رابطه خلف وعده با نفاق

 به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت الاسلام والمسلمین سید احمد فقیهی امروز در آستان مقدس حضرت معصومه(س) با اشاره به این که نفاق قلبی پس از تبدیل نعمت به کفر از سوی انسان در او ایجاد می شود، گفت: منظور از بدل کردن نعمت از سوی انسان این است که خداوند به واسطه ولی خود نعمتی را به انسان بدهد و انسان پس از به دست آوردن آن نعمت از ولی خدا اعراض کرده و رویگردان شود.

وی افزود: ماجرای ثعلبه و اعراض او از حضرت رسول(ص) پس از ثروتمند شدن به همین موضوع اشاره دارد و در آیه 77 سوره توبه از این کار ثعلبه به عنوان نفاق قلبی یاد شده و قرآن کریم در این زمینه می فرماید«فَأَعْقَبَهُمْ نِفاقاً في‏ قُلُوبِهِمْ إِلي‏ يَوْمِ يَلْقَوْنَهُ بِما أَخْلَفُوا اللَّهَ ما وَعَدُوهُ وَ بِما کانُوا يَکْذِبُونَ».

استاد حوزه علمیه قم تصریح کرد: انسان با خلف وعده در قلب خود نفاق ایجاد می کند و به عبارت دیگر خلف وعده همان نفاق است و در آیه 77 سوره توبه نیز به صراحت« أَخْلَفُوا اللَّهَ» خلف وعده با خدا عامل نفاق ثعلبه عنوان شده است.

حجت الاسلام والمسلمین فقیهی اظهار کرد: راه در امان ماندن از نفاق به طور کلی و نفاق به معنای اخص یعنی نفاق قلبی این است که به وعده های خود عمل کنیم.

وی افزود: برای این که از ریشه دواندن نفاق در قلب خود جلوگیری کنیم باید نسبت به پیمان ها و قول هایی که می دهیم دقت زیادی داشته باشیم زیرا قرآن کلام خداوند است و زمانی که از خلف وعده تعبیر به نفاق می کند به یقین اگر انسان به قول و وعده خود پایبند نباشد به مرور نفاق در قلب او ریشه زده و نفاق قلبی می تواند زمینه ساز سایر انواع نفاق بوده و انسان را در مقابل ولی خدا قرار دهد.

استاد حوزه علمیه قم تصریح کرد: البته باید توجه داشت که انجام ندادن عهد و پیمان در شرایطی که انسان در اضطرار است و یا به دلایلی که از دسترس او خارج است، نفاق نیست ولی اگر انسان از روی تعمد به عهد و پیمان خود عمل نکرده و خلف وعده کند از آن تعبیر به نفاق می شود.

حجت الاسلام والمسلمین فقیهی با بیان این که آیا گناه پس از توبه را می توان نفاق نامید، گفت: اگر توبه فرد واقعی باشد ولی باز به گناه آلود شد و از گناه مجدد خود به شدت پشیمان است این عهد شکستن نفاق نیست اما اگر فرد توبه کرد و پس از توبه تصمیم بر گناه گرفت این نفاق بوده و در روایت هایی از ائمه معصومین(ع) از این گونه توبه شکستن به استهزاء خداوند یاد شده است و بدترین نوع استهزاء این است که مخلوق ناچیز خداوند علیم و حکیم را به سخره بگیرد./968/پ۲۰۲/ج