کیفیت و تبلیغات نوآورانه دو روی سکه تولید کالا

به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، بچه های دهه شصت و هفتاد برخی تبلیغات تلویزیونی رو خوب یادشونه. آگهی های بازرگانی مثل بستنی میهن، اشی مشی، شامپو گلرنگ، نوار کاست دنا،  شامپو بس و هزاران تبلیغ دیگه که اگه بخواهیم یادآوری کنیم همه اونا رو به یه یادش بخیر به یادهامون میاریم اما چی شد که بین اون همه برنامه تلویزیونی و تبلیغات رنگارنگ بعضی هاشون به خوبی تو یادهامون موندن؟ آیا صرفا به خاطر کیفیت و یا زیبایی ساخت آگهی های اونا بوده یا به خاطر کیفیت محصولاتشون؟

در نوشتار زیر می خواهیم ببینیم در این دوره و زمونه شلوغ رسانه ها و با ظهور شبکه های اجتماعی چرا جای برندهای ایرانی این قدر خالیه؟ آیا کیفیت ها تغییر کردن یا محصولاتی بهتری به بازار اومده و یا دلیلای دیگه ای مثل نوع بسته بندی های اوناست؟ جوابای بالارو تو متن پایین پیدا کنین.

ذهن ما آدما همیشه یک سری چیزها رو در حافظه بلندمدتش خوب نگه داری میکنه این میتونه چند تا علت داشته باشه اولیش اینه که خوب اون شی رو ببینی و به خاطر بسپاریش، وقتی ما با یک آگهی تلویزیونی مواجه میشیم اصطلاحا اگه خوش ساخت باشه باعث موندگاری میشه اما فقط این نیست.

حالا همین جنس اگه تکرار بشه و بارها و بارها دوباره جلوی چشم شما حاضر بشه این موندگاری تقویت میشه. مرحله سوم وقتی شما ترغیب به خرید اون جنس میشید و کیفیت اون رو تایید می کنید دیگه موندگاری اون جنس تثبیت میشه و سال ها بعد اگه از اون هم دوباره استفاده نکنین ولی باز ذهن شما اونو تو خاطر شما نگه می داره و با دیدن مجددش دوباره ذهن شما اون محصول رو بازخوانی میکنه.

حالا حساب کنین این محصول هم کیفیت ساخت آگهی خوب داشته باشه هم در طول زمان تکرار بشه هم کیفیت خوب محصول ماندگار و خوب باشه، با گذشت زمان هنوز این محصول موندگار میشه و اصطلاحا برند میشه. الان برخی محصولات قدیمی که تو تلویزیون دیدیم و حتی خریدیم و استفاده کردیم و همچنان تا سه نسل بعد از ما هم استفاده کردن و انصافا هنوز کیفیت هاشون تغییر نکرده.

بچه های دهه شصت و هفتاد شکلات تک تک رو خوب یادشونه. این شکلات هنوز هم که هنوزه بازار خودش رو داره جوری که دهه نودی ها هم اونو میشناسن. جالب این جاست که حتی فرم و شمایل روی بسته بندیش رو هم تغییر نداده و اصطلاحا نوستالژیک تولید میکنه و اتفاقا این یکی از حسن های این محصول برای فروشش هست.

از این حرفا که بگذریم می خواهیم ببینیم چرا امروزه در برخی محصولات فارسی نوشتن روی اونا وجود نداره و یا کمرنگه و یا چرا اجناس ایرانی کمتر تبلیغ میشن؟ چرا تلویزیون به تبلیغ ال جی و سامسونگ ادامه میده و تبلیغات پارس خزر و اسنوا اینقدر کمرنگه؟ چرا برخی تولیدکنندگان داخلی بعضا محصولاتشون چند سال بیشتر مشتری پسند نمیمونه و از میز محصولات فروشگاه ها پایین میاد؟

جواب ها تقریبا روشنه، ما می تونیم سه عنصر اصلی رو تو این قضیه لحاظ کنیم و با جرات بگیم که اگه تولید کنندگان به اینها عمل کنند محصولاتشون هم خریداری میشه و هم اصطلاحا برند میشه و موندگار میمونه.

اولین اصل، اصل تولید باکیفیت هست که تولید کننده باید بهش توجه کنه. البته خیلی از تولید کنندگان تولیدهاشون با کیفیتیه که امروزه برندساز شدن. دوم اصل، اصل بسته بندی هست. بسته بندی محصولات در سیستم تبلیغ بسیار حائز اهمیتیه. 70 درصد از تصمیمات خرید یک خریدار در فروشگاه گرفته شده و از طراحی و بسته بندی یک کالای خاص تاثیر می پذیرد. این یعنی بسته بندی برای ارائه محصول خودش یک نوع برندسازی و بازاریابیه.

اصل سوم، تبلیغات است. تبلیغات نوآورانه و به روز و همچنین همزاد پنداری مشتری با محصول، نتیجه تبلیغات خوب یک محصوله. نکته مهمی که اینجا متاسفانه در برخی محصولات ایرانی به دلایل مختلی مثل فرهنگ غیرصحیح برخی هموطنان مبنی بر بی کیفیت بودن جنس ایرانی و یا باکلاس بودن در تبلیغات توسط تولید کننده، از مواردی است که رسم الخط زیبای فارسی جایش را به خط انگلیسی داده است. رنگ و لعاب یک لفظ فارسی بسیار جذاب و گیراتر از یک کلمه انگلیسی است. به فرموده حضرت آقا چه معنا دارد محصولی که در ایران تولید می شود و در ایران مصرف می شود روی بسته بندی از زبان بیگانه استفاده شود؟

حالا می گیم برای صادرات یک محصول نیازه که از زبان بین الملل استفاده بشه اما این بدین معنا نیست که زبان اصیل فارسی به محاق بره؟ اگه تولیدکنندگان به این سه عنصر توجه کنند ان شاءالله شاهد تولید روزافزون محصولاتشون هستند و ایرانی ها هم برای حمایتشون سنگ تموم میزارن.

یک نکته مهم هم به مصرف کنندگان عزیز ایرانی بگیم که اگه نگران بیکاری امروز هستیم و ناراحت جوونامون،‌باید بگیم اگه امروز از حمایت خودمون تو خرید کالای ایرونی کم بزاریم، کودکان الان ما هم جوون که بشن قطعا امنیت شغلی ندارن و این بیکاری مرهون بی اعتمادی های بعضا نا به جای امروز ماست./۸۲۹/ ی۷۰۳/س

محمدمهدی مرادی، پژوهشگر حوزه علمیه قم