فقر را از تخته سیاه مناطق محروم پاک کنید

به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از روزنامه قدس، فاصله از زمین تا آسمان است وقتی می بینیم مدرسه ای در تهران هوشمند سازی شده اما همان موقع برخی از دانش آموزان مناطق محروم کشور در کپرها و زیر سایه درختان درس می خوانند . البته تاکنون هر وزیری که بر کرسی وزارت آموزش و پروش تکیه زده بر عدالت آموزشی تاکید کرده است اما نتیجه این همه تاکیدات چیزی جز پدیده ترک تحصیل دانش آموزان در استان های کم برخوردار نبوده است. 

براستی تفاوت دانش آموزانی که در پایتخت و شهرهای بزرگ کشور تحصیل می کنند با دانش آموزانی که در جنوب سیستان و بلوچستان یا در قلعه گنج  استان کرمان درس می خوانند چیست و چرا در شرایطی که طبق قانون باید امکانات و تجهیزات لازم آموزشی تا پایان دوره متوسّطه برای همه دانش آموزان فراهم باشد اما تعدادی باید در بدترین شرایط ممکن تحصیل کنند؟ این همه اختلاف در برخورداری از امکانات ریشه در چه چیزی دارد؟اصلاً چرا تاکنون وعده هایی که وزاری آموزش و پرورش در طول چند دهه اخیر در خصوص ایجاد عدالت آموزشی در کشور داده اند محقق نشده است ؟

مدارسی که در شاخص برخورداری از امکانات صفر هستند 

احمد حمزه؛ نماینده مردم شهرستان کهنوج در مجلس شورای اسلامی وضعیت شاخص های آموزشی مدارس استان کرمان را به لحاظ سخت افزاری و نرم افزاری اصلاً خوب ارزیابی نمی کند و به قدس می گوید:مدارس این استان  بویژه قسمت جنوبی آن فاقد امکانات لازم در بخش نرم افزاری و سخت افزاری هستند.در واقع از لحاظ شاخص تجهیزات آموزشی مدارس ما تقریباً صفر هستند.آدم وقتی داخل این مدارس می شود گریه اش می گیرد.

وی با اشاره به وجود 27 مدرسه کپری در شهرستان رودبار می افزاید:در روستاهای شهرستان قلعه گنج نیز چنین مدارسی کم نیست.البته پس از عید به دلیل نبود تجهیزات برودتی در مدارس آمار مدارس درختی افزایش می یابد.

وی عقب ماندگی برخی از استان ها در بهره مندی از امکانات آموزشی را ریشه در توزیع ناعادلانه ثروت و بودجه در کشور ارزیابی می کند و  می گوید: هر چه شهرها و استان ها از مرکز کشور دورتر باشند امکانات کمتری نصیب شان می شود.

وی درباره قول هایی که مدیران مختلف آموزش و پرورش برای ایجاد تحول  و بهبود شاخص های آموزشی می دهند،می گوید:آن ها فقط حرف می زنند و قول می دهند اما متاسفانه عمل نمی کنند.یعنی تا کنون چنین بوده است. در واقع اراده ای برای  حل مشکل یاد شده  وجود ندارد.

وی با تاکید بر این که دولت در بخش بودجه برنامه خاصی برای رفع مشکلات مدارس مناطق محروم ندارد،تصریح می کند: بخش عمده بودجه  در مراکز استان ها و شهرهای بزرگ توزیع می شود.یعنی در شهرها و روستاهایی  که بیشتر در معرض دید بازرسان است.

وی در پاسخ به این پرسش که با چه راهکارهایی می توان عقب ماندگی  استان های محروم را در شاخص های آموزشی بر طرف کرد؟می گوید:نخستین راهکار اینست که مدیران و مسوولان مربوطه به این استان ها سفر کنند و از نزدیک وضعیت و امکانات آموزشی مدارس را ببینند چون در این صورت نگاهشان عوض می شود و بودجه بیشتری لحاظ می کنند.

عقب ماندگی ها ریشه در توزیع ناعادلانه ثروت دارد

حبیب ا... نیکزادی نماینده بم نیز با اشاره به این که  پس از گذشت 13 سال از حادثه زلزله در بم هنوز تعدادی از دانش آموزان این شهرستان و مناطق اطراف آن در کانکس تحصیل می کنند،به قدس می گوید:البته از سوی سازمان نوسازی مدارس و همچنین خیرین،مدارسی احداث شده است اما برخی از آن ها دیوار و حصار ندارند.در مناطق روستایی نیز همین وضعیت را داریم.

 وی با بیان این که دانش آموزان و خانواده های شرق استان کرمان دچار   تالمات روحی هستند،می افزاید:امکانات آموزشی مدارس ما از لحاظ سخت افزاری و نرم افزاری مناسب نیست.در واقع جدا از کمبود فضاهای آموزشی و فرسوده بودن برخی از مدارس از لحاظ نیروی انسانی یا معلمان متخصص  نیز مشکلاتی دارند.

