نماینده ولی فقیه در قزوین:
ذکر گفتن اخلاق انسان را رنگ و بوی خدایی می‌بخشد
خبرگزاری رسا ـ حجت الالسام والمسلمین عبدالکریم عابدینی در جلسه تفسیر نهج البلاغه به خصوصیات اهل ذکر اشاره کرد و گفت: اگر انسان با ذکر گفتن مأنوس شود اخلاق او رنگ و بوی خدایی خواهد گرفت،
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در قزوین، حجت الاسلام والمسلمین عبدالکریم عابدینی، نماینده ولی فقیه در قزوین ظهر امروز در جلسه تفسیر نهج البلاغه در مسجد امام خمینی(ره) قزوین به تفسیر خطبه 222 نهج‌البلاغه که به خطبه ذکر مشهور است پرداخت و گفت: اهل ذکر کسانی هستند که خداوند به وسیله ذکر آنان را از دیگران متمایز ساخته و روحشان را بصیرت و روشنی بخشیده است.
نماینده ولی فقیه در قزوین اهل ذکر را اهل قرآن و نماز خواند و افزود: کسی که ذکر را می‌شنود و یا آن را بدون توجه و درک قلبی به زبان می‌آورد، با کسی که حقیقت ذکر را درک می‌کند در یک مرتبه نیست، حال آنکه اهل ذکر اخلاق و آداب مخصوص خود را دارند و هر جا که باشند می‌توان به واسطه اخلاق نیک‌شان آنان را شناسایی کرد.
حجت الاسلام والمسلمین عابدینی راه گرویدن اخلاق بد به اخلاق خوب را مأنوس شدن با ذکر دانست و عنوان کرد: اگر انسان با ذکر گفتن مأنوس شود اخلاق او رنگ و بوی خدایی خواهد گرفت، همچنین شخص حقیقت ذکر را یافته و اهل ذکر خوانده خواهدشد.
این مفسر قرآن و نهج‌البلاغه اهل ذکر و غیر اهل ذکر را دارای تفاوت‌های چشمگیری خواند و تصریح کرد: نخستین تفاوت اهل ذکر و غیر اهل ذکر در شنیده‌ها است، به گونه‌ای که اهل ذکر حقیقت‌شنو خواهند بود، اما گروه دیگر صدای حقیقت را نخواهند شنید و تنها راه درمان آن یاد مداوم خدا و درک حقیقت ذکر است؛ دومین تفاوت این دو گروه در دیده‌هاست و اهل ذکر حق‌بین و غیر آن‌ها در دیدن حق عاجز خواهندبود، که راه درمان این گروه از طریق ذکر و یا تقواپیشگی می‌باشد؛ سومین تفاوت چشمگیری که اهل ذکر و غیر اهل ذکر باهم دارند، تسلیم بودن اهل ذکر در برابر خداست، حال آنکه غیر اهل ذکر در برابر فرمان‌های خدا لجاجت می‌ورزند و تنها راه درمانشان این است که با ذکر گفتن خود را در برابر امر خدا تسلیم کنند.
امام جمعه قزوین در ادامه به شرح داستان ذبح حضرت اسماعیل(ع) از سوی حضرت ابراهیم(ع) پرداخت و خاطرنشان کرد: چون حضرت ابراهیم و حضرت اسماعیل هر دو اهل ذکر بودند، در برابر امر خدا تسلیم شدند و این موضوع در سوره ابراهیم نیز بیان شده که حضرت ابراهیم(ع) هنگامی که می‌خواست فرزندش را ذبح کند، این ذکر را گفت که خدایا من و فرزندم در برابر خواسته تو تسلیم هستیم، واین‌گونه شد که خداوند تکلیف را از ابراهیم و اسماعیل ساقط کرد.
وی در پایان با ابراز این نکته که پدران و مادران شهدا نیز اهل ذکر بودند چون که در برابر امر خدا تسلیم شدند و فرزندان خود را به کام مرگ فرستادند، اضافه کرد: وقتی پیامبر اکرم(ص) از امیرمؤمنان(ع) جویا شد که اگر لحظه شهادت تو فرا برسد چه عکس‌العملی خواهی داشت، امیرمؤمنان(ع) اینگونه جواب دادند که شهادت برای من بشارتی خواهد بود از جانب خدا، که من هر لحظه مشتاقم تا آن لحظه فرا برسد، و این پاسخ نشان دهنده این است که علی(ع) حقیقت ذکر را حتی بیشتر از اسماعیل(ع) که فرمان ذبح شدن را از جانب خدا پذیرفته بود درک کرده است و در برابر امر خدا تسلیم است. /955/202/ب2
ارسال نظرات