آنگاه پناهش داد ...

فارغ از عناوین دنیا، فقط مدال خادمی به سینه خود می‌دید. همه جا، به امام مهربانش پناه برده بود. شاید سید با زبان دل می‌گفت نَزِیلُکَ حَیْثُ مَا اتَّجَهَتْ رِکَابِی وَ ضَیْفُکَ حَیْثُ کُنْتُ مِنَ الْبِلادِ؛ و آخر امام مهربانش اورا از میان آتش به گلستان خود دعوت کرد تا بسوی آرامش ابدی حرکت کند.