اولویت شناسی مباحث مهدوی

به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، حجت‌الاسلام خدامراد سلیمیان، عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی درباره اعتقاد به مهدویت گفت: اعتقاد به مهدویت از توانمندترین عوامل نشاط، پویایی، رشد و بالندگی جامعه اسلامی در طول تاریخ است که آن را از فرو افتادن در ناامیدی و رکود در پناه گرفته است، سوگمندانه این باور در تاریخ خود با کج‌اندیشی‌ها و کج‌سلیقگی‌هایی رو به رو شده که رفته رفته به آسیب‌ها و آفت‌های جدّی، برای آن تبدیل شده است.

وی ادامه داد: در عصر کنونی که جامعه ما به شکل روز افزونی، به این باور روی آورده است، اهمیت شناسایی ضرورت‌های این بحث، بیش از هر زمان دیگر احساس می‌شود و لازم است ضمن ترویج و توسعه فرهنگ مهدویت، این موضوع نیز مورد توجه جدّی قرار گیرد.

عضو هیأت علمی پژوهشکده مهدویت و آینده پژوهی اظهار داشت: در صورت توجه به اولویت‌های این آموزه، می‏توان از این فرهنگ به عنوان مؤثرترین و کارآمدترین ابزار برای حرکت در مسیر حق بهره جست و با آن، نسل حقیقت خواه را برای رسیدن به تحولی بزرگ و جهانی آماده ساخت.

وی یادآور شد: مهم‏ترین گام برای فراهم کردن نگرش درست به مباحث مهدوی، ارائه طبقه‌بندی شده مباحث و پرهیز از ارائه آشفته آن به مخاطبان و علاقه‌مندان است. بی‌گمان سهل‌انگاری و بی‌توجهی به ارائه مباحث، بر اساس اولویت‌ها سبب پدید‌آمدن آسیب‌های جدّی در عرصه مهدویت می‌شود.

حجت‌الاسلام سلیمیان به آسیب‌های ارائه مباحث غیر ضروری و غیر مناسب برای مخاطبان اشاره کرد و افزود: محل زندگی حضرت، ازدواج، همسر، تعداد همسران، تعداد فرزندان و غیره از مباحثی هستند که اذهان افراد را به خود مشغول ساخته و از مباحث مهمی چون معرفت امام، وظیفه ما نسبت به امام، تبیین و ترسیم استراتژی آینده و ارائه آن برای زمینه سازی و فراهم آوردن شرایط ظهور و غیره باز خواهد داشت.

وی ادامه داد: یک خطیب توانا و یا نویسنده زبردست باید با شناخت مخاطب، بحث مناسبی ارائه کرده و از بحث‌های غیر ضروری بپرهیزد. بی‌گمان در فرهنگ ناب مهدوی، معارف فراوانی وجود دارد که پرداختن به آنها یک ضرورت شمرده می‌شود و نقش اساسی در جهت آگاهی بخشی به شیعیان دارد و برای ترسیم نحوه عملکرد آن‌ها در زمان غیبت بسیار مهم است.

سلیمیان در پایان به پیامدهای ناگوار این آسیب اشاره کرد و گفت: محصور کردن بحث مهدویت در چهارچوب تنگ مباحث سطحی و گاهی بی‌فایده، بازماندن از مباحث کاربردی و ضروری و بسترسازی برای ورود به خرافات و سخنان بی‌دلیل و غیر مستند از موارد مهم آن به شمار می‌آید./905/د102/ی