نگهبانِ مظلوم

پس از اعلام نتایج نهایی احراز صلاحیت کاندیداهای سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری از سوی شورای نگهبان، فضایی در کشور از سوی برخی از جریان های سیاسی و شخصیت ها علیه شورای نگهبان به وجود آمد و به جای نقد عملکرد منصفانه این نهاد به هجمه و تخریب پرداختند.

گذشته این جریان ها را که مرور می کنیم می بینیم هر زمان اوضاع بر وفق مرادشان باشد سکوت کرده و به رأی شورای نگهبان تمکین می کنند، اما اگر کاندیداهای مورد نظرشان تأیید نشوند آسمان و ریسمان به هم بافته و به هر دری می زنند تا به نتیجه دلخواه برسند. از نامه به مقامات کشور گرفته تا تهدید به عدم حضور در انتخابات؛ انتخاباتی که خودشان برخاسته از آنند!

این جریان خودبرتر بین عدم احراز صلاحیت کاندیداهایش را به مثابه قهر مردم با صندوق های رأی گرفته و در برخی از موارد توصیه به عدم حضور می کند! انگار فراموش کرده اند که با عملکرد ضعیف هشت ساله خود اوضاع را چنان بهم ریخته اند که مردم را به تنگ آورده و برای رهایی از چنگ آنها به صندوق های رأی پناه خواهند برد.

چیزی که مسلم است شورای نگهبان به وظیفه قانونی خود عمل کرده و در طول این سالیان نشان داده که در اجرای قانون با کسی تعارف ندارد و حزب و جناح برایش بی معناست؛ چه رییس جمهور باشد، چه رییس مجلس. حال چرا برخی قانون را برنمی تابند جای سؤال دارد.

اینکه اصلاح طلبان فکر کنند اگر ما باشیم انتخابات پرشور برگزار می شود و مشارکت حداکثری خواهیم داشت و اگر نباشیم مشارکت پایین است، نشانه تکبر و عدم واقع بینی این جریان است؛ جریانی که با عملکرد خود فشار اقتصادی بر مردم وارد کرده و موجبات نا امیدی آنها را فراهم آورده؛ مقصر مشارکت پایین است و نباید تأیید نشدن کاندیداهای خود را علت عدم اقبال مردم بداند.

اصلاح طلبان طوری اعتراض می کنند و بر عدم حضور در انتخابات می دمند که گویی هیچ گزینه ای برای آنها در هفت نفر احراز صلاحیت شده وجود ندارد؛ مگر همتی و مهرعلیزاده اصلاح طلب نیستند؟ در صورتی که علی لاریجانی همچون حسن روحانی کاندیدای اجاره ای آنها بود؛ یعنی اصلاحات با آن همه دبدبه و کبکبه می خواهد باز هم خود را معطل اجاره ای ها کند؟ و بعد از چند سال دوباره بگوید فلانی اصلاح طلب نبود که اگر بود مملکت گل و بلبل می شد!

از طرفی وقتی کاندیداهای رد صلاحیت شده مشکلات فراوانی دارند که در برابر قانون صلاحیتشان احراز نشده و خودشان بهتر از همه عالم به وضع خود بوده و اعتراضی هم نمی کنند؛ تقصیر شورای نگهبان چیست؟

برخی نیز می گویند شورای نگهبان باید مصلحت اندیشی کند و افرادی را که دارای رأی و پشتوانه اجتماعی هستند، تأیید کند تا مشارکت بالایی در انتخابات صورت گیرد. باید به این افراد گفت: شورای نگهبان جای مصلحت اندیشی نیست، وظیفه این شورا عمل به مرّ قانون است و تلاش برای مشارکت بالا برعهده دیگر نهادها همچون دولت است که با عمل به وظایف و همت برای حل مشکلات معیشتی مردم می تواند آنها را به آینده امیدوار کند و پای صندوق های رأی بکشاند؛ اما از دولت خلاف این امور را می بینیم؛ از طرفی با بی تدبیری مردم را به صف های طولانی مایحتاج زندگی سوق می دهند و از طرفی نگران عدم مشارکت مردم در انتخابات هستند!

اگر فقط یک سال از این هشت سال را کار می کردند وضع اقتصادی مردم اینگونه نبود حال که این همه مدت نه تنها کار نکرده اید بلکه خرابکاری نیز کرده اید، نگران هشت سال دیگر هستید و می خواهید شورای نگهبان قانون را فراموش کرده و مصلحت اندیشی کند تا دوباره به جان مردم بیفتید و همچنان رونق اقتصادی ایجاد کنید؟

از سوی دیگر بیوت مراجع و علما نیز همیشه بصیرت و هوشیاری لازم را داشته و هم اکنون نیز باید این مراقبت دوچندان شده تا زمینه سوء استفاده جریان های سیاسی فراهم نشود؛ این جماعت هرجا احساس خطر و ضعف می کنند از علما و قم مایه می گذارند! ای کاش همیشه و در همه موارد خود را مرید علما بدانند و دربرابر تذکرهای همیشگی ایشان مبنی بر تلاش برای بهبود وضعیت نابسمان معیشتی مردم و رسیدگی به فقرا و مستمندان و بسیار توصیه های مشفقانه و خیرخواهانه دیگر نیز فرمانبردار باشند.

اما آنچه مسلم است مردم به دنبال تغییر وضعیت موجود هستند و انتخابات 1400 را پایانی بر مشکلات و گرفتاری های خود می بینند، آنها می دانند که قهر با صندوق های رأی نه تنها مشکلات را حل نمی کند بلکه بر آن می افزاید؛ پس قطعا با حضوری پرشور خط بطلانی بر توطئه های رسانه ای دشمنان داخلی و خارجی خواهند کشید.