هشدار امام خمینی نسبت به نفوذ و فساد در حوزه‌های علمیه
امام خمینی (ره): اگر کسی قبل از انقلاب یا بعد از آن در حوزه علمیه کجروی داشته است و الآن بگوید من توبه کرده ام، ممکن است این توبه کردن مصلحتی باشد؛ باید توجه داشت که این افراد، حوزه را فاسد نکنند.
به گزارش گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا، حـوزه علمیه از کانون های پر ارزش و بالا در اسلام است و جایگاهی پـرفـراز در اوج بـا رسـالـتی بزرگ، بسان رسالت پیامبران دارد و دارای پـیـشینه ای شایسته، درخشان و روشن است که آفت زدگی و رنجور شـدن ایـن کـانـون مقدس، اسلام و مسلمانان را با خطری جدی رو به رو می‌کند و سستی آن به ناتوانی امت اسلامی می انجامد.
امـام خمینی(ره) چونان نگهبانی تیزبین و دورنگر بر بلندای حوزه به دیده وری ایستاده بود و با نگاهی نافذ به گذشته و آینده، خطرها و دردهـایـی کـه سـلامـت ایـن مـرکز را تهدید می کرد شناسایی و پـیـشاپیش اعلان می کرد و هشدار می‌داد که «آسیب دیدن بنیان حوزه، نه تنها نـابودی روحانیت را در پی دارد؛ بلکه پیامد بازتاب آن اسلام و جامعه را نـیـز بـه بـحـران می‌کشاند». چرا که نـهـادها هر چقدر بزرگ و بـا ارزش بـاشـنـد آفت ها و خطـرهایشان نیز بیشتر و درهـم کوبنده تر اسـت و به میزان بزرگـی، والایـی و گرانبهایی که دارند برای مـواظبت فزونتر، نیاز به نگهبانان و رسالت بـانـان هشیـارتـر و زیـرک تـری دارند.
بی شک رهبر فقید حکیم انقلاب اسلامی، نسبت به نفوذ در حوزه های علمیه و استفاده از ظرفیت شبکه طلاب و اساتید در استحاله اهداف انقلاب اسلامی در آینده ایی نزدیک آگاه بوده و نسبت به این جریانات انذار می‌دادند تا همچون امروزی مجمع های قلابی در مقابل جامعه مدرسین حوزه علمیه قم که مورد تأئید امام و رهبری بوده، قد علم نکنند.
نگرانی امام خمینی از نفوذ در حوزه های علمیه
بدون شک دین مبین اسـلام دشمن های زیادی دارد و حوزه های علمیه نیز که پاسدار دین اسلام هستند، بدون بدخواه نیستند و ایـادی استعمار و بدخواهان دین و مخالفان عرصه داری اسلام در تلاش گـسـتـرده بـوده و هستند که حوزه را از درون و بیرون, به تنگنا کشانند و عرصه را بر آن تنگ کنند تا سقف بلند آن در کشاکش ها فـرو بـریزد و برای این هدف شوم و تباهی آفرین, راه ها و روش های گوناگونی دارند که به پاره ای از آنها اشاره می کنیم:
الـف:) تربیت روحانی نماها: استعمار برای خرابکاری در حوزه ها و اجـرای بـرنامه های استعماری خود روحانی نما تربیت کرده و به حـوزه هـا گسیل می کند؛ چنانکه در دوره رضا شاه و برای تصرف بی سروصدای حوزه برنامه ای به نام گزینش و امتحان افراد تدارک دیده بودند و با ایـن بـرنـامه می خواستند کسانی که با شرایط آنان همراه نباشند و بـا آنـان سـرسازش ندارند و در برابر رفتارهای غیراسلامی دستگاه قـد بـر می افرازند را از حوزه خارج کنند و حوزه علمیه را مأمن و مأوای مـشـتی عناصر خود فروخته، مقدس مآب بی درد، کژاندیش و بی سواد قـرار دهـنـد که بـرنـامـه های خـطـرناک آنان با هوشیاری علمای آگاه و بیدارباش های امام راحل بی فرجام ماند.[1] و طرح «سپاه دین» مـحـمـد رضـا پـهلوی نیز در همین راستا و برای کوتاه کردن دست روحـانـیان اصیل از مردم تشکیل شده بود که با هوشیاری حوزه به شکست انجامید.
ب:) نـفـوذ: ایـن شـیوه ای است دیرپای که دین ستیزان برای ویران سـاخـتـن جبهه حق از آن استفاده کرده و با رخنه دادن عوامل خود در درون کـانـون های دینی آنها را متلاشی ساخته اند؛ امام خمینی(ره) بارها و بـارهـا در دیـدار با دست اندرکاران حوزه علمیه، انجمن های اسلامی، و سـپـاه پـاسـداران سفارش کرده است تا از نفوذی ها غفلت نکنند؛ به ویژه در این جهت، حوزه بایستی مراقب تر از دیگران باشد.
