اعتیاد به مذاکره، مکمل اعتیاد به تحریم!

به گزارش خبرگزاری رسا، آقای دکتر ظریف وزیر امور خارجه، اصطلاح جالبی درباره استفاده از ابزار «تحریم» در سیاست خارجی آمریکا دارد و آن «اعتیاد به تحریم» است. اعتیاد دیرپایی که بازهم به گفته رئیس دستگاه دیپلماسی کشورمان از کنترل خارج‌شده است. تفسیر وزیر خارجه ایران از اعتیاد امریکا به استفاده از ابزار تحریم در برابر دیگر کشورها، حرف سنجیده‌ای است، چراکه ایالات‌متحده بیشترین اقدام به تحریم علیه بیشترین کشورها را در تاریخ معاصر به ثبت رسانده است و جمهوری اسلامی ایران و مردم بافرهنگ آن آماج بیشترین و شدیدترین تحریم‌های آمریکا بوده و هستند.

طبیعی است که برای مقابله با تحریم‌های آمریکا، «اشتیاق به مذاکره» هرگز نمی‌تواند یک راه‌حل مناسب شمرده شود. اشتیاق به مذاکره و ابراز آن به زبان‌های مختلف، این پیام را به معتاد به تحریم مخابره می‌کند که او مسیر درستی طی کرده و همان‌طور که فکر می‌کند و می‌خواسته، تحریم‌هایش تأثیرگذار بوده است. برای همین هم بیشتر از پیش به استفاده از ابزار تحریم و شدت بخشیدن به آن با امیدواری هرچه‌تمام‌تر ادامه داده است.

یکی از شعارهای حسن روحانی در دوران مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری، در کنار سایر روش‌های تبلیغاتی بعضاً نامنطبق با ارزش‌های ایرانی و اسلامی، برجسته‌سازی موضوع «مذاکره» تحت عنوان تعامل با جهان بود که به مهم‌ترین شاخص عملکرد دولت‌های یازدهم و دوازدهم تبدیل شد و متأسفانه سرنوشت کشور در این چندساله به آن گره‌زده شد.

اشتیاق به مذاکره با آمریکا، هم‌زمان با ادامه و تشدید تحریم‌های ضد ایرانی در دوران ریاست‌جمهوری اوباما در آمریکا تا آنجا ادامه یافت که آقای روحانی سعی کرد با مکالمه تلفنی مستقیم با رئیس‌جمهور سابق آمریکا، اندکی از این عطش اشتیاق را فرونشاند. سرگرم شدن شدید به «مذاکره» که حالا می‌توان از همان اصطلاح آقای ظریف، وزیر خارجه درباره «اعتیاد» آمریکا به تحریم برای آن استفاده کرد، تا آنجا پیش رفت که تقریباً همه ظرفیت‌های داخلی و بین‌المللی جمهوری اسلامی را معطل خود کرد و در نقطه اوج خود در پدیده‌ای به نام «برجام» تبلور و تجلی یافت.

برجامی که هدف اصلی آن برداشته شدن تحریم‌های ظالمانه آمریکا بود تا مگر به‌زعم آقای روحانی به‌واسطه آن، «سرمایه بیاید»، «مسئله محیط‌زیست حل شود»، «اشتغال جوانان حل شود»، «صنعت جامعه حل شود»، «آب خوردن مردم حل شود»، «منابع آبی زیاد شود»، «بانک‌های ما احیا شود» و ...خود گره زدن طیف‌های وسیعی از مسائل اصلی جامعه به نتیجه مذاکره با بدعهد‌ترین حکومت روی زمین یعنی رژیم ایالات‌متحده امریکا (به‌عنوان طرف اصلی مذاکرات برجام) و اصرار و تکرار تمایل به ادامه مذاکره با چنین طرفی، باوجود ریاست موجود عجیبی مثل دونالد ترامپ که برجام کذایی را به‌راحتی آب خوردن زیر پا گذاشت و شدیدتر از گذشته به سیاست تشدید تحریم روی آورد، نشانه ادامه گرفتاری در دام اعتیاد به مذاکره است.

