فیلم «شماره ده»، تلاشی شریف و پرزحمت

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، فیلم سینمایی «شماره ده» به کارگردانی حمید زرگرنژاد، خشونت بعثیان علیه اسیرانی ایرانی را در خاک عراق نشان می دهد، اسیرانی که رژیم بعثی آنها را جزء صلیب سرخ قرار نداده و این خطرات فراوانی را برای آنها به همراه دارد.

قهرمان اصلی فیلم که مجید صالحی است با بازی قابل قبول خود نقش آن را بازی می کند، نخبه ای بسیجی در کد و دی کد است.

فیلم «شماره ده»  که در یک لوکیشن محدود ساخته شده با طراحی صحنه و لباس خیلی خوبی که دارد کار مناسبی را به نمایش گذاشته است.

در فیلم نامه شخصیت قهرمان فیلم به خوبی معرفی نمی شود و فرار اسیران از زندان رژیم بعث و هدف آنها که رساندن اسم چهل و چند نفر اسیر ایرانی که اسم آنها در صلیب سرخ ثبت نشده است به خوبی نمایش داده نشده، اما فیلم با وجود ضعف هایی که دارد نمره استانداردی را می گیرد.

همچنین مخاطب در نماهای مختلفی از فیلم دچار سردرگمی می شود و فضا و موقعیت زندان را به خوبی درک نمی کند، نمی داند اتاق اسرا کجاست و چگونه به اسرایی که ثبت نشدند دسترسی پیدا شده است.

غیر از این مسائل یکی از ضعف های عمده فیلم، نقشه فراری است که طراحی شده و اصلا درباره آن توضیح داده نمی شود تا مخاطب بفهمد و یا احتمال دهد که آیا نقشه فرار به درستی اجرا می شود.

در تمام صحنه های فیلم، کارگردان سعی دارد به خاطرات اصلی رزمندگانی که در این واقعه حضور داشتند، پایبند باشد و در پایان فیلم خیلی از صحنه های به نمایش درآمده را از زبان اسرای که فیلم از خاطرات آنها ساخته شده است می شنویم.

به نظر می رسد که اگر صحنه های  فیلم به همان صورتی که در خاطرات گفته شده بود به نمایش در نمی آمد به مراتب فیلم بهتری را شاهد بودیم، به عنوان مثال صحنه ای از فیلم که دو اسیر ایرانی در حال فرارکردن درون چاه فاضلاب می افتند برای مخاطبی که  علاقمند به رزمندگان دفاع مقدس اذیت کننده است.

در این فیلم نسبت به منافقینی که به عنوان ضدقهرمان نقش ایفا می کنند‌ پرداخت و شخصیت پردازی درستی صورت نگرفته است و ما فقط آنها را می بینیم و شناخت درستی از آنها نداریم.

خطر فرستاده شدن اسلحه های زیاد به ایران توسط ماشین های که روی آنها کار می شود، اینکه دانسته نمی شود که چرا این فعالیت ها اتفاق می افتد و قرار است چه اتفاقی بیفتد داستان فیلم را چند تکه می کند.

شخصیتی از اسرا که به منافقین می پیوندد، بازی خوبی را  به نمایش در نیاوده است و حتی اینکه چگونه در آخر متحول می شود را ما درک نمی کنیم.

موسیقی این فیلم خیلی از مواقع کمبودهایی را که در فیلمنامه و کارگردانی با آن مواجه هستیم را برطرف می کند و ارتباطات حسی که مخاطب باید با  فیلم برقرار کند را جبران می کند.

در مجموع فیلم شماره ده، تلاش شریف و پر زحمتی بود که آقای حمید زرگزر نژاد انجام داد و یکی از امیدهای ما برای سال‌های بعد است و امیدواریم در سال های آینده با فیلم نامه بهتری باز هم برای مخاطبان خود فیلم های بهتری بسازد. بسازند.

محمد حسین بنی احمدی