بی‌بصیرتی انسان را در معرض شبهات قرار می‌دهد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت الاسلام والمسلمین علی اکبر رشاد رییس شورای حوزه علمیه استان تهران، امروز در آغاز جلسه درس خارج فقه که در مدرسه علمیه امام رضا(ع) برگزار شد، گفت: امام علی(ع) خطاب به جناب کمیل می‌فرمایند: آگاه باش، در سینه من دانش بسیاری انباشته است اگر به خاطر این دانش و علم فراوانی که در سینه‌ام داشتم کسی را می‌یافتم که بتواند این دانش را حمل کند به طور قطع علم خود را به او انتقال می‌دادم.
وی افزود: مقصود از این کلام نورانی آن است که حقیقت دانش به دانشور و دانشجو وابسته بوده و در گرو آن است که کسانی باشند که دانش را تلقی کنند از این رو امام با حسرت و اندوهی فراوان می‌فرمایند: کسی نیست این دانش را من به او منتقل کنم.
حجت الاسلام والمسلمین رشاد ادامه داد: در بسیاری از مواقع آن بزرگوار تاسف می‌خوردند که علوم بسیاری وجود دارد ولی حاملان لایقی برای انتقال آن علوم یافت نمی‌شود و چقدر بشریت و تاریخ از این بابت متضرر شده است زیرا اگر کسانی لایق کسب علوم امیر بودند و می‌توانستند آن علوم را دریافت کنند و به نسل‌های دیگر منتقل کنند شاید امروز وضع بشر طور دیگری می‌شد و این در همه حوزه‌ها اعم از حوزه علوم انسانی و حوزه علوم طبیعی جاری است.
رییس شورای حوزه علمیه استان تهران با استناد به برخی روایات، بیان داشت: امام علی(ع) خطاب به مردم می‌فرمایند: من اگر بخواهم از آب نور تولید می‌کنم؛ در آن دوران این سخن قابل درک برای مردم نبود و به قدری سطح درک و فهم مردم آن روزگار پایین بود که تعداد موی شتران‌شان را از حضرت سوال می‌کردند و این سبب تاسف و تاثر حضرت می‌شد.
تولیت حوزه علمیه امام رضا(ع) با استناد به کلام امیر که فرمودند: انسان‌ها پیش روی من چهار دسته هستند، گفت: حضرت فرمودند: دسته نخست کسانی هستند که من نمی‌خواهم علم خودم را به آنان بدهم هرچند تیز هوش باشند چون آنان از علم سو استفاده می‌کنند، دسته دوم انسان‌های کم هوش و فاقد بصیرت‌اند که نمی‌توانند اطراف خود را ببینند و در معرض شبهه قرار دارند و به چهارپایان چرنده دشت شبیه هستند، دیگر افراد اسیر شهوات هستند و نمی‌توان به آنان علم داد و دسته چهارم گرفتار دنیا و مال دنیا هستند که اینان نیز مناسبتی با علم ندارند تا رهبر دین شوند.
این مفسر قرآن کریم در ادامه خاطرنشان کرد: امام با تاسف می‌فرمایند: در فقدان حاملان علم، علم از بین می‌رود و این نشان از این حقیقت دارد که آنچه امام از علوم در سینه داشتند با وداع از دنیا نابود می‌شود و این مایه تاسف برای حضرت بود./813/پ202/ب1