شرح آیت الله علیدوست بر دعای روز بیست و هشتم ماه رمضان
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آنچه در ادامه می خوانید چکیده ای از شرح آیت الله ابوالقاسم علیدوست عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم بر دعای روز بیست و هشتم ماه مبارک رمضان است:
« اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ واکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ وقَرّبِ فیهِ وسیلتی الیکَ من بینِ الوسائل یا من لا یَشْغَلُهُ الحاحُ المُلِحّین»
« ای خدا در این روز به اعمال نافله و مستحبات مرا بهره وافر عطا فرما و به حاضر و آماده ساختن مسائل در حقم کرم فرما و وسیله مرا بین وسایل و اسباب به سوی حضرتت نزدیک ساز ای خدایی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت.»
در این روز دعا کننده از خداوند متعال سه درخواست دارد؛ ابتدا بهره استفاده نوافل را برای انسان وافر کند، سپس آماده ساختن مسائل را به انسان کرامت کند و در نهایت وسیله نزدیکی را بین وسائل و اسباب به سوی خداوند نزدیک کند و در پایان هم اشاره می کند که اصرار و الحاح بندگان، خداوند را از توجه به دعای دیگران باز نخواهد داشت.
دعا خواندن و انجام مستحبات برای رسیدن به کمال و تقرب به پروردگار متعال است و بهره ای که انسان از نوافل و مستحبات می برد برای حفظ بیشتر واجبات و تقرب به خدا است.
امروز ما بیش از هر زمانی به این دعاها نیاز داریم و اگر چه این دعاها از طریق اسلام بیان شده اند اما برای همه انسان ها کاربرد دارند.
نوافل، علاقه و کشش آدمی را به انجام طاعات و حسنات نشان می‌دهد که حتی خارج از تکلیف شرعی واجب، عشق و علاقه به عبادات، او را به عمل نیک مشغول می کند و سبب می شود تا انسان به وسیله این اعمال به خداوند تقرب پیدا کند.
تمامی انسان ها با هر دین و آیینی می توانند از این دعاها بهره ببرند و آنها را بخوانند و ما بارها به دوستانی که خارج از کشور هستند می گوییم که این دعاها را منتشر کرده و در اختیار افراد مختلف قرار دهند.
نکاتی درباره دعای این روز لازم است اشاره شود؛ اینکه وسیله نزدیکی به خداوند متعال، ایمان به رسول خدا و اعتقاد به ولایت و امامت است و تقوا که در قرآن به عنوان یکی از نتایج روزه داری مورد اشاره قرار گرفته است باید با یک بنیان و ریشه هایی محکم شود و قرآن و اهل بیت(ع) این وسیله و بنیان است.
در پایان دعا بنده می گوید:« یا من لا یَشْغَلُهُ الحاحُ المُلِحّین» و به این سبب درخواست استجابت دعای خود را دارد و می گوید اگر همه عالم با خدا حرف بزنند؛ خدا را از دیگری غافل نمی کند و همزمان به همه بندگان توجه دارد.
البته گاهی اوقات برخی افراد به شخصی اصرار و الحاح زیادی می کنند و همین موضوع سبب می شود تا فرد شنونده از این اصرارهای فراوان ناراحت و آزرده شود اما اصرار و الحاح بندگان به خداوند سبب غفلت خداوند از دعاهای دیگر بندگان نمی شود./872/ت۳۰۲/ج