وی از تعطیلی مدارس روستاهایی که تعداد دانش آموزانشان کم است به عنوان یک مشکل بزرگ یاد می کند و می گوید:با این اقدام آموزش و پرورش  دانش آموزان چنین روستاهایی مجبورند برای تحصیل به روستاهای اطراف بروند که با توجه به وضعیت اقتصادی نامناسب خانوارهای این مناطق و ناتوانی آن ها در تامین هزینه های تردد فرزندانشان عملاً بسیاری از دانش آموزان مجبور به ترک تحصیل می شوند که این پدیده خود هشدار جدی برای مسوولان و دولت است.

وی با اشاره به فعالیت نهضت سواد آموزی در کشور می افزاید:در حالی که هنوز برای باسواد کردن افراد بزرگسال تلاش می شود اما بچه های کم سن و سال در حال ترک تحصیل هستند.

نیکزادی عقب ماندگی برخی از استان ها در زمینه امکانات و شاخص های آموزشی را ریشه در ضعف مدیریت و برنامه ریزی می داند و می گوید:ما  راه و شاکله توسعه و ترقی کشور را گم کرده ایم و توجه کافی به موضوع حیاتی آموزش و پرورش نداریم.

وی از توزیع نادلانه ثروت به عنوان یکی دیگر از ریشه های عقب ماندگی برخی از استان ها در شاخص های آموزشی یاد می کند و می گوید:در تعادل بخشی جامعه بسیار بد عمل کردیم.ما یک استان را بسیار فربه و استان دیگری را لاغر و نحیف کرده ایم. از این رو لازم است دولت و مجلس هرچه بیشتر در حوزه آموزش و پرورش سرمایه گذاری کنند؛چون سرچشمه همه آنچیزی که ما بدنبالش هستیم و می خواهیم با آن ها به توسعه و پیشرفت برسیم از طریق آموزش و پرورش ممکن می شود.

وی با اشاره به این که باید به صورت ویژه  امکانات آموزشی را در مناطق محروم که فاقد اقتصاد پایدار هستند، افزایش دهیم،تصریح می کند:در این صورت این گونه مناطق به سوی تولید علم سوق می یابند و ما پس از چند سال شاهد رشد علمی و اقتصادی آن ها و کشور خواهیم بود.

این نماینده مجلس شورای اسلامی در پاسخ به این پرسش که آیا در شرایط فعلی که 98 درصد بودجه آموزش و پرورش صرف حقوق پرسنل و هزینه های جاری این وزارتخانه می شود آیا عملاً دولت می تواند شاخص های آموزشی در بعد سخت افزاری و نرم افزاری را در کشور و بویژه مناطق کم برخوردار بهبود ببخشد؟می گوید:قطعاً با دو درصد بودجه هرگز دولت نمی تواند شاخص های آموزشی را تغییر دهد و بهبود ببخشد.البته معلمان هم از حقوق های دریافتی خود راضی نیستند.به هر صورت باید هزینه های جاری و عمومی آموزش و پرورش را به صورت معقول دید.

وی در همین زمینه می افزاید:البته بودجه کشور که دولت در قالب لایحه آنرا به مجلس می دهد تا تصویب شود محدود است اما دولت و مجلس باید آنرا به گونه ای تنظیم کند که به همه امور پرداخته شود.بر همین اساس و از آنجایی که آموزش و پرورش نخستین خشت بالندگی و توسعه کشور است از  دولت و مجلس می خواهم که کمی بیشتر به موضوع امکانات آموزشی در استان های کم برخوردار توجه کنند.یعنی هم وقت بیشتری برای این موضوع بگذارند و هم منابع بیشتری در اختیار اموزش و پرورش قرار بدهند تا این وزارتخانه بتواند مشکلات سخت افزاری و نرم افزاری مدارس تمام کشور و بویژه در مدارس  استان های محروم را رفع کند. 

عدالت آموزشی نیاز  به  اراده محکم حاکمیتی دارد

محمد نعیم امینی‌فرد نماینده مردم ایرانشهر،سرباز،دلگان و فنوج در مجلس شورای اسلامی نیز در گفت و گو با خبرگزاری خانه ملت نیز با اشاره به این که  بلوچستان جنوبی بدترین شاخص‌های آموزشی کشور را دارد، می افزاید: نیروی انسانی متخصص و متبحر در امر آموزش در این بخش بسیار ضعیف است و بیشتر نیروهایی که در این بخش به کار گرفته می‌شوند،غیر بومی بوده و پس از  2،3 یا 4سال این افراد به بهانه‌های مختلف به شمال استان منتقل می‌شوند./1325//102/خ