراف می‌کنیم و طلب بخشش داریم.

وی به فراز «الَّذِی لَمْ أَسْتَحْیِکَ فِی الْخَلاءِ وَ لَمْ أُرَاقِبْکَ فِی الْمَلَإِ» اشاره کرد و ادامه داد: خدایا در خلوت حیا نکردم و با اینکه در اجتماع هم بودم به وظایفی که باید در مقابل تو در جمع رعایت کنم مراقبت نکردم؛ گاهی انسان آن حرمت و عظمتی را که باید در اجتماع برای خدا در نظر بگیرد، رعایت نمی‌کند و این گناه بزرگی است.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی انجام برخی از اعمال را سبب بروز حوادث و نتایج ناگوار برای انسان‌ها دانست و تصریح کرد: انسانی که بر آقا و مولای خود جرأت و جسارت پیدا کرده و نسبت به او عصیان کند به مصیبت‌ها و گرفتاری‌های شدیدی مبتلا می‌شود، از این‌رو فورا باید توبه کند و در تلاش برای جبران خطای خود برآید.

وی با بیان اینکه خداوند متعال جبار همه آسمان‌ها و عالم وجود در ید قدرت او است، گفت: اینکه در فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی آمده است که مرتکب گناه بزرگ رشوه می‌شویم، باید توجه داشت که دو نوع رشوه وجود دارد یک نوع رشوه در غذا و رشوه دوم آن است که انسان سعی می‌کند با رشوه خطاها و لغزش‌های خودش را پیش ببرد.

استاد اخلاق حوزه علمیه قم افزود: در این دعا این‌گونه اعتراف می‌کنیم که من همان هستم که معاصی بزرگ را با رشوه جلو بردم و عصیان کردم، من همان هستم که هنگامی که بشارت پیش می‌آمد و مژده‌ای می‌شد به آن گناه و معاصی شتابان سراغ گناه می‌رفتم، اما باز خداوند برای توبه مهلتم می‌داد تا از گناهانم باز گردم.

وی با بیان اینکه مزه و شیرینی خاصی به واسطه یک گناه و معصیت برای انسان پیدا می‌شود که ترک معصیت را برای او مشکل می‌کند، ابراز کرد:‌ خداوند برای توبه از گناهان به انسان مهلت می‌دهد که از گناهان خود باز گردد، اما اگر این فرصت را قدر نداند و بازگشتی برای او حاصل نشود، یا بازگشت نکند، لطف الهی هنوز شامل حال او هست.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی ادامه داد: خداوند متعال با پوشاندن گناهان انسان به او فرصت توبه می‌دهد و از برملا شدن خطاهای او جلوگیری می‌کند، حال از خود بپرسیم چرا با این همه رحمت و رأفت الهی در برابر او حیا نکرده و دوباره مرتکب آن گناهان می‌شویم؛ باید در درگاه الهی شرمنده باشیم و طلب استغفار کنیم.

وی متذکر شد: اگر انسان یک عملی را انجام ‌دهد که رسوا ‌شود اما دو مرتبه بعد از رسوایی بی‌حیایی کند یک چیز دیگری است، اما زشت‌تر آن است که رسوا نمی‌شود و احترامش را نگاه می‌دارند، اما در عین حال حیا نمی‌کند و دو مرتبه به دنبال معاصی می‌رود و حتی از حق نیز تجاوز می‌کند.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم گفت: انسانی که برای یک عمل زشت توبه می‌کند و خود را از آن کار کنار می‌کشد، اما بعد از اینکه خداوند گناه او را پوشاند دوباره از حق تجاوز کرده و مرتکب آن عمل معاصی می‌شود، خود را از نظر و رحمت الهی ساقط کرده‌ است؛ از چشم افتاد یعنی قیمت و ارزش خود را آنقدر پایین آورد که دیگر از چشم مردم افتاده است.

وی افزود: خداوند متعال با حلم خود به انسان مهلت می‌دهد، گاهی گناه کوچکی را می‌پوشاند، گناه بزرگ می‌شود و دیگر پوشاندن آن سخت است، اما باز آن را می‌پوشاند، در مرحله‌ای دیگر همه به این گناه پی می‌برند، اما باز خدا این گناه را می‌پوشاند، تا جایی که این بزرگواری خدا انسان را به غفلت انداخته و گناهانش را فراموش می‌کند.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی گفت: خداوند متعال بردبار است، بردبار به این معنا که انسان با بی‌حیایی به واسطه عدم عقوبت زودهنگام و مهلتی که به او داده می‌شود از عقوبت‌ها و زشتی‌های معاصی خود غفلت کرده و گناهانش را مدام تکرار می‌کند و این امر تا جایی است که خدا از گناهان او شرمسار شده و برای او طلب حیا می‌کند.

وی با بیان اینکه خداوند متعال هرگز نمی‌خواهد با انعکاس زشتی‌ها، بنده در بین مردم رسوا شود، ابراز کرد: خدا در عین حال که پوشاننده گناهان است، حیا می‌کند که بنده‌اش را رسوا کند؛ خدا بنده خود را بنده می‌داند و در خدائیت خود کوتاهی نمی‌کند، مگر می‌شود که بنده بندگی نکند و با عدم توبه هنوز در مقابل خدا، گناه و معاصی داشته باشد./920/ت301/ن