چگونگی اقامه عزا در روز عاشورا

به گزارش خبرنگار گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا، یکی از ویژگی های هویت ساز مکتب اهل بیت علیهم السلام، اقامه عزا برای امام حسین علیه السلام است. سیره مستمر مراجع تقلید، علما و بزرگان شیعه، برپایی مراسم و احیای شعائر حسینی بوده است. در اندبشه امام راحل، عزاداری سرور و سالار شهیدان از جایگاه والایی برخوردار و دارای کارکردهای سیاسی و اجتماعی فراوانی است.

از این رو بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران اهتمام زیادی به اقامه عزای حسینی داشته و آن را فراتر از یک مناسک مذهبی، موجب زنده نگه داشتن اسلام در قرون متمادی می دانستند.  نقل سیره امام راحل در اقامه عزاداری سیدالشهدا ظرفیت های عینی و عملی را فراروی نسل جوان قرار می دهد. از این رو گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا به نقل برخی خاطرات شخصیت های مبارز و نزدیکان امام راحل در این خصوص پرداخته است.

حجت الاسلام محمد حسن رحیمیان، تولیت مسجد مقدس جمکران و از اعضای دفتر امام خمینی، سنت امام راحل را در مجالس عزاداری در روز عاشورا، نشستن بر روی زمین، به احترام مصائب اهل بیت بیان می کند: «امام در روز عاشورا به احترام عزای سیدالشهدا (ع) که در حضور ایشان برپا می شد، به جای نشستن بر روی صندلی، بر روی زمین می نشستند».[1]

هم چنین حجت الاسلام انصاری، از اعضای دفتر امام راحل، در توصیف چگونگی برپایی مجالس عزاداری خصوصا در روزهای عاشورا توسط امام راحل، جنین بیان می کند: «امام مقیدند که در روزهای مهم عزاداری و بخصوص روز عاشورا، روضه خوانی برگزار کنند و معمولاً همان روضه‌خوان های سنتی می آیند خدمت امام، می نشینند و روضه می خوانند. امام گریه می کنند. آنها، اشعار سنتی را می خوانند و توجه دارند به اینکه برای مراعات حال امام، کم مصیبت بخوانند؛ زیرا آن قدر امام شیفته اهل بیت (ع) می باشند که ممکن است در اثر گریه زیاد، دچار ناراحتی شوند. امام در این مواقع با صدای بلند گریه می کنند».[2]

مرحوم آیت الله محمد مومن قمی، شاگرد امام راحل و از فقیهان شورای نگهبان، نیز خاطره ای را از چگونگی حضور امام راحل در عزاداری عاشورای سال 1342 ش بدین شرح نقل می کند: «بعد از ظهر روز عاشورا 1342 که امام برای سخنرانی به مدرسه فیضیه تشریف می بردند (به احترام عزای سیدالشهدا) تحت الحنک[3] انداخته بودند (عمامه ایشان باز بود) و قسمت جلوی عمامه شان را قدری گِل زده بودند».[4]

.....................

[1] در سایه آفتاب، ص 36.

[2] ویژگی هایی از زندگی امام خمینی، ص 26.

[3] «تَحت الحَنَک»: باز کردن و گذراندن یک طرف عمامه از زیر چانه.

[4] سرگذشت های ویژه از زندگی امام خمینی، ج 3، ص 119.