۱۲ اسفند ۱۳۹۶ - ۱۴:۰۰
کد خبر: ۵۵۷۲۳۴
استاد خارج فقه حوزه علمیه خراسان شمالی:

استغفار و انابه سازوکار دست‌یابی به حیات طیبه است

حجت‌الاسلام والمسلمین یعقوبی گفت: بر اساس آیات قرآن استغفار و انابه دو سازوکار برای قرار گرفتن در خط عبودیت و بندگی و رسیدن به حیات طیبه است.
حجت الاسلام یعقوبی

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در خراسان شمالی، حجت‌الاسلام والمسلمین ابوالقاسم یعقوبی، نماینده ولی فقیه در استان خراسان شمالی و امام جمعه بجنورد، امروز در جلسه تفسیر موضوعی قرآن کریم، با اشاره به بحث استغفار و انابه، اظهار کرد: استغفار و انابه به عنوان دو سازوکار برای قرار گرفتن در خط عبودیت و بندگی و رسیدن به حیات طیبه در قرآن مطرح شده‌اند.

وی با اشاره به آیه «قل یا عبادی الذین اسرفوا علی انفسهم لا تقنطوا من رحمه اللهان الله یغفر الذنوب جمیعاً انه هو غفور رحیم و انیبوا الی ربکم و اسلموا له من قبلان یأتیکم العذاب ثم لا تنصرون»، افزود: خداوند در این آیه می‌فرماید: بگو ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می‌آمرزد؛ زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است و به درگاه پروردگارتان باز گردید و در برابر او تسلیم شوید پیش از آنکه عذاب به سراغ شما آید سپس از سوی هیچ کس یاری نشوید.

حجت‌الاسلام والمسلمین یعقوبی با اشاره به آموزه «... واستغفرک استغفار رغبه»، اضافه کرد: نوعی از استغفار، استغفار همراه با رغبت است.

وی با بیان اینکه اصل معنای «رغب» گسترش در هر امری است، ادامه داد: رغبت به معنای گسترش اراده نسبت به هر چیزی است و انسان راغب به کسی اطلاق می‌شود که نسبت به مرغوب‌فیه‌امید و ارادت و عشق و علاقه وافری از خود نشان می‌دهد.

رییس شورای استانی حوزه علمیه خراسان شمالی اظهار کرد: استغفار از روی رغبت یعنی همراه با عشق سرشار و امید بسیار از خداوند طلب آمرزش کنیم.

حجت‌الاسلام والمسلمین یعقوبی افزود: شاید بتوان نام این‌گونه استغفار را استغفار عاشقانه نامید که بنده از روی رغبت و میل فراوان به سمت و سوی خدای خویش روی کند و از هر چه غیر اوست گریزان باشد.

وی با بیان اینکه در آیات قرآن به این حالت انسان به‌ویژه به هنگام دعا و نیایش اشاره‌های لطیفی شده است، گفت: خداوند می‌فرماید: «انهم کانوا یسارعون فی الخیرات ویدعوننا رغباً ورهباً» و تأکید می‌کند که آنها همواره در کارهای خیر به سرعت اقدام می‌کردند و در حال بیم و امید ما را می‌خواندند./9314/پ203/ب1

ارسال نظرات