
«سَیِّدِی أَنَا الصَّغِیرُ الَّذِی رَبَّیْتَهُ وَ أَنَا الْجَاهِلُ الَّذِی عَلَّمْتَهُ وَ أَنَا الضَّالُّ الَّذِی هَدَیْتَهُ وَ أَنَا الْوَضِیعُ الَّذِی رَفَعْتَهُ وَ أَنَا الْخَائِفُ الَّذِی آمَنْتَهُ وَ الْجَائِعُ الَّذِی أَشْبَعْتَهُ وَ الْعَطْشَانُ الَّذِی أَرْوَیْتَهُ وَ الْعَارِی الَّذِی کَسَوْتَهُ وَ الْفَقِیرُ الَّذِی أَغْنَیْتَهُ وَ الضَّعِیفُ الَّذِی قَوَّیْتَهُ وَ الذَّلِیلُ الَّذِی أَعْزَزْتَهُ، وَ السَّقِیمُ الَّذِی شَفَیْتَهُ وَ السَّائِلُ الَّذِی أَعْطَیْتَهُ وَ الْمُذْنِبُ الَّذِی سَتَرْتَهُ وَ الْخَاطِئُ الَّذِی أَقَلْتَهُ وَ أَنَا الْقَلِیلُ الَّذِی کَثَّرْتَهُ وَ الْمُسْتَضْعَفُ الَّذِی نَصَرْتَهُ؛ آقاى من منم کودکى که پروریدى،منم نادانى که دانا نمودى،منمگمراهى که هدایت کردى،منم افتادهاى که بلندش نمودى،منم هراسانى که امانش دادى،و گرسنهاى کهسیرش نمودى،و تشنهاى که سیرابش کردى،و برهنهاى که لباسش پوشاندى،و تهیدستى که توانگرشساختى،و ناتوانى که نیرومندش نمودى،و خوارى که عزیزش فرمودى، و بیمارى که شفایش دادى، و خواهشمندى که عطایش کردى،و گنهکارى که گناهش را بر او پوشاندى،و خطاکارى که نادیدهاش گرفتى،و اندکى کهبسیارش فرمودى،و ناتوان شمردهاى که یارىاش دادى.»
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی، استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه تفسیر فرازهایی از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی با بیان اینکه دعا رابطه انسان با خداوند متعال است، گفت: انسان همواره باید به کوچکی و ضعف خود و عظمت و قدرت بیمنتهای الهی اعتراف کند که این اعتراف سبب توبه و در نهایت بخشش گناهان میشود.
وی افزود: در دعای ابوحمزه ثمالی اعتراف میکنیم که هیچ بودیم و خدا ما را پرورش داد، موجود جاهلی بودیم که ما را تعلیم داد و دانا کرد، به گمراهی رفته بودیم اما ما را به هدایتهای تکوینی که در خلقت ما به وجود آوردی و هم هدایت تشریعی به وسیله وحی، پیامبران، امامان و قرآن کریم رهنمون شدی که خداوند گمراهان را هدایت میکند.
استاد خارج فقه حوزه علمیه قم ادامه داد: افراد افتاده و بینامی بودیم که خدا به ما عزت داد و مقام ما را بالا برد، موجودی بودیم که وجودمان از خوف و هراس پر شده بود، اما حقتعالی به ما ایمنی بخشید که اگر او ما را تأمین نکرده بود و در امنیت قرار نمیداد، دائم از تنهایی در ترس و وحشت بودیم.
وی با بیان اینکه خداوند متعال رزاق است و روزی بندگان را خود عنایت میکند، ابراز کرد: گرسنه بودیم و خدا غذای مناسب برای ما مهیا و سیرمان کرد، تشنه بودیم و حقتعالی برایمان آب گوارا به وجود آورد که در اینجا روزی را که حاجیان در مکه برای منا و عرفات آب برمیدارند، یوم الترویه گویند.
آیتالله احمدی فقیه یزدی با اشاره به ادامه دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی گفت: برهنهای بودیم که خدا به ما لباس پوشاند و استعداد فهم اینکه چگونه برای خود لباس تهیه کنیم نداشتیم و او برایمان فراهم کرد، نادار و فقیر بودیم اما ما را بینیاز کرد، ضعیف بودیم ما را قوت بخشید و ذلیل بودیم اما ما را عزیز کرد.
وی با تأکید بر اینکه شفای همه بیماران به دست خداوند متعال است، افزود: ما تنها بیماریهای بزرگ مانند سرطان را میبینیم و از خداوند انتظار شفاعت داریم، در حالی که بیماریهای متعدد و گاهی خطرناک در وجود انسان هست که از آنها خبر ندارد و خداوند مرتب شفا میدهد؛ انسان همواره در حال بیماری است اما شفای الهی هم هست.
استاد اخلاق حوزه علمیه قم تصریح کرد: انسان سائل است به این معنا که از خدا طلب لطف و عنایت و افزایش نعمت دارد، خطا میکند، گنهکار است و میداند با گناهانی که انجام داده کسی جوابش را نمیدهد، اما به بخشش و کرم خدا اعتماد دارد که گناهانش را میپوشاند تا کسی مطلع نشود.
وی با بیان اینکه خداوند متعال گنهکاران را اقاله میکند، توضیح داد: یکی از اسمای الهی یا مقیل الاثرات است یعنی اقاله کننده لغزشها و خطاها؛ اگر انسان برگشت در معامله را بپذیرد، خداوند هم در روز قیامت اقاله میکند تا آن عهد و میثاقی را که در اول خلقت برای عدم انجام گناه بستیم اما شکستیم، باز به سوی او برگردیم.
آیتالله احمدی فقیه یزدی در بخش دیگری از تفسیر فرازهایی از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی از کوچکی و ضعف انسان و نعمتهای فراوانی که خداوند متعال در حق او عنایت کرده و نسلش را ازدیاد داده است، سخن گفت و ابراز کرد: خداوند بخشنده نسل بشر ضعیف را برای قوت او افزایش داد که البته در اینجا کثیر اعم از کثیر نسلی است.
وی به فراز «الْمُسْتَضْعَفُ الَّذِی نَصَرْتَهُ» اشاره کرد و با بیان اینکه مستضعف همواره از خدا طلب یاری میجوید، گفت: منظور از استضعاف کم داشتن و ضعف نیست، مستضعف آن است که نیرو و قدرت دارد اما در شرایطی به کار نگرفته است، موانعی بوده که نشده به کار گیرد یا موانع هم نبوده اراده هم داشته اما توفیق برای او حاصل نشده است./920/ت301/ی