سخنی با علی مطهری
مهدی صبوحی
یکی از مهم ترین راهبردهایی که بنیانگذاران ، مسئولان و مقامات هر نظام و مجموعه بدان التزام دارند؛ پرهیز از تضعیف مجموعه خویش خصوصا در منظر دشمنان و مخالفان می باشد و طبیعتا حرکت در مسیر تضعیف، از یک سو مجموعه را دچار چالش جدی کرده و از سوی دیگر محرک آن در مظان اتهام فتنه انگیزی و نفاق قرار می گیرد.
در تمام مکاتب فکری، انتقاد نه تنها دشمنی محسوب نمی گردد بلکه می تواند بسیار راه گشا و آینده ساز باشد. لکن در برخی موارد، ورود حب و بغضهای شخصی، هواهای نفسانی و البته کم توجهی به پیامد های هرگونه لفاظی بی بنیاد و از سر لجاجت، آثار مخرب و ویران کننده ای برای مجموعه به همراه خواهد داشت.
علی مطهری فرزند پدر ایدئولوژیک نظام جمهوری اسلامی ایران که صد البته نمی توان از نقش رانت نام پدر برای رشد وی در فضای سیاسی کشور به راحتی گذشت، این روزها پا در مسیری نهاده که نه تنها دوستان داخلی را بشدت نگران کرده بلکه موجبات شادی و سرور دشمنان قسم خورده این مرز و بوم را نیز فراهم آورده است.
جا دارد در آستانه انتخابات و در سالی که با تدبیر حکیمانه رهبر معظم انقلاب ، سال حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی نامگذاری شده است، چند جمله ای با ایشان سخن بگوییم.
آقای مطهری! این روزها پای هرکدام از شبکه های ماهواره ای ـ که احتمالا از دشمنی و بغضشان نسبت به وطنمان مطلع هستید ـ می نشینیم، سخن از شماست.
آیا می دانید شبکه هایی چون من و تو و...، پای ثابت استدلالها، سخنان گاه و بیگاه، نامه های ارسالی و انتقادهای غیر دلسوزانه و غیر مسئولانه شما هستند؟
به کجا چنین شتابان؟
این روزها و پس از بررسی نتایج احراز صلاحیت ها نیز که کشور شدیدا نیازمند فضایی آرام و دور از تنش است، تصویر و سخنانی که از شما درشبکه های ماهواره ای پخش می شود، بیشتر از تصویر و سخنان پدر شهید و بزرگوارتان در ایام شهادتشان است که از صدا و سیمای جمهوری اسلامی پخش می گردد.
این حق یک نماینده مجلس شورای اسلامی است که سخن بگوید، موضع بگیرد، مخالفت کند و حتی فریاد بکشد. اما به چه قیمتی ؟
آیا بنیانگذار فقید انقلاب اسلامی نفرمودند: حفظ نظام از اوجب واجبات است؟
آیا هرکس با هر عنوان و تحت لوای هرگونه رانتی، می تواند با آنچه تصریح قانون اساسی است مخالفت نموده، موجبات شادی دل دشمنان نظام را فراهم آورده و خواسته یا ناخواسته در راستای تضعیف نظام اسلامی قدم بردارد.
جناب آقای مطهری! هیچ اندیشیده اید که چرا این روزها به چهره محبوب ضد انقلاب تبدیل شده اید؟
آیا روح پدر مرحومتان از اینگونه گزافه گویی ها شاد می شود؟
آیا آنچه که در نامه به رهبر معظم انقلاب نوشته اید و در آن مدعی شده اید که "اگر امام راحل نیز با نام مستعار در انتخابات ثبت نام می کردند تائید صلاحیت نمی شدند" دلسوزی یک منتقد است یا ناله های یک مقتصد که تنها به خود و به اطرافیانش می اندیشد؟
یادمان باشد که تاریخ بزرگترین استاد بشریت است. تلاش های پدر و یا حتی زحمات یک شخص آن هم در یک برهه زمانی خاص، ضامن بقای وی درادامه مسیر گذشته نیست و مطابق فرمایش امام راحلمان "ملاک،حال فعلی افراد است" .
در پایان بد نیست اشاره ای داشته باشم به مضمون فرمایش امام راحل و عظیم الشانمان که : " هر وقت دیدید دشمن از شما تعریف کرد و برای شما سوت و کف زد بدانید که راه را اشتباه رفته‌اید".