عجب خطرناکترین حالت نفسانی در انسان است

به گزراش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله سید هاشم حسینی بوشهری مدیر حوزه های علمیه کشور، امروز سه شنبه در ادامه شرح  دعای مکارم الاخلاق که در ایام ماه مبارک رمضان همه روزه بعد از نماز ظهر وعصر در نمازخانه مرکز خدمات حوزه علمیه برگزار می شود به شرح این فراز«وَلاتُفْسِدْ عِبادَتى بِالْعُجْبِ»پرداخت و گفت: امام سجاد(ع) در این فراز درخواست می کند«و بندگیم را به آلودگى خودپسندى تباه مکن،».

آیت الله حسینی بوشهری با اشاره به این که عجب خطرناکترین حالت نفسانی در انسان است، اظهار داشت: عجب در عبادت، عبارت است از این که فرد مؤمن عبادت را عظیم بشمارد؛ متأسفانه برخی از مؤمنین دچار عجب هستند و گمان می کنند فقط خودش بهشتی است و دیگران اهل دوزخ می باشند.

وی ادامه داد: علامت دیگر عجب این است که خویشتن را از حد تقصیر خارج می داند، حد تقصیر یعنی این که فرد خودش را همیشه بدهکار خدا بداند نه طلب کار، در روایات نیز وارد شده است «لاتخرج نفسک عن حد تقصیر» و مومن باید همیشه خودش را در مقبل خداوند مقصر بداند.

مدیر حوزه های علمیه کشور اضافه کرد: اگرکسی خودش را از حد تقصیر خارج بداند، گمان می کند هیچ کمبودی در عبادتش وجود ندارد و کامل می باشد در حالی که چنین چیزی شایسته انسان مسلمان نمی باشد؛ پیامبر اکرم(ص) فرموده اند« لیس عبد یعجب فی الحسنات إلا هلک»«بنده ای نیست که در کار نیکش دچار عجب شود و به هلاکت نرسد».

وی به روایتی از امام علی(ع) اشاره کرد و گفت: امام علی(ع) فرموده اند« سیئة تسوک خیر عند الله من حسنة تعجبک»« گناه و سیئه ای که به جا آوردن آن تورا بدحال کند و از آن پشیمان شوى، بهتر است نزد خدای تعالى از حسنه و نیکوئى که باعث عجب شود».

آیت الله حسینی بوشهری ادامه داد: اگر فردی گناه کند و از گناهش پشیمان شود و خداوند را تکیه گاه خود قرار دهد بهتر از کسی است که عمل نیک انجام داده و عملش را تکیه گاه خود قرار داده است، امام صادق(ع) فرموده اند در یک زمان دو نفر، که یکی ازآن دو عابد است و دیگری فاسق وارد مسجد می شوند.

وی ادامه داد: هنگامی که از مسجد خارج می شوند عابد، فاسق شده است و فاسق، عابد شده است، شخصی از امام(ع) سؤال کرد دلیل این اتفاق چیست، امام(ع) جواب دادند زمانی که عابد وارد مسجد می شود در عبادتش عجب دارد اما فاسق حالت ندامت و پشیمانی دارد.

وی  ادامه داد: پیامبر اکرم(ص) فرمود خداوند متعال در قالب وحی دو پیام را به داوود گوشزد کرد: به گناهکاران بشارت بده، به صدیقین یک هشدار حضرت داوود(ع) عرض کرد: خدایا چگونه وبه چه چیز بشارت دهم و از چه چیز انذار کنم، فرمود: به گنهکاران بشارت بده که من «توبه» گنهکاران را می‏پذیرم، اما صدیقین، کسانی هستند که در صراط مستقیم قرار دارند و احساس می‏کنند خیلی گردنه‏ها را پشت‌سر گذاشته اند و مشکل ندارند، این‏ها یک خطر تهدیدشان می‏کند و آن عبارت از این است که دچار «عُجب» نشوند. /1324/پ201/ش