تفکر و تعقل مهم ترین ثمره حیا است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت الاسلام والمسلمین  علی ثمری، استاد حوزه و دانشگاه در برنامه تلویزیونی یاد خدا از شبکه قرآن و معارف سیما با بیان این که حیا حواس انسان را متمرکز کرده و موجب می شود انسان در مسیر تفکر قرار گیرد، گفت: مهم ترین ثمره حیا تفکر است و تفکر صحیح در مورد عالم کائنات می تواند انسان را در مسیر هدایت الهی قرار دهد.

وی با بیان این که تفکر صحیح و حیا به قدری مهم است که امام خمینی (ره) نخستین سخن از کتاب چهل حدیث را به این موضوع اختصاص داده اند، گفت: اگر انسان در زندگی خود حیا پیشه کند و از گناه دوری کند این حیا موجب می شود انسان به تفکر در عالم هستی و خلقت خود برسد که این تفکر چون عظمت و دقت خداوند را در آفرینش به او یادآوری می کند می تواند او را در مسیر کمال هدایت کند.

استاد حوزه و دانشگاه با بیان این که تمامی عبادت ها از جمله نماز و روزه زمانی موثر است که انسان را به تفکر در عالم کائنات دعوت کند، ادامه داد: تفکر در خلقت انسان را به حقیقت توحید، معاد و پرستش خداوند می رساند و موجب می شود انسان فکر خود را متمرکز کرده و برای رسیدند به قرب الهی با تمام وجود تلاش کند.

حجت الاسلام والمسلمین ثمری با اشاره به این که انس با نماز و افکار الهی انسان را از زشتی ها دور کرده و حیا را در انسان تقویت می کند، اظهار داشت: طبق روایات الهی بندگی این است که نماز و روزه انسان را به تفکر در عالم و حتی تدبر در خلقت خداوند دعوت کند.

وی افزود: حضرت علی (ع) در نهج البلاغه چگونگی تفکر صحیح را به انسان آموزش داده و در خطبه ها و نامه های خود می فرمایند خدا زن و مردی را رحمت کند که تفکر کنند کجا بوده اند، از کجا آمده اند، چه هستند، به کجا می روند و چه می شوند زیرا تفکر این چنین انسان را در مسیر توحید و قرب الی الله قرار می دهد و موجب می شود انسان از سرکشی در برابر خداوند دست بردارد و به کوچک بودن خود در برابر عظمت خلقت الهی پی ببرد.

استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به این که یک ساعت تفکر در عالم کائنات و خلقت الهی از هزاران عبادت بدون تفکر و از روی عادت و یا نفاق بهتر است، یادآور شد: اگر زندگی بزرگان را مطالعه کنید می بینید که شجره طیبه صالحان در طول عمر خود هر روز ساعتی را خلوت کرده و به تفکر می پرداختند که البته این تفکر آنهع تفکر در خواسته ها و هوای نفسانی نبود بلکه آنها به تفکر در خلقت الهی و نظام کائنات می پرداختند و هر چه بر عمرشان و دانششان افزوده می شد فروتنی و خشوع آنها هم در برابر ذات اقدس الهی بیشتر می شد./837/