چند روایت کوتاه از ۵ شهید پاکستانی زینبیون/ تا حرم در امنیت نباشد بازنمی‌گردیم

روایت‌هایی کوتاه از «شهید سید محمدتقی شمسی»، «سید حبیب شاه‌طوری»، «شهید سید کمیل رضا زیدی»، «شهید اقبال حسین» و «شهید زاهد علی» یادآور حماسه غریبانه این رزمندگان پاکستانی لشکر زینبیون است.

بعد از حمله داعش به سوریه، مسلمانان بسیاری از اقصی نقاط جهان برای دفاع از حریم اهل‌بیت (علیهم السلام) و حمایت از مسلمانان تحت ستم سوریه و مبارزه با فتنه داعش و گروه‌های تکفیری راهی سوریه شدند. بخشی از این مبارزان را مجاهدان پاکستانی تشکیل می‌دادند. شیعیان پاکستان با تشکیل گروه زینبیون در مبارزه با داعش نقش‌آفرینی اثرگذاری داشتند. این گروه بعداً با استقبال بسیاری از پاکستانی‌ها بزرگتر شد و به لشکر زینبیون تبدیل شد. لشکر زینبیون در عملیات‌ آزادسازی حَلَب، نُبُل و الزَهرا، تدمُر و حَما و نیز تثبیت این مناطق بعد از آزادسازی نقش بسزایی ایفا کرده است، همچنین در عملیات بوکمال به‌فرماندهی سردار شهید قاسم سلیمانی که منجر به شکست داعش در این منطقه شد، خط‌شکن بودند.

شهدای زینبیون از غریب‌ترین شهدای جبهه مقاومت هستند، کسانی که کمتر از سایر شهدا از آنان گفته و نوشته شده است، کمتر تصویری از این شهدا در رسانه‌ها منتشر شده و خاطرات بسیار ناچیزی از آنان به رشته تحریر درآمده است. آنان با علم به این گمنامی کوله بار سفر بستند و راهی دیاری دیگر برای جهاد در راه خدا شدند، در واقع این شهدا غیر از مسیر شهادت، طریق گمنامی را هم خود انتخاب کردند.
روایت‌هایی کوتاه از چند تن از شهدای والامقام زینبیون یعنی «شهید سید محمدتقی شمسی»، «سید حبیب شاه‌طوری»، «شهید سید کمیل رضا زیدی»، «شهید اقبال حسین» و «شهید زاهد علی» در ادامه می‌آید:

وداع مادر؛ اولین بار که پیکرش را دیدم خدا را شکر کردم

شهید زاهد علی از مجاهدان پاکستانی لشکر زینبیون بود که در راه دفاع از حرم اهل‌بیت(ع) در سوریه به شهادت رسید. مادر او وقتی از لحظات وداع با فرزندش تعریف می‌کند، می گوید: «وقتی می‌رفت حس می‌کردیم که دیگر برنمی‌گردد، گویا می‌دانستیم شهید می‌شود، ولی چون خودش خیلی اصرار داشت با تکفیری‌ها بجنگد به او اجازه دادیم راهی را برود که خودش انتخاب کرده بود. اولین بار که پیکرش را بعد از شهادت دیدم، اول از همه خدا را شکر کردم که عاقبت به خیر شد و بعد شهادت را به پسرم تبریک گفتم.»

زاهد میان رزمندگان زینبیون محبوبیت زیادی داشت و همرزمانش بسیار تحت تأثیر او بودند، مدتی که از حضورش در سوریه گذشت، پدر از زاهد می‌خواهد به پاکستان باز‌گردد، اما زاهد در جواب می‌گوید "زمانی بر‌می‌گردم که مطمئن شوم امنیت حرم عمه سادات کاملاً تأمین شده باشد و هیچ تهدیدی متوجه آن نباشد، آنگاه به کربلا خواهم رفت و بعد از زیارت امام حسین(ع) به خانه بر‌می‌گردم". زاهد علی همچنان در جبهه مقاومت می‌ماند تا اینکه در یک عملیات بعد از درگیری با تروریست‌های تکفیری هدف تیر مستقیم قرار می‌گیرد و به شهادت می‌رسد.