روانشناسی مقتدی صدر

به گزارش خبرگزاری رسا، اول شدن لیست منتسب به مقتدی صدر در انتخابات پارلمانی عراق وی را به صدر اخبار كشاند. اما رسانه‌های غربی و اصلاحات تلاش می‌كنند علت رأی‌آوری وی را موضعش نسبت به ایران اعلام كنند و در پس این سخن بی‌فایده بودن آن همه زحمت ایران در دوران داعش را گوشزد نمایند.

فراموش نكنیم كه «ناموس تشیع» در عراق است و فراموش نكنیم كه تكفیری‌ها تا چند صدمتری امامین عسكریین رسیدند و از سوی دیگر تا 40 كیلومتری كربلا از استان الانبار جلو آمدند. ایران برای دل‌خوشی مقتدی به عراق نرفت و الان هم چیزی به نام «حضور ایران در عراق» معنا ندارد. روابط معمولی ایران و عراق در جریان است اما رابطه ایران و عراق فراتر از عرف بین‌الملل نظیر داد و ستد و منافع ملی است. اساس این رابطه با محوریت حسین (ع) است و با صادرات و واردات و فشار امریكا و سعودی و... بالا و پایین نمی‌شود.

اما در خصوص مقتدی صدر...

مقتدی شخصیتی ویژه دارد كه قضاوت درباره وی به راحتی امكان‌پذیر نیست. چندوجهی بودن مشی و شخصیت وی نه بر اثر تدبیر، كه جزو شاكله شخصیتی وی است. او كلكسیونی از تضادها و افراط‌ و تفریط‌ است. از جهت تجمع تعارضات، چند‌گانگی شخصیتی، تعاملی و رفتاری بسیار شبیه مصدق یا احمدی‌نژاد ماست. مقتدی نماد افراط و تفریط است و اصولاً از تعادل برخوردار نیست. او در كسوت روحانیت یكباره در هیبت ناسیونالیست ظاهر می‌شود. او با لباس پیامبر به سوی كمونیست‌ها دست ‌دراز می‌كند.

او در عین فرهنگ طلبگی ابایی ندارد كه به مرجعیت شیعه هم بتازد. او ممكن است چند ماه در قم ساكن باشد، اما سر از ریاض و قاهره و اربیل درآورد. او ضد امریكایی است، اما جریانات جهادی عراق را كه با امریكا می‌جنگند هم قبول ندارد. یك روز بر تمایز خود و اطرافیان با همه تأكید می‌كند و یك روز بر لزوم وحدت و پذیرش همه جریانات عراقی در كنار هم سخن می‌گوید. اما با مذهبیون- كه سال‌ها در كنار هم با صدام مبارزه كرده‌اند- ائتلاف نمی‌كند، بلكه سكولارها و كمونیست‌ها را ترجیح می‌دهد.

او علیه ایران و حتی آیت‌الله سیستانی به‌رغم «تك مرجعی» بودن مكتب نجف می‌تازد تا ناسیونالیست جلوه كند، اما همزمان در قم به دست‌بوس مراجع ایرانی می‌آید. او در اوج درگیری دولت عراق با داعش مشغول درگیری با دولت بود و بار مضاعفی را بر آن تحمیل می‌كرد. نیروهای نظامی وی در شهرك صدر بغداد رژه مسلحانه برگزاركردند اما در قالب سازمان اختصاصی هیچ‌گاه مقابل داعش نایستادند (ممكن است افرادی از وی به صورت شخصی به حشد‌الشعبی پیوسته باشند).

او خود را وارث و خونخواه مرحوم پدر و عموهای شهید می‌داند، اما گویی در علمای شهید عراق هم طبقه‌بندی قائل است و شهدای خود را نسبت به شهدای دیگر حوزه علمیه نجف برتر می‌داند. او گاهی منتهی‌الیه عوام‌گرایی است و گاهی منتهی‌‌الیه روشنفكری. گاهی محور اختلافات در عراق است و گاهی می‌خواهد محور وحدت باشد. او نه به كسی تكیه می‌دهد و نه كسی می‌تواند او را تكیه‌گاه قرار دهد. او نه مخالف ایران است و نه با ایران دشمنی دارد. او می‌خواهد دیده شود. جوان است و جویای نام. در جامعه عوام‌زده عراق و در حالی كه بحران‌های مختلف درونی این كشور را درگیر كرده و منجی و اسطوره طلب می‌كند، او به میدان آمده است.

اگرچه او به تنهایی قادر به تشكیل پارلمان نیست، اما ترجیح می‌دهد ائتلاف خود را خارج از تحالف شیعه قرار دهد. اگر قدرت را در اختیار گیرد تردیدی نداشته باشید كه نماد حماسه و فاجعه ملی در عراق خواهد بود. او اكنون مدعی پرچم‌داری عدالت و مبارزه با فساد است اما با صراحت در لباس روحانیت بر به قدرت رسیدن تكنوكرات‌ها اصرار دارد. او تعامل با خارج از مرزهای عراق را متفاوت از سیاست‌ دولت قرار داد تا جذاب و متفاوت باشد. او كلاً می‌خواهد با همه و از همه متمایز باشد. او نیاز به هل دادن ندارد، چون در نقطه تعادل نایستاده است.

مقتدی با همه تراژدی‌هایش نباید طرد شود. او فقط تاكنون یك ضدامریكایی ثابت‌قدم بوده است. هدف او از دیدار با بن سلمان خودفروشی نبود، عراق را هم نمی‌فروشد. فقط خواست بگوید من خارج از دو قطبی ایران- عربستان قرار دارم و بازیكن آزاد هستم. او احمدی‌نژاد عراق است با همه محاسن، معایب، تضادها و تعارض‌ها. او جمع اضداد است. منتظر باشید گذر زمان را ببینید./۹۶۹//۱۰۲/خ

منبع: روزنامه جوان