۳ عامل مؤثر در ایجاد استقلال علمی بومی کشور
حجت‌الاسلام سید محمدرضا موسوی نسب در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا، یکی از بزرگترین عیوب نظام آموزشی و پژوهشی را اینگونه توصیف کرد: یکی از مشکلات بزرگ در زمینه آموزش و پژوهش این است که دستور کار مراکز آموزشی از نهادهای رسمی و مرکزی دیکته می شود، چون نهادهای مرکزی گاهی اوقات واقف به نیازهای مراکز آموزشی نیستند.
برای استقلال علمی در کشور باید به نیازهای جامعه توجه کرد
عضو هیأت علمی مؤسسه امام خمینی(ره) اولین راهکار برای استقلال علمی بومی را «شناخت نیازهای جامعه» دانست و اظهار داشت: برای مستقل ساختن مراکز آموزشی به لحاظ علم بومی باید ابتدا محیط جغرافیایی، فرهنگی، اجتماعی و غیره را به خوبی شناسایی کنیم، یعنی مراکز آموزشی برای خودشان اهداف و چشم‌انداز تعیین کنند؛ به عنوان مثال شهر کرمان یک سلسله نیازهایی دارد که شهر مقدس قم به آنها نیازی ندارد.
وی ادامه داد: در کشوری که اسلامی است نمی توان علومی را متمرکز کرد که تفکر سکولار در آن وجود دارد؛ بنابراین باید ابتدا نوع فرهنگ شناسایی شود تا از طریق آن بتوان نیازهای جامعه را برطرف کرد.
ضرورت شناخت مخاطبان در عرصه ایجاد استقلال علمی بومی در کشور
حجت‌الاسلام موسوی نسب دومین راهکار برای استقلال علمی بومی کشور را «شناخت مخاطبان» معرفی کرد و ابراز داشت: مثلاً برای دانشجوی کشاورزی مناطق گرمسیر باید متناسب با آنجا محتوا تولید شود، نه اینکه به وی در زمینه جنگل های بلوط شما اطلاعات ارائه دهند که در اکثر موارد بی فایده است.
تولید محتوا باید مبتنی بر نیازهای جامعه باشد
عضو هیأت علمی مؤسسه امام خمینی(ره) «تولید محتوا بر اساس نیازهای جامعه» را سومین راهکار مستقل سازی علم بومی خواند و عنوان کرد: در زمینه معارف دینی باید برای شخصی که در تهران زندگی می کند یک سری مسائلی مطرح شود که به آنها مبتلا است و برای اشخاصی که در محل های بهائی نشین زندگی می کنند مسائل مربوط به همانجا طرح و تولید شود؛ به عبارت دیگر تولید محتوا باید مبتنی بر نیازهای جامعه باشد.
وی در پایان خاطرنشان کرد: اگر فرهنگ این موارد سه‌گانه مؤثر در ایجاد استقلال علمی بومی در کشور در مراکز آموزشی نهادینه شود به یقین مراکز آموزشی به صورت خودجوش، مستقل و خودباور در این جهت حرکت خواهند کرد و در این زمینه احساس مسؤولیت می کنند./841/ت302/ب1