ثواب روزه هشتم ذی الحجه کفاره شصت سال گناه است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، مراسم عزاداری به مناسبت سالروز شهادت امام باقر(ع) از سوی دفتر حضرت آیت الله مکارم شیرازی و با حضور این مرجع تقلید در مدرسه امیرالمؤمنین(ع) قم برگزار شد.

حجت الاسلام ربانی استاد حوزه علمیه در این مراسم با اشاره به اهمیت و فضیلت ماه ذی الحجه اظهار داشت: این ماه از ماه های عظیمی است که عبادت و بندگی خدا در آن سفارش زیادی شده است و بسیاری از صالحان صحابه و تابعین به شب زنده داری و عبادت و روزه داری در این ماه اهتمام زیادی داشتند، بویژه دهه نخست ذی حجه به عنوان ایام معلومات ذکر شده است.

وی افزود: روزه گرفتن فردا یعنی هشتم ذی حجه کفاره شصت سال گناه است و فردا شب که شب عرفه است هم توبه قبول می شود، گناهان آمرزیده می شود و هم دعا به اجابت می رسد و عبادت در آن برابر با 170 سال است که مردم زیاد به آن اهمیت نمی دهند، درحالی که شبی بسیار پرفضیلت بوده و دعاهایی دارد.

استاد حوزه علمیه با بیان این که یکی از اعمال بزرگ روز عرفه زیارت امام حسین(ع) است، ابرازداشت: در روایت داریم ثواب زیارت امام حسین(ع) در این روز برابر با هزار حج، هزار عمره و هزار جهاد در راه خدا است، بنابراین کسانی که توفیق حضور در آن سرزمین مقدس یعنی کربلای معلی را ندارند از هرجای جهان که ایشان را زیارت کنند حتما جواب خواهند گرفت.

وی در بخش دیگری از سخنان خود با بیان این که سخن گفتن در مورد امام باقر(ع) کاری بسیار سخت و مشکل است، خاطرنشان کرد: انسان هنگام صحبت از این شخصیت بزرگ خودش را همچون یک قطره ای در برابر یک دریای بیکران می بیند و احساس عجز می کند.

حجت الاسلام ربانی عنوان کرد: ایشان وقتی پس از پدر بزرگوار خود به مقام امامت رسید با این که شرایط سخت بود ولی در همان حد مقدور شروع به گسترش علم و دانش کرد و فرهنگ و معارف شیعی که سال های دراز در خفا مانده بود را احیا کرد.

وی تأکید کرد: ایشان علوم را گسترش بخشید که هیچ کس به آنها دسترسی نداشت و به همین جهت دانشمندان زیادی از سراسر کشورهای اسلامی رو به سمت مدینه النبی آوردند و در محضر درس امام باقر(ع) شرکت کردند و حتی بسیاری از بزرگان عامه شاگردی ایشان را برای خود افتخار دانسته و به مقام امام باقر(ع) اعتراف کرده اند.

استاد حوزه علمیه با اشاره به سخن عبدالله بن عطاء مکی یکی از بزرگان اهل تسنن ابراز داشت: او می گوید: «ندیدم هیچ عالم و دانشمندی را که همه در برابر او آن قدر کوچک باشند که شخصیت های بزرگ وقتی در محضر او می رفتند مثل طفلی که در برابر معلمش زانوی ادب به زمین بزند تواضع و فروتنی می کردند»./1330/پ۲۰۲/ج