خنثی کردن خمپاره ۶۰ در اتاق عمل

جنگ بود و مردم سرزمینمان هر کاری از دستشان برمی‌آمد، برای دفاع از مملکت و انقلاب اسلامی انجام می‌دادند. «مینا کمایی» هم که دوران جنگ امدادگر جوانی بود، به مناطق جنگی رفت و ۵ سال در بیمارستان‌های آبادان و شوش و اهواز به مجروحان خدمت کرد. یک خاطره از این بانوی امدادگر بخوانید:

در اوایل جنگ که آبادان در محاصره بعثی‌ها بود، یک بار مجروحی به اسم «علی حیدری» را به بیمارستان امام خمینی (ره) آوردند. در بدن این مجروح خمپاره ۶۰ عمل نکرده وجود داشت؛ طوری که نوک تیز خمپاره از سینه‌اش بیرون زده بود. این مجروح را روی برانکارد در حالت نشسته نگه داشته بودند، چون خمپاره عمل نکرده بود، نه می‌شد او را به پشت بخوابانیم، نه به روی سینه.

خمپاره ۶۰ در بدن یک مجروح

هر لحظه امکان داشت، خمپاره منفجر شود و بیمارستان برود روی هوا. به همین دلیل بخش اورژانس را خالی کردند و تصمیم بر این شد که از گروه تخریب بیایند و این خمپاره را خنثی کنند و بعد ما این مجروح را به اتاق عمل منتقل کنیم. مجروح خونریزی شدیدی داشت و نمی‌توانستیم برای او کاری کنیم. بعد از خنثی‌شدن خمپاره او را به اتاق عمل بردند و در اتاق عمل، شهید شد. یادم هست که شهید حیدری دائم ذکر «یا حسین» را می‌گفت.