جامعه دوستدار کودک

به گزارش سرویس جمعیت و تعالی خانواده خبرگزاری رسا، یکی از کارهای اساسی که باعث می‌شود در شرایط فعلی جامعه، فرزندآوری مورد توجه قرار گیرد، توجه به موضوع جامعه دوستدار کودک است که این موضوع هم در کشورهایی که در سیاست‌گذاری افزایش جمعیت موفق­تر عمل کرده اند و تعدیلی در نرخ باروری داشته‌اند و هم در کشور ایران که تجارب زیاد و به هنگامی داشته و جامعه را به افزایش فرزندآوری تشویق ‌کرده بر آن تمرکز ­شده است.

محدودیت تعداد فرزندان، باعث می‌شود که تمرکز زیادی روی آنان اتفاق بیفتد و این تمرکز در تربیت فرزندان به‌شدت آسیب‌زا است و بچه‌ها را ناچار می‌کند تا از رفتار طبیعی بچگانه خود فاصله بگیرند و در یک انفعال و مواجهه‌ای معکوس، غیرمنطقی و لجبازانه رفتار کنند، در یک نتیجه‌گیری کلی باعث می شود که بچه‌ها در یک محیط طبیعی رشد نکنند.

در شرایط کنونی جامعه، به لحاظ شهرسازی، معماری، دکوراسیون خانه‌ها و منازل و به لحاظ فرهنگی، از جامعه دوستدار کودک، جامعه متناسب با کودک و جامعه‌ای که حضور کودک در آن طبیعی است به جامعه‌ای که دوستدار کودک نیست تبدیل شده است و از آن بدتر فشارهایی است مادر و پدر کودک و بچه متحمل می‌شوند.

از طرف دیگر فضاهای داخلی مهمانی‌های خانوادگی آنقدر پر از دکوراسیون‌های تجملی شده است که متأسفانه یک فرد بزرگ هم اگر بخواهد از خلال چیدمان‌ها و وسایل رد شود، باید دقت‌هایی کند که صدمه‌ای نبیند، چه رسد به بچه کوچکی که ممکن است در شیطنت‌ها و دوندگی، سرعت بالایی داشته باشد و توجه نکند.

همه این موارد باعث شده مادری که تمایل دارد سه فرزند یا بیشتر داشته باشد، با آوردن اولین یا دومین فرزند پشیمان شود و احساس‌کند که توان مواجهه با این هجمه سنگین اجتماعی را ندارد.

اقدامات فرهنگی برای ایجاد جامعه دوست دار کودک

این مسائل چیزهایی است که سیاست‌گذاران نمی‌توانند یک دفعه تغییر دهند؛ درواقع سیاست‌گذار ممکن است بتواند مبلمان شهری یا فضاهای سبز را در محله‌ها توسعه دهد، اما چگونه در داخل مهمانی‌های خانوادگی یا اماکن خصوصی می تواند رفتار درست با بچه‌ها را رواج دهد.

مادرها در این شرایط با بچه‌ها به‌راحتی نمی تواند به هیئت مذهبی یا مسجد روند چراکه در مسجد مدام گفته می‌شود در قسمت زنانه سروصدا است و بچه‌ها را جمع‌وجور کنید، مدرسه‌ای که مادر برای شرکت در جلسه‌ دعوت می‌شود زیر دعوت‌نامه نوشته می‌شود که از آوردن فرزندتان خودداری کنید؛ در رستوران‌ها، عروسی‌ها، مهمانی‌ها و جشن‌ها هم گفته می‌شود که بچه‌های خود را نیاورید.

مسئولان مسجد یا هیئت یا اماکن عمومی هم فراموش می‌کنند که مادران باید فرزندان کوچک­ خود را گاهی همراه خود بیاورند و آن‌ها را دعوت نمی‌کنند و تدارک نمی‌بینند؛ قاعدتاً با این رفتارها، نسل آینده که باید در چنین مکان‌هایی اسم خدا، پیغمبر، اذان، نماز جماعت و سخنرانی را بشنود، از آن محروم می‌شود.

باید کاری شود که عملاً به مادر و بچه حس دوست داشته شدن، مطلوب بودن و خواسته شدن اهدا شود و مبلغین و کنشگران فرهنگی باید در تمام محیط‌های که می‌روند از ایجاد فضای دوستدار کودک، اجتماعات دوستدار کودک و امکانات دوستدار کودک و دوستدار مادر، پدر و کودک حمایت کنند.

نقش آقایان در فرزند آوری

نقش آقایان در شکل گیری جامعه دوستدار کودک خیلی مهم است، خیلی از آقایان ابراز می کنند که ما دوستدار تعداد فرزند بیشتری هستیم و مشکلی از جهت تأمین هزینه‌های زندگی نداریم ولی خانم همراهی نمی کند و ابراز می کند که همان یک فرزند یا دو فرزندی کافی است.

پدری که به همسر خود می‌گوید سروصدای بچه را ساکت کن تا بخوابم، خسته شدم و از عهده مخارج بچه برنمی‌آیم و یا پدری که می‌گوید از زمانیکه بچه به دنیا آمده، توجه همسر به من کم شده، قاعدتاً مادران را از فرزند آوری دلسرد می‌کند.

آقایان منبع آرامش و ستون مستحکم خانواده هستند و این موضوع در تحقیقات متعدد ثابت شده و پشتوانه علمی دقیقی دارد و مادرانی دوران بارداری را با عارضه کم‌تری پشت سر می­‌گذارند که به‌شدت از حمایت عاطفی و روانی همسر برخوردار باشند، دشواری‌های اقتصادی مسلم است و وجود دارد، ولی چنین دشواری هایی نباید به مادر خانواده منتقل شود و به حدی رسد که مادر را از تجربه مادری دلسرد کند.

بنابراین مجموعه کارهایی باید از طرف دولت، جامعه و خانواده باید انجام شود تا توجه به فرزندآوری و رشد جمعیت در جامعه بیشتر شود و این اقدامات نیازمند فرهنگ سازی توجه به فرزند در بین آحاد مردم و مسئولین است به گونه‌ای که فرزندآوری تبدیل به ارزش و هنجار اجتماعی در بین آحاد مردم شود.

الگوگیری از کشورهای که در زمینه فرزندآوری و رشد جمعیت موفق عمل کرده اند در این زمینه موثر است و در اختیار قرار دادن مشوق های فرزندآوری برای خانواده از طرف دولت انگیزه را برای فرزندآوری در خانواده ها بیشتر می‌کند ولی باید توجه شود اگر دولت به وعده های خود در مورد مشوق های فرزندآوری عمل نکند تاثیری منفی برروی خانواده ها می گذارد.