روزی که ایران تاج سرنوشت را بر سر گذاشت

۱۲ فروردین، روز جمهوری اسلامی ایران، روزی است که جمهوری اسلامی، نه با زور و تحمیل، بلکه با عزم راسخ یک ملت، در این سرزمین ریشه دواند. این تاریخ، قصه‌ای است از مردمی که خود، هم نویسنده بودند و هم قهرمان.

وقتی ملت، پادشاه تاریخ شد

۱۲ فروردین ۱۳۵۸، روزی بود که زمین ایران، لرزه اراده میلیون‌ها انسان را حس کرد. از دشت‌های تفتیده جنوب تا کوه‌های سربلند شمال، مردم با یک هدف گرد هم آمدند: اینکه بگویند آینده این خاک، فقط به دست خودشان رقم می‌خورد. این رفراندوم، میدان نبرد نبود، اما پیروزی بزرگی بود؛ پیروزی‌ای که در آن، هر برگ رأی، تیری بود به قلب تردید و هر صندوق، سنگر استواری یک تصمیم جمعی. در آن روز، تصاویر زنده از صف‌های طولانی، دستانی که با افتخار رأی می‌دادند و چشمانی که به فردا می‌نگریستند، نشان داد که این ملت، دیگر منتظر قضا و قدر نمی‌ماند؛ خود، قاضی سرنوشتش شده است.

از رویا‌هایی در باد تا نظامی از سنگ

انقلاب، رویا‌هایی بود که در باد خیابان‌ها می‌وزید، اما ۱۲ فروردین، روزی بود که این رویاها، چون سنگی سخت، پایه یک نظام را ساختند. اینجا دیگر وقت شعار نبود؛ زمان عمل بود، زمان انتخابی که باید جهانیان را به حیرت وا می‌داشت. گزارش‌های آن روز، نه فقط خبر، بلکه ضربان قلب یک ملت بود که از روستا‌های دورافتاده تا کلان‌شهرها، یکصدا می‌گفت: ما هستیم، ما می‌مانیم، ما انتخاب می‌کنیم. این روز، نه فقط یک رأی‌گیری، بلکه تاج‌گذاری ملتی بود که پس از قرن‌ها، خود را شایسته فرمانروایی بر خویش می‌دید.

شکوهی که در سکوت رقم خورد

شگفتی ۱۲ فروردین در این بود که این همه عظمت، در سکوتی معنادار شکل گرفت. نه غوغای جنگ بود، نه هیاهوی زور؛ فقط حضور بود، حضوری که از هر فریادی بلندتر سخن می‌گفت. در آن روز، مادری که با کودکش آمده بود، کشاورزی که دستان پینه‌بسته‌اش را به جوهر رأی آغشته کرد، و دانشجویی که با کتاب در دست، آینده را می‌جست، همه در یک چیز شریک بودند: باور به اینکه این انتخاب، چیزی بیشتر از یک کاغذ است؛ این، پیمانی بود با آیندگان. برنامه‌های آن زمان، با موسیقی‌هایی که بوی خاک و ایمان می‌داد و گفت‌و‌گو‌هایی که از دل مردم برمی‌خاست، این شکوه را جاودانه کردند.

 ۱۲ فروردین؛ آینه‌ای برای همیشه

امروز، وقتی به ۱۲ فروردین نگاه می‌کنیم، آینه‌ای پیش روی ماست؛ آینه‌ای که نشان می‌دهد ملتی که خود سرنوشتش را می‌سازد، هرگز در برابر طوفان‌ها خم نمی‌شود. این روز، فقط یک خاطره نیست، بلکه مشعلی است که راه را روشن می‌کند؛ یادآوری اینکه هرچه داریم، از آن لحظه‌ای است که تصمیم گرفتیم سرمان را بالا بگیریم و بگوییم: این ما هستیم که می‌مانیم. ۱۲ فروردین، نه فقط یک تاریخ، بلکه یک هویت است؛ هویتی که هر سال، با هر یادآوری، جان تازه می‌گیرد.

۱۲ فروردین ۱۳۵۸، روزی بود که ایران، نه با شمشیر و نه با فرمان، بلکه با قلب و دستانش، خود را از نو ساخت. این روز، تاجی است بر سر این ملت؛ تاجی که هیچ باد و بارانی نمی‌تواند آن را از جا بکند، چون ریشه‌اش در خاک اراده مردم است.