فرزندان در آرزوی داشتن آرامشگاهی بی آلایش
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، «دوست و رفیق» جایگاه و نقش ویژه‌ای در زندگی کودک و نوجوان دارد.
معشرت با «دوست شایسته» از ضروریات زندگی کودک و نوجوان است و در رشد روحی و اجتماعی او تأثیر بسزایی دارد.
بسیاری از کمالات و تجربیات و اخلاق پسندیده از راه این معاشرت ها حاصل می شود و کمتر عامل تربیتی چنین نقش گسترده ای را در رشد و تکامل کودکان و نوجوانان ایفا می کند.
اما تأثیر سوء و نقش تخریبی «دوست ناشایسته» را نباید از نظر دور داشت؛ به همان اندازه که «دوست شایسته» در زندگی و شخصیت کودک و نوجوان نقش سازنده دارد، «رفیق ناباب» نیز نقش ویرانگر و تباه کننده خواهد داشت.
چه بسیار کودکان پاک و مؤدبی را مشاهده کرده ایم که رفقا و همنشینان فاسد آنان را به هرزگی و فساد کشانده، ارزش‌های اخلاقی‌شان را تباه کرده اند.
یک رفیق پلید می تواند زحمت های چندین و چند ساله پدر و مادر در راه تربیت فرزند را ضایع کند و نهالی را که سالها پرورش داده اند، چند روزه فاسد و تباه سازد!
مسؤولیت والدین در این زمینه
1. پدر و مادر وظیفه دارند فرزندشان را در زمینه انتخاب دوست شایسته و پرهیز از رفقای ناشایست راهنمایی و یاری کنند؛ به این صورت که: معیارهای انتخاب و صفات یک دوست خوب را مطابق درک و فهم فرزند، برایش تشریح کرده سپس او را در انتخاب دوستانی مطابق آن معیارها کمک کنند؛ همچنین صفات و مشخصات یک رفیق بد و لزوم پرهیز از چنین رفیقی را بایش توضیح دهند و مراقب او باشند تا به دام چنین افرادی گرفتار نشوند.
2. منع بی دلیل کودک و نوجوان از معاشرت با دوستان صحیح نیست و در صورتی که دوستی از دوستان او ناباب بود و والدین صلاح ندانستند که فرزندشان با او معاشرت داشته باشد باید با فرزند صحبت کرده، با دلیل و برهان ساده که برای او قابل فهم باشد وی را قانع کنند که معاشرت و رفاقت با چین دوستانی به صلاح او نیست و از آن پس اگر باز هم خواست معاشرت با او را ادامه دهد باید با قاطعیت جلوی این کار را گرفت.
3. والدین علاوه بر پدر و مادر بودن باید بهترین، نزدیکترین و صمیمی‌ترین دوست و رفیق فرزندانشان نیز باشند؛ بهترین عامل حفظ کودکان و نوجوانان از سقوط در دام فساد و گرایش به رفقای ناباب، رفاقت و صمیمیت میان والدین و فرزندان است.
کودک و نوجوان نیاز به مصاحب و محرم راز دارد و هرچه بزرگتر شود، این نیاز شدیدتر می شود؛ او نیاز به آرامشگاهی دارد تا در هنگام ناراحتی و پریشانی به آن پناهنده شود و در پناه آن رنجها و آلام و فشارهای روحی‌اش را تسکین دهد.
اگر والدین، این آرامشگاه را برایش فراهم سازند، دیگر نیازی به پناهگاههای فساد و تباهی ندارد؛ و گرنه، او به دنبال این پناهگاه به کاوش خواهد پرداخت و چه بسا به جای پناهگاه به دام «اعتیادگاه»، خودارضایی، انحرافات جنسی و بزهکاری بیفتد و تباه شود./841/ت302/س
منبع: کتاب «هشدارهای تربیتی»، حجت‌الاسلام علی اکبر مظاهری