خارج شدن امریکا از برجام و تشدید تحریم‌های ظالمانه علیه ایران، حداقل این فایده را داشت که کورسوی امیدی بیافریند تا مسئولان دولتی،‌ نیم‌نگاهی به داخل کشور بیندازند و متوجه شوند که به‌جز آمریکا و چند کشور غربی هم‌پیمانش، کشورهای مؤثر دیگری در عرصه بین‌المللی وجود دارند که گسترش تعامل با آن‌ها در کنار توجه به ظرفیت‌های داخلی -که در طول سال‌های گذشته همواره مورد سفارش مؤکد رهبر فرزانه انقلاب اسلامی بوده و همواره با بی‌مهری و کم‌توجهی دولتمردان مواجه شده- می‌تواند جایگزین مناسبی برای مذاکرات بی‌فایده و زیان‌بار گذشته با غرب باشد.

خوشبختانه همین توجه نیم‌بند به ظرفیت‌های اقتصاد مقاومتی، نشان داد که جمهوری اسلامی توانایی مقابله با تحریم‌های ظالمانه آمریکا را دارد و نشانه‌های مثبت این مقاومت و توجه به ظرفیت‌های غیر از مذاکره با غرب هم در ماه‌های اخیر در حال ظاهر شدن است. مقابله با تجاوز هواپیمای جاسوسی پیشرفته آمریکا به فضای حریم آب‌های سرزمینی ایران و ساقط کردن آن در کنار مقابله‌به‌مثل با دزدی دریایی انگلیس خبیث برای توقیف نفت‌کش ایرانی در تنگه جبل‌الطارق به‌صورت تأثیرگذاری به ترمیم آثار زیان‌بار دل‌بستگی به مذاکرات بی‌سرانجام و تحریم‌های دشمن منجر شده است.

درست در چنین شرایطی که فضا به نفع جمهوری اسلامی در حال شکل گرفتن است، پادرمیانی پلیس بد مذاکرات برجام یعنی فرانسه که در ایام مذاکرات برجام سخت‌گیرتر از آمریکا ظاهر شد، اما حالا نقاب پلیس خوب و میانجیگری میان ایران و امریکا به چهره زده، به «وسوسه» بازگشت به مذاکره با آمریکا دامن زد.

اظهارات اخیر رئیس‌جمهور روحانی درباره «مذاکره»، هم‌زمان با اظهارات رئیس‌جمهور فرانسه که بعد از سفرهای اخیر وزیر خارجه ایران به فرانسه گفته بود «دیدار ترامپ و روحانی در حضور من محتمل است» و نیز اظهارنظر رئیس‌جمهور امریکا که گفته بود «در شرایط مناسب آماده ملاقات با حسن روح انی هستم»، تلویحاً بیانگر آن است که متأسفانه بعضی رویکردهای آقای روحانی که پیش‌ازاین مذاکره با امریکا را دیوانگی خوانده و گفته بود که «ما نمی‌توانیم با یک جانی و آدمکش مذاکره کنیم»، تا حدی رنگ‌باخته و «وسوسه بازگشت به اعتیاد به مذاکره» دوباره جان گرفته است.

ارسال پالس‌های مثبت برای اشتیاق به مذاکره باوجود دشمنی آمریکا، حتی اگر هرگز جامه عمل هم نپوشد، در همین یکی دو روز تأثیرات منفی خود را برجا گذاشته است. بیانات روشن رهبر معظم انقلاب در منع مذاکره با آمریکا و زیان‌بار بودن آن که قاعدتاً باید زودتر از این‌ها به کشیدن دندان لق و فاسد مذاکره با آمریکا منجر می‌شد به کنار؛ حتی غرب‌گراترین حامیان دیروز دولت روحانی هم مذاکره با آمریکا در شرایط فعلی را مخالف منافع ملی می‌خوانند.

طرح این موضوع حتی اگر برای «حاشیه‌سازی» برای انحراف افکار عمومی از سوء عملکرد دولت در شش سال گذشته توسط مشاوران ناآشنا به مصالح ملی روی میز رئیس‌جمهور گذاشته‌شده، اقدام خطرناکی است که پرداختن به آن جز به جری‌تر شدن دشمن نمی‌انجامد. برای بی‌اثر کردن اقدامات ناشی از اعتیاد آمریکا به تحریم، مهم‌ترین کار ترک اعتیاد به مذاکره با ارباب تحریم‌هاست؛ اگر اراده‌ای برای این کار باشد./1360//101/خ