امامزاده سید ابوالقاسم؛ نگینی بر شهری کویری خوسف

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در بیرجند، سید ابوالقاسم(ع) از نسل هارون بن موسی کاظم(ع) است و جد اعلای او سید محمد نام داشت که رهبر جیوش و فرمانده سربازان بود و نسل آنها به امام موسی کاظم (ع) می رسد. 

همچنین به استناد بعضی منابع همچون سراج الانساب، الشجره المبارکه فی انساب الطالبیه، تهذیب الانساب و نهایه الاعقاب، المشجرالوافی، شجره امامزاده ابوالقاسم به محمود بن اسماعیل گیلکی بن احمد بن ابو محمد حسن بن موسی الاصغربن محمدالامیربن احمد ابوالخطیب بن هارون بن موسی بن جعفر (ع) می رسد.

 در خصوص پیدایش مزار این امام زاده بنا به نقل قول هایی که سینه به سینه منتقل شده در طی جنگی که بین علویان و نظامیان فرمانروای منطقه خوسفرود که احتمالا در ناحیه بلنجیراتفاق می افتد علویان شکست می خورند و ابوالقاسم که فرمانده علویان بود سرش را به عنوان تحفه به سوی شهر خوسف می آورند وقتی سربازان دشمن به آبادی نصرآباد می رسند به آن ها خبر می دهند که امیر خوسفرود مرده است که آن ها سر سید ابوالقاسم(ع) را به باتلاقی که در حال حاضر محل سقاخانه مزار است پرت می کنند و همین سنگی که امروزه مردم  آن را زیارت می کنند، را روی آن قرار می دهند تا در زیر لجن مدفون شود. 

وقتی مردم خوسف از موضوع با خبر می شوند عده ای از علما و اهالی به محل مراجعه کرده  و سر را پیدا کرده و بر بالای تپه دفن می کنند و این محل سال ها به صورت زیارتگاهی ناشناخته باقی می ماند. مرحوم آیتی از قول فاضل حسامی واعظ مورخ قرن نهم هجری این گونه می نویسد از مولانا شمس الدین مقری که مردی شب زنده دار و متجهد بود شنیدم که در زمان سابق در نصرآباد درختی بود و در پای درخت علمی نصب کرده بودند و مردم  به صورت مرتب به زیارت آن درخت می رفتند و با قرائت نماز طلب حاجت می کردند و مراد می گرفتند.

بنابراین پیش از یافتن سر مبارک مردم محل آن علم را زیارت می کردند تا این که یکی از صلحای منطقه حضرت سلطان را در خواب می بیند که به او فرمود: ای فلان بر جانب قبله درخت، سر ما فرسوده می شود که او از هیبت این خطاب از خواب بیدار می شود و آنچه را که دیده و شنیده برای مردم خوسف تعریف می کند و تعدادی از بزرگان خوسف به اتفاق مولانا احمدبن حسام به آن محل می روند و زمین را حفر می کنند پس از حفر زمین سری با خط سبز و گیسوی مشکین تر و تازه به خون آلوده می یابند.

به دستور شیخ شمس الدین پسر مولانا احمد بن حسام خوسفی سر مبارک را در زیر درخت دفن کردند و بنا به روایات گوناگون پیکر ایشان در روستای دهن رود است که در سال 900 هجری قمری امیر نظام المله، ساختمانی بر آن ساخت و از مزرعه نصرآباد دو شبانه روز آب و زمین وقف مزار کرد و پس از آن خواجه سلطان محمد کمالی دو شبانه روز دیگر وقف کرد و اندکی بعد شیخ محمد خوری نیز دو شبانه روز دیگر وقف کرد که مجموعا شش شبانه روز از این مزرعه نصرآباد وقف مزار شد و نخستین خادم مزار بابا حسن مداح بود و پس از وی درویش علی به اقامت و مجاورت مزار سرافراز شده است.

همچنین امروزه این امامزاده در ایام مختلف سال و روزهای تعطیلی هزاران نفر از زائران و مردم خوسف را به خود جذب کرده و موجب تعمیق معرفت دینی مردم در این خطه از خراسان جنوبی می شود. /968/پ202/ب5