«دشمنان هـمـیشه در فکر بوده اند که در حوزه نفوذ کنند نفوذ آنـهـا ظـاهـری نیست که معلوم باشد، فلان آقا نفوذی است. چه بسا بـیـش تـر از شما اظهار دیانت بکند، معذلک، در موقع مناسب کارش را انجام می دهد. اینها از مشکلات حوزه است.[2] آن مـرزبان هوشیار و تیزنگر و همیشه بیدار در شرح تلاش بیگانگان بـرای نـفوذ در جامعه اسلامی، از ماجرای یک یهودی نام می برد که در نـزد آقا سید عبدالمجید همدانی تظاهر به مسلمانی کرده بوده، ولـی ظـاهرنمایی این یهودی آقاسید عبدالمجید را در اخلاص این نو مـسـلمان به شک می اندازد و پس از بررسی و تحقیق، برای وی روشن مـی شود این شخص یهودی برای فتنه گری تظاهر به اسلام می کند.»[3]
امـام راحل از کـارشناسان استعمار برای کسب خبر و اختلاف افـکـنی در جامعه یاد می‌کند که به میان عشایر ایران, بختیاری ها، کردها و... مـی رفـتند و برای جلب اعتماد مردم, گاه لباس روحانیت به تن می کردند.[4]
امـام خمینی(ره) در وصـیت نامه نیز به دست اندرکاران حوزه هشدار می دهد مـراقب رخنه نامحرمان باشند و آن را از توطئه جاسوس های دشمن در امان بدارند.
در هـنـگام بیماری آقای بروجردی دربار شاه درصدد بود بفهمد چه کـسـی سـرپـرسـتی حوزه های علمیه و مرجعیت عمومی را پس از او بر عهده خـواهد داشت تا خود را برای رویارویی با او آماده سازد؛ دربار بـا اسـتـفـاده از ایادی نفوذی خود درصدد برآمد ازوصیت نامه و انـدرزهـای خـصـوصی آقای بروجردی با خبر شده که با هوشیاری آن زعیم بزرگ توطئه ناکام ماند.[5]
امام خمینی در پنجم بهمن سال ۶۵ و در دیدار با اعضای شورای مدیریت حوزه علمیه قم، بر توجه بیشتر به حوزه تاکید کردند که متن سخنان امام راحل را در ادامه می‌خوانید:
بسم الله الرحمن الرحیم
من چنانچه سابقاً نیز گفته ام، راجع به حوزۀ علمیه، عقیده ام بر این است که باید به آن بیشتر از همه چیز توجه کرد؛ چرا که حوزۀ علمیه اگر درست بشود، ایران درست می شود. و اگر ـ خدای نخواسته ـ در حوزۀ علمیه فسادی به وجود آید ـ ولو در دراز مدت ـ در سرتاسر ایران آن فساد پیدا می شود و آنها که همیشه در فکر بوده اند که در حوزۀ علمیه نفوذ کنند، به همین خاطر است.
نفوذ آنها، نفوذ ظاهری نیست که معلوم باشد فلان آقا نفوذی است. چه بسا بیشتر از شما اظهار دیانت بکند، مع ذلک، در موقع مناسب کارش را انجام دهد. اینها از مشکلات حوزه است. و قضیۀ تحصیل هم باید به نحوی باشد که فقه سنتی فراموش نشود. و آن چیزی که تا به حال اسلام را نگه داشته است، همان فقه سنتی بوده است و همۀ همت ها باید مصروف این بشود که فقه به همان وضعی که بوده است، محفوظ باشد. ممکن است اشخاصی بگویند که باید فقه تازه ای درست کرد که این آغاز هلاکت حوزه است و روی آن باید دقت بشود.
البته من همۀ شما آقایان را می شناسم و از شما به خاطر زحمتتان در این امر، تشکر می کنم. ولی باید خیلی متوجه باشید. در هر صورت، آن چیزی که برای حوزه ها خطر است، این است که ما این فقه را به نحوی که به دست ما رسیده است، به نسل آینده تحویل ندهیم. باید همان طور که مبانی اسلامی، مبانی فقهی را تحویل داده اند، ما هم به آینده ها تحویل بدهیم که اگر این افراد در آینده نتوانستند کار خودشان را انجام بدهند، تقصیر ما نباشد.
و دیگر اینکه اخلاق باید در همه جا و در همۀ دروس، مورد توجه قرار گیرد. و اعتقادم بر این است که باید هر کس حوزۀ درسی بزرگ یا کوچکی دارد، یکی دو دقیقه ـ مقدمتاً یا مؤخرتاً ـ درس اخلاق بگوید که طلاب با اخلاق اسلامی بار بیایند. و اجمالاً من از شما مطمئنم که شما خوب کار می کنید و نظرات درستی دارید، لکن در هر کاری اشتباهاتی هم هست. گروه های مختلف به این حوزه نظر دارند؛ چون در دراز مدت می توانند کارهایی که ما می کنیم به هم بزنند. و اینکه شما در رابطه با سابقۀ افراد تحقیق می کنید کار خوبی است؛ چرا که اگر کسی قبل از انقلاب یا بعد ازآن کجروی داشته است و الآن می گوید من توبه کرده ام، ممکن است این توبه کردن مصلحتی باشد. باید توجه داشت که این افراد، حوزه را فاسد نکنند. و شما همیشه با حضرات مراجع و سایر بزرگان مشورت کنید و از آنها نظر بخواهید و من هم به شما دعا کنم.[6]
[1] . صحیفه امام خمینی(ره)، ج151/13 ـ 152.
[2] . صحیفه امام خمینی(ره)، ج20، 56.
[3] . صحیفه امام خمینی(ره)، ج 12، ص 198.
[4] . صحیفه امام خمینی(ره)، ج 11، ص 198.
[5] . مجله (حوزه) شماره 43، ص 282.
[6] . صحیفه امام؛ ج ۲۰، ص ۱۹۰-۱۹۱
ارسال نظرات