وعده کلام الله به شبهه افکنان

به گزارش خبرنگار سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، قرآن کریم کتاب مشترک تمامی ما مسلمانان است و در آن پندهایی است که اگر آن را فقط لقلقه زبانمان نباشد و واقعا وارد زندگی ما شود، جز رستگاری چیزی نیست.

هیچ مسلمانی که شهادتین گفته باشد نسبت به قرآن کریم شبهه ای ندارد و آن را کلام الهی می داند. در قرآن کریم درباره آزار رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم فرموده است: کسانى که خدا و پیامبرش را ایذاء مى کنند خداوند آنها را در دنیا و آخرت از رحمت خود، دور مى سازد، و براى آنان عذاب خوار کننده اى آماده کرده است.[1]

مصادیق ایذاء خداوند همان کفر و الحاد است ولی مضامین آزار پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم دامنه وسیع تری دارد به طوری که در قرآن کریم در آیه شریفه 53 سوره احزاب درباره ایذای پیامبر نسبت به حریم شخصی ایشان در منزل خویش می فرماید: إِنَّ ذلِکُمْ کانَ یُؤْذِی النَّبِیَّ. حتی در آیه شریفه 61 سوره مبارکه توبه می فرماید: گروهى از آنها پیامبر را آزار مى دهند و مى گویند: او آدم خوش باورى است که گوش به حرف هر کس مى دهد.

اینگونه رفتارها با پیامبراعظم به فرموده قرآن کریم ایذا است و عذاب خوارکننده سزای آن است. اهل بیت علیهم السلام نیز به مانند پیامبر عظیم الشان علیه و آله السلام بوده است به طوری که آزار ایشان هیچ تفاوتی با آزار پیامبر اعظم ندارد. این حرف نه تنها در لسان روایی شیعه بلکه در روایات برادران اهل تسنن نیز ذکر شده است: فاطمه پاره اى از تن من است، هر چه او را آزار دهد مرا مى آزارد. (صحیح مسلم، جلد 4، صفحه 1903، باب فضائل فاطمه علیهاسلام) و یا در جای دیگر در کتاب صحیح بخاری جز 5 صفحه 26 آمده است: فاطمه پاره تن من است هر کس او را به خشم در آورد مرا به خشم در آورده است.

نسبت های ناروا و همچنین توهین به ایشان مصداق ایذای پیامبر و اهل بیت علیهم السلام است که مجازات سختی در پی دارد. حال این بی احترامی ها مستقیم باشد یا غیرمستقیم، خواه از زبان مسلمان خارج گردد یا غیرمسلمان.

منش و روش اهل بیت علیهم السلام در این باره چگونه بوده است؟ آیا صرفا در برابر آنان با مهربانی و عطوفت پدرانه نسبت به امت برخورد کرده اند یا قضیه متفاوت بوده است؟ باید گفت که اهل بیت علیهم السلام نسبت به توهین ها و ایذاها روشی کاملا مشخص داشته اند و در برابر هرکس پاسخ منطقی و حتی احتجاج نموده اند.

اینگونه نیست که دربرابر هر شخصی، موضعی یکسان گرفته و کریمانه برخورد کنند. جایگاه مخاطب و شناخت آن توسط اهل بیت علیهم السلام نسبت به ایذا، مدنظر ایشان بوده و هرکسی را به فراخور جایگاه خود و نیت آنان در این کار، برخورد متناسب با خود را داشته است.

مرحوم احمد بن علی طبرسی از عالمان جلیل‌القدر و نامدار سده ششم هجری نقل می‌کند: «روزی معاویه وارد مدینه شد و سخنرانی کرد. او در سخنانش به امیرالمؤمنین(علیه السلام) جسارت کرد. امام حسن(علیه السلام) از جا برخاستند و آغاز به سخن کردند. ایشان (علیه السلام) پس از حمد و ثنای خداوند، فرمودند: خداوند هیچ پیامبری را نفرستاد مگر آنکه برایش جانشین و وصیّ از خاندانش قرار داد و هیچ پیامبری نبود مگر آنکه برایش دشمنی از میان مجرمان بود. همانا علی(علیه السلام) وصیّ و جانشین رسول خدا(ص) بود و من فرزند علی(علیه السلام) هستم. اما تو فرزند «صخر» هستی و جدّ تو «حرب» است؛ ولی جدّ من رسول خدا(ص) است. مادرت «هند» و مادرم «فاطمه» (سلام الله علیها) است. جدّة‌ی من «خدیجه» (س) و جدّه‌ی تو «نثیلة» است. نفرین خدا بر آن کسی که نسبش پست، کفرش قدیمی و نفاقش شدید است و هیچ نام و نشانی ندارد. همه حاضران در مجلس پس از نفرین امام مجتبی(علیه السلام) آمین گفتند. پس معاویه هم سخنرانی ‌اش را قطع کرد و از منبر پایین آمد.» (الاحتجاج، ج۱، ص۲۸۲)

در گزارش فوق مخاطب شناسی امام کاملا واضح است! کسی که جایگاه اجتماعی داشته و یا عالم و یا حاکم و والی است و نسبت به جایگاه رفیع اهل بیت علیهم السلام جسارتی کند با پاسخ محکم و در خوری مواجه خواهد شد و فرق بسیاری با افراد عادی و کسی که بدون علم و با جهل حرفی بزند تفاوت قائل بودند.

محمدمهدی مرادی

[1] . سوره مبارکه احزاب، آیه شریف 57