مراسم گرامیداشت شهید حاج حسین خرازی در اصفهان برگزار می‌شود
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در اصفهان، هشتم اسفند هر سال یادآور رشادت‌های بزرگمردی از دیار اصفهان در جبهه‌های هشت سال جنگ تحمیلی است؛ مردی که فرمانده لشگر 14 امام حسین(ع) بود.
در همین راستا و به منظور تجلیل و تقدیر از مقام والای سردار شهید حاج حسین خرازی که هشتم اسفندماه 65 در شلمچه به درجه رفیع شهادت رسید، همچنین بزرگداشت شهدای عملیات کربلای چهار، کربلای پنج و عملیات خیبر، مراسم بزرگداشتی روز پنج شنبه، هفتم اسفندماه با حضور مسؤولان کشوری، لشکری، استانی، همچنین خانواده‌های معظم شهدا و عموم مردم و در خیمه حسینی گلستان شهدای اصفهان برگزار می شود.
این مراسم روز پنج شنبه، هفتم اسفندماه از ساعت 15 تا 17 در گلستان شهدای اصفهان با سخنرانی حجت الاسلام سید حسین مؤمنی و مداحی برادر سید رضا نریمانی برگزار می شود.
حاج حسین خرازی روز جمعه ماه محرم سال 1336 در یکی از محله‌های مستضعف نشین اصفهان به نام «کوی کلم» در خانواده ای با ایمان پشم به جهان گشود و از همان ابتدا هوش و ادب، زینت بخش دوران کودکی او بود و در همان ایام همراه پدر به نماز جماعت و مجالس دینی راه یافت و به تحصیل علوم در مدرسه‌ای که معلمان آنجا افرادی متعهد بودند، پرداخت.
اکثر اوقات پس از تکالیف مدرسه به مسجد محله به نام مسجد «سید» رفته با صدای پرطنینش اذان و تکبیر می‌گفت.
حسین در دوران فراگیری دانش کلاسیک لحظه‌ای از آموزش مسایل دینی غافل نبوده و در آغاز دوران نوجوانی گرایش زیادی به مطالعه خبرها و کتب اسلامی و انقلابی داشت و به تدریج با امور سیاسی نیز آشنا شد.
در سال 1355 پس از اخذ دیپلم طبیعی برای طی دوران سربازی به مشهد اعزام گشت، او ضمن گذراندن دوران خدمت، فعالانه به تحصیل علوم قرآنی در مجامع مذهبی مبادرت ورزید و در آن دوره او را برای عملیات سرکوب‌گرانه ظفار به عمان فرستادند ولی او از این سفر به معصیت یاد کرد و حتی نمازش را تمام می‌خواند.
از همان روزهای اول انقلاب در کمیته دفاع شهری مسؤولیت پذیرفت و برای مبارزه با ضد انقلاب داخلی و جنگهای کردستان قامت به لباس پاسداری آراست و لحظه‌ای آرام نگرفت و یک سال صادقانه در این مناطق خدمت کرد و مأموریتهای محوله او را راهی گنبد کرد.
با شروع جنگ تحمیلی به تقاضای خودش راهی خطه جنوب شد و در اولین خط دفاعی مقابل عراقیها در منطقه دارخوین مدت نه ماه، با تجهیزات جنگی و امکانات تدارکاتی بسیار کم استقامت کرد و دلاورانی قدرتمند تربیت کرد.
در سال 1360 پس از آزادسازی بستان تیپ امام حسین(ع) را رسمیت داد که بعدها با درخشش او و نیروهایش در رشادتها و جانفشانی‌ها، به لشگر امام حسین(ع) ارتقا یافت، حسین شخصاً به شناسایی می‌رفت و تدبیر فرماندهی‌اش مبنی بر اصل غافلگیری و محاصره بود حتی در عملیات والفجر 3 و 4 خود او شب تا صبح در عملیات خاکریزش شرکت داشت و در تمامی عملیاتها پیشقدم بود.
حسین قرآن را با صدای بسیار خوب تلاوت می‌کرد و با مفاهیم آن مأنوس بود و او افزون بر داشتن تدبیر نظامی، شجاعت کم‌نظیری داشت و معتقد به نظم و ترتیب در امور و رعایت انضباط نظامی بود و در آموزش نظامی و تربیت نیروهای کارآمد اهتمام می‌ورزید، حساسیت فوق‌العاده و دقت زیادی در مصرف بیت‌المال و اجرای دستورات الهی داشت.
از سال 1358 تا لحظه آخر حضورش در صحنه مبارزه تنها ایام مرخصی کاملش هنگام زیارت خانه خدا بود. (شهریور ماه سال 1365) در سایر موارد هر سال یکبار به مرخصی می‌آمد و پس از دیدار با خانواده شهدا و معلولین، با یاران باوفایش در گلستان شهدا به خلوت می‌نشست و در اسرع وقت به جبهه باز می‌گشت.
در طول مدت حضورش در جبهه 30 ترکش میهمان پیکر او شد و در عملیات خیبر دست راستش را به خدا هدیه کرد، اما او با آنکه یک دست نداشت برای تأمین و تدارکات رزمندگان در خط مقدم تلاش فراوان می کرد.
سرانجام در عملیات کربلای 5 زمانی که در اوج آتش توپخانه دشمن، رساندن غذا به رزمندگان با مشکل مواجه شد حاج حسین خود پیگیر این امر گردید و انفجار خمپاره‌ای این سردار بزرگ را در روز جمعه 8/12/1365 به سربازان شهید لشگر امام حسین (ع) پیوند داد و روح عاشورایی او به ندبه شهادت، زائر کربلا گشت و بنا به سفارش خودش در قطعه شهدا و در میان یاران بسیجی‌اش میهمان خاک شد./939/د101/ب4