شرایط و احکام اهدای خون از منظر فقه
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجتالاسلام سید جعفر ربانی امروز در آیین بیان احکام آستان مقدس حضرت معصومه(س) که در شبستان بزرگ امام خمینی(ره) برگزار شد به بیان احکام و شرایط انتقال و اهدای خون از منظر شرع مقدس اسلام پرداخت و عنوان داشت: انتقال خون از منظر فقه پویای اسلام به شخص دیگر به چهار دسته کلی تقسیم میشود.
کارشناس مبانی فقهی آستان مقدس حضرت معصومه(س) با اشاره به اینکه از منظر شرع مقدس اسلام انتقال و اهدای خون گاهی اوقات برای مکلف واجب است، اظهار داشت: درصورتیکه بیمار نیازمند خون در حالتی اضطرار قرار دارد و اگر خون به وی نرسد خواهد مُرد؛ بر این اساس اگر مکلف با اهدای خون دچار مشکل نخواهد شد و دچار اضطرار نمیشود و بر او لازم است که به این فریضه الهی جامع عمل بپوشاند.
وی افزود: باید توجه داشت که نجات یک فرد از منظر دین مبین اسلام واجب است این در حالی است که مکلف در شرایط مذکور باید از پزشک صالح و عالم بدون غرض مشورت بگیرد که آیا بدن او توان اهدای خون دارد یا خیر؛ بر این اساس اگر پزشک جواز اهدای خون را به وی داد برای نجات مؤمن دیگر لازم است که خون اهدا کند.
سخنران آستان مقدس حضرت معصومه(س) بابیان اینکه انتقال خون گاهی اوقات برای مکلف حرام است، گفت: انتقال خون برای مؤمن در چند حالت حرام توصیف شده است؛ چنانکه اگر انتقال خون برای مکلف حالتی اضطرار را برای بدن او ایجاد کرده و دچار مشکل حاد جسمی میشود؛ این در حالی است که شرع مقدس اسلام مکلف را در حالت احرام منع از اهدای خون کرده است.
وی ادامه داد: لازم به ذکر است اگر خون مکلف بر اساس ابتلای به یک بیماری خونی آلوده باشد شرع مقدس اسلام انتقال خون را برای چنین مکلفی حرام توصیف کرده است.
حجتالاسلام ربانی اهدای خون مکروه را از دیگر حالات اهدای خون از منظر شرع مقدس اسلام توصیف کرد و ابراز داشت: گاهی از منظر شرع مقدس اسلام بهتر آن است که اهدای خون از سوی مکلف ترک شود و این حکم زمانی برای مکلف لازم میشود که در شرایطی خاص باشد، برای مثال مؤمن در حال روزه از اهدای خون منع شده است.
سخنران آستان مقدس حضرت معصومه(س) در پایان با اشاره به اینکه اگر مؤمن بخواهد انتقال خون را رایگان انجام دهد هیچگونه محدودیتی از سوی شرع مقدس اسلام برای آن توصیف نشده است، اظهار داشت: اگر مکلف قرار است در ازای انتقال خون پولی دریافت کند اسلام مبین فرموده است که بهتر آن است که مؤمن در چنین حالتی در قرارداد خود با طرف مقابل از نوع مصالحه عقد قرارداد ببندند./837/پ۲۰۲/ی